תהלים
/17:1 הערט צו רעכטס, גאָט, היט צו מײַן געשרײ, הערט צו מײַן תּפֿילה,
װאָס גײט ניט אַרױס פֿון געמאַכטע ליפּן.
/17:2 זאָל מײַן זאַץ אַרױסגײן פֿון דײַן פּנים; זאָלן דײַנע אױגן זען די
זאכן וואָס זענען גלייַך.
/17:3 האָסט פּרובירט מײַן האַרץ; דו האסט מיך באזוכט אין דער נאכט; דו
האָסט מיך געפּרוּװט, און װעסט גאָרנישט געפֿינען; איך האָב געטראַכט אַז מײַן מױל זאָל
נישט עבירה.
/17:4 װעגן די מעשׂים פֿון מענטשן, פֿון דעם װאָרט פֿון דײַנע ליפּן האָב איך מיך אָפּגעהיט
די װעגן פֿון דעם חורבן.
/17:5 האַלטן מײַנע גײן אױף דײַנע שטעגן, כּדי מײַנע טריט זאָלן ניט גליטשן.
/17:6 איך האָב גערופֿן צו דיר, װאָרום דו גאָט װעסט מיך הערן, נײַג דײַן אויער.
צו מיר, און הערן מיין רייד.
/17:7 װײַז דײַן װוּנדערלעכע חן, דו װאָס העלפֿט דורך דײַן רעכט.
געבן די וואָס שטעלן זייער צוטרוי אין דיר פֿון די וואָס שטיי אויף
זיי.
/17:8 היט מיך װי אַן אויגעפּל, באַהאַלטן מיך אין דעם שאָטן פֿון דײַנע פֿליגלען,
/17:9 פֿון די רשָעים װאָס דריקן מיך, פֿון מײַנע טױטלעכע פֿײַנט װאָס אַרומרינגלען מיך
וועגן.
/17:10 זײ זײַנען אײַנגעשלאָסן אין זײער פֿעט, מיט זײער מױל רעדן זײ שטאָלץ.
/17:11 אַצונד האָבן זײ אונדז אַרומגערינגלט אין אונדזערע טרעטן, זײערע אױגן האָבן זײ געבויגן
אַראָפּ צו דער ערד;
/17:12 װי אַ לײב װאָס איז זשעדנע פֿון זײַן רויב, און װי אַ יונגער לײב.
לערקינג אין סוד ערטער.
/17:13 שטײ אױף, גאָט, אַנטויש אים, װאַרף אים אַראָפּ, מציל מײַן זעל פֿון דעם
רשע, וואָס איז דיין שווערד:
/17:14 פֿון מענטשן װאָס זײַנען דײַן האַנט, גאָט, פֿון מענטשן פֿון דער װעלט װאָס האָבן
זייער חלק אין דעם דאָזיקן לעבן, און וועמענס בויך דו פֿילסט מיט דיין באַהאַלטן
אוצר: זיי זענען פול מיט קינדער, און לאָזן די מנוחה פון זייער
מאַטעריע צו זייער בייביז.
/17:15 מיר, איך װעל זען דײַן פּנים אין גערעכטיקײט: איך װעל זײַן
צופֿרידן, ווען איך וועקן זיך, מיט דיין געשטאַלט.
