זכריה
/2:1 איך האָב װידער אױפֿגעהױבן מײַנע אױגן, און איך האָב געזען, ערשט אַ מאַן מיט אַ
מעסטן שורה אין זיין האַנט.
/2:2 האָב איך געזאָגט: װוּהין גײסטו? האָט ער צו מיר געזאָגט: צו מעסטן
ירושָלַיִם, צו זען וואָס איז איר ברייט, און וואָס איז די לענג
דערפון.
/2:3 און ערשט דער מלאך װאָס האָט מיט מיר גערעדט, איז אַרױסגעגאַנגען, און אַן אַנדער מלאך
איז אַרויס אים אַנטקעגן,
/2:4 און ער האָט צו אים געזאָגט: לױף, רעד צו דעם דאָזיקן יונגן מאַן, אַזױ צו זאָגן: ירושלים װעט
באַװוינט װערן װי שטעט אָן װענט פֿאַר דער המון מענטשן און בהמות
אין:
/2:5 װאָרום איך, זאָגט גאָט, װעל איר זײַן אַ װאַנט פֿון פֿײַער רונד אַרום, און
וועט זיין די כבוד אין צווישן איר.
/2:6 האָ, האָ, גײ אַרױס, און אַנטלױף פֿון לאַנד פֿון צפֿון, זאָגט גאָט.
װאָרום איך האָב אײַך אױסגעשפּרײט װי די פֿיר װינטן פֿון הימל, זאָגט דער
האר.
/2:7 מציל דיך, צִיון, װאָס זיצט מיט דער טאָכטער פֿון בבֿל.
/2:8 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבֿאות; נאך דער כבוד האט ער מיך געשיקט צו
די פֿעלקער װאָס האָבן דיך רױבט, װאָרום דער װאָס רירט אײַך אָן, רירט אָן
עפל פון זיין אויג.
/2:9 װאָרום זע, איך שאָקל אױף זײ מײַן האַנט, און זײ װעלן װערן פֿאַר אַ רױב
צו זײערע קנעכט, און איר װעט װיסן אַז יהוה פֿון צבֿאות האָט געשיקט
מיר.
/2:10 זינג און פֿרײ זיך, טאָכטער ציון, װאָרום זע, איך קום, און איך װעל װױנען.
אין מיט דיר, זאָגט גאָט.
/2:11 און פֿיל פֿעלקער װעלן זיך פֿאַרבונדן צו גאָט אין יענעם טאָג, און װעלן זײַן
מײַן פֿאָלק, און איך װעל זיצן אין מיטן פֿון דיר, און װעסט װיסן
אַז גאָט פֿון צבֿאות האָט מיך געשיקט צו דיר.
/2:12 און גאָט װעט אַרבן זײַן חלק יהודה אין הײליקן לאַנד, און ער װעט
קלייַבן ווידער ירושלים.
/2:13 שװײַג, אַלע לײַבער, פֿאַר גאָט, װאָרום ער איז אױפֿגעשטאַנען פֿון זײַן האַנט.
הייליגע וואוינונג.
