זכריה
/13:1 אין יענעם טאָג װעט זײַן געעפֿנט אַ קװאַל צום הױז פֿון דָוִדן
צו די באוווינער פון ירושלים פֿאַר זינד און פֿאַר אומריינקייט.
/13:2 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, זאָגט גאָט פֿון צבֿאות, אַז איך
וועט פֿאַרשניטן די נעמען פֿון די אָפּגעטער פֿון לאַנד, און זיי וועלן ניט
און איך װעל אויך מאַכן די נביאים און די אומרײנע
גײַסט אַרױסגײן פֿון לאַנד.
/13:3 און עס װעט זײַן, אַז עמיצער װעט נאָך זאָגן נבֿיאות, איז זײַן
פֿאָטער און זײַן מוטער װאָס האָט אים געבאָרן, זאָלן צו אים זאָגן: דו זאָלסט ניט
לעבן; װאָרום דו רעדט שקר אין נאָמען פֿון גאָט, און זײַן פֿאָטער און
זײַן מוטער, װאָס האָט אים געבאָרן, זאָל אים דורכשטויסן, װען ער זאָגט נבֿיאות.
/13:4 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, װעלן זײַן די נבֿיאים
פֿאַרשעמט איטלעכער פֿון זײַן זעונג, װען ער האָט נבֿיאות געזאָגט; אויך נישט
זיי טראָגן אַ גראָב מלבוש צו נאַרן:
/13:5 אָבער ער װעט זאָגן: איך בין ניט קײן נבֿיא, איך בין אַ מאַן; װאָרום דער מענטש האָט מיך געלערנט
צו היטן פיך פון מיין יוגנט.
/13:6 און מע זאָל צו אים זאָגן: װאָס זײַנען די דאָזיקע װוּנדן אין דײַנע הענט? דערנאָך
ער װעט ענטפֿערן: די װאָס איך בין פֿאַרװוּנדעט געװאָרן אין מײַן הױז
פרייַנד.
/13:7 דערװעק זיך, שװערד, קעגן מײַן פּאַסטעך, און קעגן דעם מאַן װאָס איז מײַן
יונגערמאַן, זאָגט גאָט פֿון צבֿאות: שלאָגן דעם פּאַסטעך, און די שאָף װעלן
זײַט צעשפּרײט, און איך װעל אומקערן מײַן האַנט אױף די קלײנע קינדער.
/13:8 און עס װעט זײַן, אין גאַנצן לאַנד, זאָגט גאָט, צװײ
טיילן אין איר זאָל פֿאַרשניטן ווערן און שטאַרבן; אָבער דער דריטער זאָל בלײַבן
דערין.
/13:9 און איך װעל ברענגען דעם דריטן טײל דורך פֿײַער, און װעל זײ ראַפינירן
אַזוי ווי זילבער איז ראַפינירט, און וועט פּרובירן זיי ווי גאָלד איז געפרואווט: זיי וועלן
רוף צו מיין נאָמען, און איך וועל הערן זיי: איך וועל זאָגן: דאָס איז מיין מענטשן
זײ װעלן זאָגן: יהוה איז מײַן גאָט.
