תהלים
/39:1 האָב איך געזאָגט: איך װעל היטן אױף מײַנע װעגן, איך זאָל ניט זינדיקן מיט מײַן צונג;
איך װעל היטן מײַן מױל מיט אַ צמר, װען דער רשָע איז פֿאַר מיר.
/39:2 פֿון שטילקײט בין איך געװען שטום, פֿון גוטס האָב איך געשװיגן; און מיין צער
איז אויפגעשטאנען.
/39:3 מײַן האַרץ איז געװען הײסט אין מיר, בעת איך האָב געטראַכט דאָס פֿײַער, װאָס איז געברענט;
איך האב גערעדט מיט מיין צונג,
/39:4 גאָט, לאָז מיך װיסן מײַן סוף, און די מאָס פֿון מײַנע טעג, װאָס זי איז;
אַז איך זאָל וויסן ווי שוואַך איך בין.
/39:5 זע, דו האָסט געמאַכט מײַנע טעג פֿאַר אַ האַנטברייט; און מיין עלטער איז ווי
גאָרנישט פֿאַר דיר: באמת יעדער מענטש אין זיין בעסטער שטאַט איז גאַנץ
נישטיקייט. סלע.
/39:6 פֿאַר װאָר, איטלעכער גײט אין אַן אומזיסט שילדערונג;
אומזיסט: ער זאמלט רײד, און ער װײםט ניט װער װעט זײ זאמלען.
/39:7 און אַצונד, גאָט, װאָס װאַרט איך? מײַן האָפֿענונג איז אין דיר.
/39:8 זײַ מיך מציל פֿון אַלע מײַנע פֿאַרברעכן, מאַכט מיך ניט צו אַ חרפּה פֿון דעם
נאריש.
/39:9 איך בין געװען שטום, איך האָב ניט געעפֿנט מײַן מױל; ווייל דו האסט עס געטון.
/39:10 נעם אַװעק פֿון מיר דײַן שלאָג: איך בין פֿאַרלענדט פֿון דעם קלאַפּ פֿון דײַן האַנט.
/39:11 אַז דו װעסט באַרעכטיקן דעם מענטש מיט שטראָף פֿאַר זינד, מאַכט איר זײַן
שיינקייַט צו פאַרניכטן ווי אַ מאָל: פֿאַרזיכערט יעדער מענטש איז נישטיקייט. סלע.
/39:12 הער מײַן תּפֿילה, גאָט, און הער צו מײַן געשרײ; דו זאלסט נישט האַלטן דיין שלום
מײַנע טרערן, װאָרום איך בין אַ פֿרעמדע בײַ דיר, און אַ פֿרעמדער, אַזױ װי אַלע מײַנע
אבות זענען געווען.
/39:13 שױנט מיך, כּדי איך זאָל צוריקקריגן אײדער איך גײ פֿון אַהער, און ניט זײַן
מער.
