תהלים
/102:1 הער מײַן תּפֿילה, גאָט, און זאָל קומען צו דיר מײַן געשרײ.
/102:2 זאָלסט ניט באַהאַלטן דײַן פּנים פֿון מיר אין דעם טאָג װאָס איך בין אין נױט; נײַג דײַן
אויער צו מיר: אין דעם טאָג ווען איך רופן ענטפֿער מיר געשווינד.
/102:3 װאָרום מײַנע טעג זײַנען פֿאַרלענדט װי רויך, און מײַנע בײנער זײַנען פֿאַרברענט װי אַן
כאַרט.
/102:4 מײַן האַרץ איז געשלאָגן, און פֿאַרדאַרט װי גראָז; אַזוי אַז איך פֿאַרגעסן צו עסן מיין
ברויט.
/102:5 פֿון װעגן דעם קָול פֿון מײַן קרעכצן קלײַבן זיך מײַנע בײנער צו מײַן הױט.
/102:6 איך בין װי אַ פּעליקאַן פֿון מדבר, איך בין װי אַן אַול פֿון דער מדבר.
/102:7 איך היט, און בין אַלײן װי אַ שפּערל אױפֿן הױז שפּיץ.
/102:8 מײַנע פֿײַנט שאַנדן מיך אַ גאַנצן טאָג; און די װאָס זײַנען משוגע אױף מיר
זענען געשוואוירן קעגן מיר.
/102:9 װאָרום איך האָב געגעסן אַש װי ברױט, און אױסגעמישט מײַן געטראַנק מיט געװײן,
/102:10 פֿון װעגן דײַן גרימצאָרן און דײַן גרימצאָרן, װאָרום דו האָסט מיך אױפֿגעהױבן,
און האָט מיך אַראָפּגעוואָרפן.
/102:11 מײַנע טעג זײַנען װי אַ שאָטן װאָס װײנט; און איך בין פאַרדאַרט ווי גראָז.
/102:12 אָבער דו, גאָט, װעסט באַהאַלטן אױף אײביק; און דײַן אָנדענק צו אַלע
דורות.
/102:13 װעסט אױפֿשטײן, און דערבאַרימען זיך אױף צִיון, פֿאַר דער צײַט זי צו באַגרענעצן.
יאָ, די באַשטימטע צייט איז געקומען.
/102:14 װאָרום דײַנע קנעכט האָבן געפֿעלן אין אירע שטײנער, און געניסן פֿון שטױב.
דערפון.
/102:15 און די פֿעלקער װעלן מוֹרא האָבן פֿאַר דעם נאָמען פֿון גאָט, און אַלע מלכים פֿון גאָט.
ערד דיין כבוד.
/102:16 אַז גאָט בױט צִיון, װעט ער זיך באַװיזן אין זײַן פּראַכט.
/102:17 ער װעט אָנקוקן די תּפֿילה פֿון די אָרעמע, און זײערע ניט פֿאַראַכט
תפילה.
/102:18 דאָס זאָל געשריבן װערן צום קומענדיקן דָור: און דאָס פֿאָלק װאָס
וועט זיין באשאפן וועט לויבן די האר.
/102:19 װאָרום ער האָט אַראָפּגעקוקט פֿון דער הײך פֿון זײַן הײליקטום; פון הימל
האָט גאָט געזען די ערד;
/102:20 צו הערן דאָס קרעכצן פֿון דעם אַרעסטאַנט; צו לאזן די וואס זענען באשטימט
צו טויט;
/102:21 צו דערצײלן דעם נאָמען פֿון גאָט אין צִיון, און זײַן לויב אין ירושלים;
/102:22 אַז דאָס פֿאָלק װעט זיך אײַנזאַמלען, און די מלוכות, צו דינען דעם
האר.
/102:23 ער האָט אָפּגעשװעכט מײַן שטאַרקײט אױפֿן װעג; ער האָט מײַנע טעג פֿאַרקירצט.
/102:24 איך האָב געזאָגט: מײַן גאָט, נעם מיך ניט אַװעק אין מיטן פֿון מײַנע טעג: דײַנע יאָרן
זענען איבער אַלע דורות.
/102:25 פֿון אַלט האָסטו געגרונדעט דער ערד, און די הימלען זײַנען געװען.
דאָס ווערק פֿון דײַנע הענט.
/102:26 זײ װעלן אומקומען, אָבער דו װעסט באַהאַלטן, יאָ, אַלע װעלן פֿאַרשװעכן.
װי א מלבוש; װי אַ לבוש זאָלסטו זײ פֿאַרביטן, און זײ װעלן זײַן
געביטן:
/102:27 אָבער דו ביסט דער זעלבער, און דײַנע יאָרן װעלן ניט האָבן קײן סוף.
/102:28 די קינדער פֿון דײַנע קנעכט װעלן בלײַבן, און זײער זאָמען װעלן זײַן
געגרינדעט פאר דיר.
