תהלים
/6:1 גאָט, זאָלסט מיך ניט שטראף אין דײַן כּעס, און מיך ניט שטראף אין דײַן האַרצן.
אומצופרידנקייט.
/6:2 דערבאַרימט זיך אױף מיר, גאָט; װאָרום איך בין שװאַך: גאָט, הײל מיך; פאר מיינע ביינער
זענען דערשראָקן.
/6:3 מײַן זעל איז אױך צער, אָבער דו, גאָט, ביז װאַנען?
/6:4 קער אום, גאָט, מציל מײַן זעל, היט מיך פֿון װעגן דײַן רחמנות.
/6:5 װאָרום אין טױט איז ניט דערמאָנונג פֿון דיר: װער זאָל אין קבֿר
דאַנקען דיר?
/6:6 איך בין מיד פֿון מײַן קרעכצן; די גאַנצע נאַכט מאַכן איך מיין בעט צו שווימען; איך
וואַסער מיין קאַנאַפּע מיט מיין טרערן.
/6:7 מײַן אױג איז פֿאַרצערט פֿון טרויער; פֿון אַלע מײַנע װערט עס פֿאַרעלטערט
שונאים.
/6:8 גײט אַװעק פֿון מיר, אַלע איר אַרבעטער פֿון זינד; װאָרום גאָט האָט געהערט דעם
קול פון מיין געוויין.
/6:9 גאָט האָט געהערט מײַן געבעט; די האר וועט נעמען מיין תפילה.
/6:10 זאָלן אַלע מײַנע פֿײַנט געשעמט װערן און צערענען, זאָלן זײ זיך אומקערן און זײַן
פאַרשעמט זיך פּלוצעם.
