רות
/2:1 און נעמי האָט געהאַט אַ קרובֿ פֿון איר מאַן, אַ גבֿיר פֿון עשירות, פֿון דעם
משפּחה פֿון אלימלך; און זײַן נאָמען איז געװען בוֹעַז.
/2:2 און רות די מואבישע האָט געזאָגט צו נעמין: לאָמיך אַצונד גײן אין פֿעלד, און
קלײַבט זאָמען נאָך דעם אין וועמענס אויגן איך וועל געפֿינען חן. און זי
האָט צו איר געזאָגט: גײ, מײַן טאָכטער.
/2:3 און זי איז געגאַנגען, און איז געקומען, און האָט געקליבן אין פֿעלד נאָך די שניטער
איר גליק איז געווען צו ליכט אויף אַ טייל פון דעם פעלד וואָס געהערט צו בעז, וואָס איז געווען
פֿון די משפּחה פֿון אלימלך.
/2:4 און ערשט בעז איז געקומען פֿון בית לחם, און האָט געזאָגט צו די שניטער: דער
ה\' זאָל זיין מיט דיר. האָבן זײ אים געענטפֿערט: גאָט בענטשן דיך.
/2:5 האָט בוֹעַז געזאָגט צו זײַן קנעכט װאָס איז געשטעלט געװאָרן איבער די שניטער: װאָס זײַן קנעכט
מיידל איז דאָס?
/2:6 האָט געענטפֿערט דער קנעכט װאָס איז געשטעלט געװאָרן איבער די שניטער, און האָט געזאָגט: דאָס איז
די מואבישע מיידל װאָס האָט זיך אומגעקערט מיט נעמי פֿון לאַנד
מואב:
/2:7 האָט זי געזאָגט: איך בעט דיך, לאָמיך קלײַבן און אײַנזאַמלען נאָך די שניטער
צװישן די שערן: אַזױ איז זי געקומען, און איז געבליבן פֿון דער פֿרי
ביז איצט, אַז זי האָט זיך אַביסל געהאַלטן אין שטוב.
/2:8 האָט בוֹעַז געזאָגט צו רותן: הערט דו ניט, מײַן טאָכטער? גיי נישט קלאפן
אין אַן אַנדער פֿעלד, גײ ניט פֿון דאַנען, נאָר בלײַבט דאָ פֿעסט בײַ מײַן
מײדלעך:
/2:9 זאָלן זײַן דײַנע אױגן אױפֿן פֿעלד װאָס זײ שנײַדן, און גײ נאָך
זיי: האָב איך ניט באַפֿוילן די יונגעלייט, זיי זאָלן דיך ניט אָנרירן?
און אַז דו ביסט דאָרשטיק, גײ צו די כּלים, און טרינקען פֿון װאָס
די בחורים האבן געצויגן.
/2:10 איז זי געפֿאַלן אױף איר פּנים, און האָט זיך געבוקט צו דער ערד, און האָט געזאָגט
צו אים, װאָס האָב איך געפֿונען חן אין דײַנע אױגן, װאָס דו זאָלסט נעמען
וויסן פון מיר, זעענדיק איך בין אַ פרעמדער?
/2:11 האָט בוֹעַז געענטפֿערט, און צו איר געזאָגט: אַלץ איז מיר באַװיזן געװאָרן
װאָס דו האָסט געטאָן צו דײַן שװער פֿון דײַן טױט
מאַן: און ווי דו האָסט פֿאַרלאָזט דײַן פֿאָטער און דײַן מוטער, און דאָס לאַנד
פֿון דײַן געבורט, און ביסט געקומען צו אַ פֿאָלק װאָס דו האָסט ניט געקענט
ביז איצט.
/2:12 גאָט זאָל באַצאָלן דײַן אַרבעט, און אַ פֿולן באַלוינונג װערט דיר געגעבן פֿון דעם
יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל, אונטער וועמענס פֿליגלען דו ביסט זיך פֿאַרזיכערט.
/2:13 האָט זי געזאָגט: לאָמיך געפֿינען חן אין דײַנע אױגן, מײַן האַר; פאר דעם דו
האָסט מיך געטרייסט, און דערפֿאַר האָסטוּ גערעדט מיט דײַן פֿרײַנדשאַפֿט
דינסט, כאָטש איך בין ניט ווי איינער פון דיין דינסט דינסט.
/2:14 האָט בוֹעַז צו איר געזאָגט: קום אַהער אין מאָלצײַט, און עסט פֿון דעם
ברױט, און טונקען דײַן ביסן אין עסיק. און זי איז געזעסן לעבן דער
שניטער, און ער האָט דערגרייכט איר געפּרעגלט תּבֿואה, און זי האָט געגעסן, און איז געווען
גענוג, און לינקס.
/2:15 און אַז זי איז אױפֿגעשטאַנען צו קלײַבן, האָט בוֹעַז באַפֿױלן זײַנע יונגען.
אַזוי צו זאָגן: זאָל זי קלײַבן אַפילו צווישן די שערן, און איר זאָלט נישט חרפּה זיין.
/2:16 און זאָל אױך פֿאַלן פֿון די האַנדפֿול פֿאַר איר, און אַװעקגײן
זיי, כּדי זי זאָל זיי קלײַבן, און זי זאָל נישט שטראף.
/2:17 און זי האָט געקליבן אין פֿעלד ביז אָװנט, און האָט געשלאָגן װאָס זי האָט געהאַט
געקליבן, און עס איז געווען וועגן אַן אֵיפֿה גערשטן.
/2:18 און זי האָט עס אױפֿגענומען, און איז אַרײַן אין שטאָט, און איר שװער האָט געזען
וואָס זי האָט געקליבן, און זי האָט אַרויסגעבראַכט, און האָט איר געגעבן דאָס
האט רעזערווירט נאָך זי איז געווען גענוג.
/2:19 און איר שװער האָט צו איר געזאָגט: װוּ האָסטו הײַנט געקליבן? און
װוּ האָסטוּ געאַרבעט? וואויל איז דער וואס האט דיך ידע.
און זי האָט דערצײלט איר שװער מיט װעמען זי האָט געאַרבעט, און האָט געזאָגט:
דער נאָמען פֿון דעם מאַן מיט וועמען איך האָב געאַרבעט הײַנט איז בעז.
/2:20 און נעמי האָט געזאָגט צו איר שװער: געבענטשט איז ער פֿון גאָט װאָס
האָט ניט אָפּגעלאָזן זײַן חן צו די לעבעדיקע און צו די מתים. און נעמי
האָט צו איר געזאָגט: דער מאַן איז אונדז אַ קרוב, איינער פֿון אונדזערע קרובֿים.
/2:21 האָט רות די מואבישע געזאָגט: ער האָט צו מיר אױך געזאָגט: זאָלסט האַלטן פֿעסט.
דורך מיינע יונגעלייט, ביז זיי האָבן פאַרענדיקט מיין גאַנצער שניט.
/2:22 האָט נעמי געזאָגט צו איר שװער רות: עס איז גוט, מײַן טאָכטער!
אַז דו גײסט אַרױס מיט זײַנע מײדלעך, אַז זײ זאָלן דיך ניט טרעפֿן אין קײן אַנדערן
פעלד.
/2:23 און זי האָט זיך געהאַלטן בײַ די מײדלעך פֿון בוֹעַזן, צו קלײַבן ביזן עק פֿון גערשטן
שניט און פון ווייץ שניט; און איז געזעסן מיט איר שװער.
