טאָביט
/12:1 האָט טאָביט גערופֿן זײַן זון טאָביָהן, און האָט צו אים געזאָגט: מײַן זון, זעט דאָס
דער מאַן האָט זײַן לוין, וואָס איז מיט דיר געגאַנגען, און דו מוזט אים געבן
מער.
/12:2 און טאָבי האָט צו אים געזאָגט: טאַטע, עס איז ניט שאָד פֿאַר מיר אים געבן אַ האַלב.
פון די זאכן וואָס איך האָבן געבראכט:
/12:3 װאָרום ער האָט מיך אומגעבראַכט צו דיר אין זיכערקײט, און מײַנע װײַב האָט ער געזונט.
און האָט מיר געבראַכט דאָס געלט, און אויך דיך געהיילט.
/12:4 האָט דער אַלטער געזאָגט: עס קומט אים צו.
/12:5 האָט ער גערופֿן דעם מלאך, און ער האָט צו אים געזאָגט: נעם האַלב פֿון אַלץ װאָס איר האָט
האָבן געבראכט און גיין אַוועק אין זיכערקייט.
/12:6 און ער האָט זײ בײדע אָפּגעשניטן, און צו זײ געזאָגט: געבענטשט גאָט, לויבט אים!
און גרײסט אים, און לױבט אים פֿאַר װאָס ער האָט געטאָן
דו אין די אויגן פון אַלע וואָס לעבן. עס איז גוט צו לויבן גאָט, און דערהויבן
זיין נאָמען, און אין כבוד צו ווייַזן די מעשים פון גאָט; דעריבער זיין
ניט שלאָף אים צו לויבן.
/12:7 עס איז גוט צו היטן דעם סוד פֿון אַ מלך, אָבער עס איז כּבֿוד
אַנטדעקן די מעשים פון גאָט. טוט גוטס, און קיין שלעכטס וועט זיך ניט אָנרירן
איר.
12:8 תפילה איז גוט מיט פאסטן און צדקה און גערעכטיקייט. אַ ביסל מיט
גערעכטיקייט איז בעסער ווי פיל מיט אומגערעכטיקייט. עס איז בעסער צו
געבן צדקה ווי צו לייגן גאָלד:
/12:9 װאָרום אַ צדקה מציל פֿון טױט, און רײַנט אַװעק אַלע זינד. יענע
אַז צדקה און גערעכטיקייט זאָל זיין אָנגעפילט מיט לעבן:
/12:10 אָבער די, װאָס זינדיקן, זײַנען פֿײַנט פֿון זײער לעבן.
/12:11 פֿאַר װאָר, איך װעל פֿון אײַך גאָרנישט האַלטן. פֿאַר איך געזאגט, עס איז געווען גוט צו
האַלטן נאָענט דעם סוד פון אַ מלך, אָבער אַז עס איז געווען כּבֿוד צו אַנטדעקן
די מעשים פֿון גאָט.
/12:12 און אַצונד, װען דו האָסט מתפּלל געװען, און שׂרה דײַן שװער, האָב איך געטאָן.
ברענג די אָנדענק פון אייערע תפילות פאר דעם הייליקן: און ווען דו
האָב איך באַגראָבן די מתים, איך בין אויך געווען מיט דיר.
/12:13 און אַז דו האָסט ניט אָפּגעהאַלטן זיך אױפֿצושטײן און איבערלאָזן דײַן מיטאָג, צו גײן.
און פֿאַרדעקן די מתים, דײַן גוטס איז ניט באַהאַלטן געװען פֿון מיר, נאָר איך בין געװען מיט
דיר.
/12:14 און אַצונד האָט מיך גאָט געשיקט דיך און דײַן שנור שׂרה צו היילן.
/12:15 איך בין רפֿאל, איינער פֿון די זיבן הײליקע מלאכים, װאָס געבן די תפילות פֿון
די קדושים, און וואָס גייען אַריין און אַרויס פאַר דעם כבוד פון דעם הייליקן.
/12:16 און זײ זײַנען בײדע געװען דערשראָקן, און זײַנען געפֿאַלן אױף זײער פּנים, װאָרום זײ
מורא געהאט.
/12:17 האָט ער צו זײ געזאָגט: זאָלסט ניט מורא האָבן, װאָרום מיט אײַך װעט גוט גײן; לויב
גאָט דעריבער.
/12:18 װאָרום ניט פֿון מײַן חן, נאָר פֿון דעם װילן פֿון אונדזער גאָט בין איך געקומען;
דעריבער לויבט אים אויף אייביק.
/12:19 אַלע די דאָזיקע טעג האָב איך זיך באַװיזן צו אײַך; אָבער איך האָב ניט געגעסן און ניט געטרונקען,
אָבער איר האָט געזען אַ זעונג.
/12:20 און אַצונד, דאַנקען גאָט, װאָרום איך גײ אַרױף צו דעם װאָס האָט מיך געשיקט; אָבער
שרייב אלעס וואס ווערט געטון אין א בוך.
/12:21 און אַז זײ זײַנען אױפֿגעשטאַנען, האָבן זײ אים מער ניט געזען.
/12:22 און זײ האָבן זיך מודה געװען די גרױסע און װוּנדערלעכע מעשׂים פֿון גאָט, און װי די
מלאך ה\' האט זיך צו זיי באוויזן.
