משלי
/1:1 די משלי פֿון שלמה דעם זון פֿון דוד דעם מלך פֿון ישׂראל;
/1:2 צו װיסן חכמה און לימוד; צו זעען די ווערטער פון שכל;
/1:3 צו באַקומען די לימוד פֿון חכמה, גערעכטיקײט, און גערעכטיקײט, און גערעכטיקײט;
/1:4 צו געבן שפּײַזקײט דעם פּשוטן, דעם יונגן מאַן וויסן און
דיסקרעשאַן.
/1:5 אַ חכם װעט הערן, און ער װעט מערן לערנען; און אַ מענטש פון
פארשטאנד וועט דערגרייכן צו קלוג עצות:
/1:6 צו פֿאַרשטײן אַ שפּריכװאָרט און דעם פּיתרון; די ווערטער פון די חכמים,
און זייערע פינצטערע רייד.
/1:7 די מורא פֿאַר גאָט איז דער אָנהייב פֿון וויסן, אָבער די נאַרן פֿאַראַכט
חכמה און לימוד.
/1:8 מײַן זון, הערט צו דײַן פֿאָטער לױט, און זאָלסט ניט פֿאַרלאָזן די תּוֹרה פֿון
דיין מאמע:
/1:9 װאָרום זײ װעלן זײַן אַ צירונג פֿון חן צו דײַן קאָפּ, און קייטן אַרום
דיין האַלדז.
/1:10 מײַן זון, אױב זינדיקע פֿירט דיך, זאָלסטו ניט צושטימען.
/1:11 אױב זײ זאָגן: קום מיט אונדז, לאָמיר זיך לײגן אױף בלוט, לאָמיר זיך לאָקערן
בַּחֲדַיִם לְאִתְיָמִים לְאִנּוּן:
/1:12 לאָמיר זײ אײַנשלינגען לעבעדיקע װי אַ קבֿר; און גאַנץ, ווי די וואָס גיין
אַראָפּ אין די גרוב:
/1:13 מיר װעלן געפֿינען אַלע טײַערע זאַכן, מיט אונדזערע הײַזער װעלן מיר אָנפֿילן
צעלאָזן:
/1:14 וואַרפֿט אין דײַן גורל צווישן אונדז; לאָמיר אַלע האָבן איין בייטל:
/1:15 מײַן זון, גײ ניט מיט זײ אױפֿן װעג; פאַרהיטן דיין פֿיס פון זייער
דרך:
/1:16 װאָרום זײערע פֿיס לױפֿן צום בײז, און זײ גײַלן צו פֿאַרגיסן בלוט.
/1:17 פֿאַר װאָר, אומזיסט איז אױסגעשפּרײט די נעץ פֿאַר די אױגן פֿון יעדן פֿױגל.
/1:18 און זײ זײַנען געלעגן אױף זײער בלוט; זיי לאָקערן זיך פֿאַר זייערע אייגענע
לעבט.
/1:19 אַזױ זײַנען די װעגן פֿון איטלעכער װאָס איז זשעדנע פֿון געװינס; וואָס נעמט אַוועק
דאָס לעבן פֿון אירע בעלי־בתּים.
/1:20 די חכמה שרײַט אױסן; זי רעדט איר קול אין די גאסן:
/1:21 זי שרײַט אין דער הויפּטשטאָט פֿון אײַנגאַנג, אין די פתחים פֿון דעם
טױערן: אין שטאָט זאָגט זי אירע װערטער, אַזױ צו זאָגן:
/1:22 װי לאַנג, איר פּשוטע, װעט איר ליב האָבן די פּשטות? אוּן דִי מְשַׁקְטִים
געניסן זיך פֿון זייער גנבֿה, און נאַרן האָבן פֿײַנט וויסן?
/1:23 קער אײַך אום צו מײַן תּוכחה: זע, איך גיסט אױס מײַן גײַסט צו אײַך, איך
מײַנע װערטער װעלן אײַך באַקענען.
/1:24 װײַל איך האָב גערופֿן, און איר האָט אָפּגעזאָגט; איך האב אויסגעשטרעקט מיין האנט, און
קיין מענטש האָט ניט באַטראַכט;
/1:25 אָבער איר האָט ניט פֿאַרמאַכט מײַן גאַנצער עצה, און פֿון מײַן שטרײַג האָט איר ניט געװאָלט.
/1:26 אױך איך װעל לאַכן פֿון דײַן אומגליק; איך וועל שפּיץ ווען דיין מורא וועט קומען;
/1:27 װען אײַער מורא קומט װי אַ װיסטעניש, און דײַן פֿאַרניכטונג קומט װי אַ
כווערלווינד; ווען נויט און יסורים קומען אויף דיר.
/1:28 און זײ װעלן מיך רופֿן, אָבער איך װעל ניט ענטפֿערן; זײ װעלן מיך זוכן
פרי, אָבער זיי וועלן ניט געפֿינען מיר:
/1:29 װאָרום זײ האָבן פֿײַנט געהאַט וויסן, און האָבן ניט אױסדערװײלט די מורא פֿון גאָט.
/1:30 פֿון מײַן עצה האָבן זײ ניט געפֿעלט, אַלע מײַנע שטראָף האָבן זײ פֿאַראַכט.
/1:31 דרום װעלן זײ עסן פֿון דער פֿרוכט פֿון זײער װעג, און זאַט װערן
מיט זייער אייגענע מכשירים.
/1:32 װאָרום דאָס אָפּקערן פֿון די פּשוטע װעט זײ טײטן, און דאָס גליק
פֿון נאַרן װעלן זײ פֿאַרטיליקן.
/1:33 אָבער דער װאָס הערט צו מיר, װעט רוען זיכער, און װעט שטיל זײַן פֿון
מורא פון בייז.
