תהלים
/16:1 היט מיך, גאָט, װאָרום אויף דיר פֿאַרזיכער איך זיך.
/16:2 מײַן זעל, דו האָסט געזאָגט צו גאָט: דו ביסט מײַן האַר, מײַן גוטס.
גײט ניט צו דיר;
/16:3 אָבער צו די הײליקע װאָס אױף דער ערד, און צו די פֿאַרמעגלעכע, אין װעמען
איז אַלע מיין פאַרגעניגן.
/16:4 זײ װעלן מערן זײערע צער װאָס יילן נאָך אַן אַנדער גאָט;
טרינקאָפּפֿער פֿון בלוט װעל איך ניט ברענגען, און זײערע נעמען װעל איך ניט אױפֿנעמען
מיינע ליפן.
/16:5 גאָט איז דער חלק פֿון מײַן נחלה און פֿון מײַן כּוֹס: דו
האַלטן מיין פּלאַץ.
/16:6 די שנורן זײַנען מיר געפֿאַלן אין ליבלעכע ערטער; יאָ, איך האָב אַ גוטן
העריטאַגע.
/16:7 איך װעל בענטשן יהוה װאָס האָט מיר אַ עצה געגעבן;
מיר אין די נאַכט צייטן.
/16:8 איך האָב געשטעלט גאָט שטענדיק פֿאַר מיר, װײַל ער איז פֿון מײַן רעכטער האַנט, איך
זאָל ניט רירט װערן.
/16:9 דרום פֿרײט זיך מײַן האַרץ, און פֿרײט זיך מײַן פּראַכט, אױך מײַן לײַב װעט
רו אין האָפענונג.
/16:10 װאָרום דו װעסט ניט לאָזן מײַן זעל אין גיהנום; און דו וועסט נישט ליידען
הייליקער צו זען קאָרופּציע.
/16:11 װעסט מיר װײַזן דעם װעג פֿון לעבן;פֿאַר דײַן פּנים איז פֿולקײט פֿון פֿרײד;
בײַ דײַן רעכטער האַנט זײַנען פֿאַרגעניגן אױף אײביק.
