תהלים
/141:1 גאָט, איך רוף צו דיר, מאך צו מיר; געבן אויער צו מיין קול, ווען
איך רוף צו דיר.
/141:2 זאָל מײַן תּפֿילה אַרױסגעשטעלט װערן פֿאַר דיר װי װײַרױך; און די הייבן פון
מיינע הענט ווי דער אָוונט-קרבן.
/141:3 שטעל אַ װאָך, גאָט, פֿאַר מײַן מױל; האַלטן די טיר פֿון מײַנע ליפּן.
/141:4 נײַג ניט מײַן האַרץ צו קײן שלעכטס, צו טאָן מיט שלעכטע מעשׂים
מענטשן וואָס אַרבעט אומרעכט, און לאָזן מיר ניט עסן פון זייער געשמאַק.
/141:5 זאָלן מיך שלאָגן די צדיקים; אַ חֶסֶד זאָל עס זײַן, און זאָל ער שטרעבן
מיר; עס װעט זײַן אַן אײל װאָס זאָל ניט צעברעכן מײַן קאָפּ, װאָרום נאָך
אױך מײַן תּפֿילה װעט זײַן אין זײערע אומגליקן.
/141:6 אַז זײערע ריכטער װערן צעשטערט אין שטײנערנע ערטער, װעלן זײ צוהערן מײַנע
ווערטער; װאָרום זײ זײַנען זיס.
/141:7 אונדזערע בײנער זײַנען צעשפּרײט געװאָרן בײַם מױל פֿון קבֿר, אַזױ װי מע שנײַדט און
קלעבט האלץ אויף דער ערד.
/141:8 אָבער מײַנע אױגן זײַנען צו דיר, גאָט יהוה, אױף דיר איז מײַן פֿאַרזיכערונג; לאָזן
נישט מיין נשמה פארמאגט.
/141:9 היט מיך פֿון די שטראַלן װאָס זײ האָבן געלײגט פֿאַר מיר, און פֿון די שטראָמען פֿון דעם
ארבעטער פון רשעות.
/141:10 זאָלן פֿאַלן די רשָעים אין זײערע נעצן, װען איך אַנטלויף.
