תהלים
/49:1 הערט דאָס, אַלע פֿאָלק; הערט צו, אַלע באַװױנער פֿון דער װעלט:
/49:2 אי נידעריק און אי הויך, רײַך און אָרעמאַן, אינאיינעם.
/49:3 פֿון חכמה װעט רעדן מײַן מױל; און די קלאַנג פון מיין האַרץ וועט זיין
פון שכל.
/49:4 איך װעל נײג מײַן אױער צו אַ משל, איך װעל עפֿענען מײַן פֿינצטערניש צו זאָגן
די הארפ.
/49:5 פֿאַר װאָס זאָל איך מורא האָבן אין די טעג פֿון בײז, װען מײַן זינד
כילז זאָלן מיך אַרומנעמען?
/49:6 די װאָס פֿאַרזיכערן זיך אױף זײער פֿאַרמעג, און באַרימען זיך אין דער המון
פון זייער עשירות;
/49:7 קײנער פֿון זײ קען ניט אױסלײזן זײַן ברודער, און ניט געבן צו גאָט
ויסלייזן פֿאַר אים:
/49:8 װאָרום טײַער איז די אױסלײזונג פֿון זײער זעל, און זי שטײט אױף אײביק.
/49:9 כּדי ער זאָל נאָך לעבן אױף אײביק, און ניט זען פֿאַרדאָרבונג.
/49:10 װאָרום ער זעט אַז חכמים שטאַרבן, אַזױ דער נאַר און דער ברוגזער
אומקומען, און לאָזן זייער עשירות צו אנדערע.
/49:11 זײער אינערלעכער געדאַנק איז, אַז זײערע הײַזער װעלן באַהאַלטן אױף אײביק, און
זײערע װוינונגען ביז אַלע דורות; זיי רופן זייער לענדער נאָך
זייערע אייגענע נעמען.
/49:12 אָבער דער מענטש, װאָס איז אין כּבֿוד, בלײַבט ניט; ער איז װי די בהמות
אומקומען.
/49:13 דער דאָזיקער װעג איז זײער נאַרישקײט, אָבער זײערע נאָכקומענישן גײען זײער
רייד. סלע.
/49:14 װי שאָף װערן זײ געלעגן אין קבֿר; דער טױט װעט זײ פֿעדערן; און די
יושרדיקע װעלן הערשן איבער זײ אין דער פֿרי; און זייער שיינקייט
זאָלן פֿאַרצערן אין קבֿר פֿון זײער װױנונג.
/49:15 אָבער גאָט װעט אױסלײזן מײַן זעל פֿון דער מאַכט פֿון קבֿר, װאָרום ער װעט
נעמט מיך אָן. סלע.
/49:16 זאָלסט ניט מורא האָבן, װען מע װערט רייך, װען די פּראַכט פֿון זײַן הױז איז.
געוואקסן;
/49:17 װאָרום אַז ער שטאַרבט, װעט ער גאָרנישט אַװעקטראָגן, זײַן פּראַכט װעט ניט זײַן
אַראָפּגיין נאָך אים.
/49:18 כאָטש ער האָט געלעבט ביז ער האָט געלעבט, האָט ער געבענטשט זײַן זעל, און מענטשן װעלן דיך לױבן.
ווען דו טוסט זיך גוט.
/49:19 צו דעם דָור פֿון זײַנע עלטערן זאָל ער גײן; זיי וועלן קיינמאָל זען
ליכט.
/49:20 דער מענטש װאָס איז אין כּבֿוד און פֿאַרשטײט ניט, איז אַזױ װי די בהמות
אומקומען.
