נומערן
/11:1 און אַז דאָס פֿאָלק האָט זיך באַקלאָגט, האָט עס חרטה געהאַט פֿון גאָט, און גאָט
געהערט עס; און זײַן כּעס האָט זיך אָנגעצונדן; און דאָס פֿײַער פֿון גאָט האָט פֿאַרברענט
צװישן זײ, און זײ האָבן פֿאַרצערט די װאָס אין די עקן פֿון דער ערד
לאַגער.
/11:2 און דאָס פֿאָלק האָט געשריען צו משהן; און אַז משה האָט מתפלל געווען צו גאָט,
ד י פײע ר אי ז געװע ן אויסגעלאשן .
/11:3 און ער האָט גערופֿן דעם נאָמען פֿון דעם אָרט תבֿרה, װײַל דאָס פֿײַער פֿון דעם
ה\' האָט פאַרברענט צווישן זיי.
/11:4 און דער געמישטער המון װאָס צװישן זײ איז געפֿאַלן אַ באַגער;
און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן װידער געװײנט, און האָבן געזאָגט: װער װעט אונדז געבן פֿלײש?
עסן?
/11:5 מיר געדענקען די פֿיש װאָס מיר האָבן געגעסן אין מִצרַיִם פֿרײַ; די וגערקע,
און די מעלאַנז, און די פּרעסן, און די ציבעלע, און די קנאָבל;
/11:6 אָבער אַצונד איז אונדזער זעל פֿאַרטריקנט געװאָרן, אַחוץ דעם איז גאָרניט ניטאָ
מַאן, פאַר אונדזערע אויגן.
/11:7 און דער מן איז געװען אַזױ װי קאָריאַנדער זאָמען, און זײַן קאָליר אַזױ װי דער
קאָליר פון בדעלליום.
/11:8 און דאָס פֿאָלק איז אַרומגעגאַנגען, און האָט עס אײַנגעזאַמלט, און האָט עס געמאָלן אין מילן, אָדער
געשלאָגן אין אַ מאָרטער, און באַקן אין טעלער, און געמאכט פון אים קוכן: און די
דער טעם פון אים איז געווען ווי דער טעם פון פריש בוימל.
/11:9 און אַז דער טוי איז געפֿאַלן אױפֿן לאַגער אין דער נאַכט, איז דער מן געפֿאַלן
עס.
/11:10 און משה האָט געהערט װי דאָס פֿאָלק אין זײערע משפּחות, איטלעכער אין אײנעם
די אײַנגאַנג פֿון זײַן געצעלט, און דער כּעס פֿון גאָט האָט זיך שטאַרק אָנגעצונדן;
משה רבינו איז אויך נישט צופרידן.
/11:11 האָט משה געזאָגט צו גאָט: פֿאַר װאָס האָסטו געפּײַניקט דײַן קנעכט?
און פֿאַר װאָס האָב איך ניט געפֿונען חן אין דײַנע אױגן, אַז דו האָסט געלײגט דעם
די מאַסע פֿון דאָס גאַנצע פֿאָלק אויף מיר?
/11:12 בין איך טראָגעדיק געװאָרן דאָס דאָזיקע גאַנצע פֿאָלק? האָב איך זיי געבאָרן, אַז דו
זאָלסט מיר זאָגן: טראג זיי אין דײַן בוזעם, ווי אַ שוועסטערקינד
טראָגט דאָס זויגן קינד צו דעם לאַנד װאָס דו האָסט געשװאָרן זײערע
אבות?
/11:13 פֿון װאַנען זאָל איך האָבן פֿלײש צו געבן דעם גאַנצן פֿאָלק? װאָרום זײ װײנען
צו מיר, אַזױ צו זאָגן: גיב אונדז פֿלײש, אַז מיר זאָלן עסן.
/11:14 אַלײן קען איך ניט פֿאַרטראָגן דאָס גאַנצע פֿאָלק, װאָרום עס איז צו שװער פֿאַר
מיר.
/11:15 און אַז דו האַלט אַזױ מיט מיר, הרגע מיך, איך בעט דיך, פֿון האַנט, אױב איך
האָבן געפֿונען חן אין דײַנע אױגן; און לאָז מיך ניט זען מײַן אומגליק.
/11:16 און גאָט האָט געזאָגט צו משהן: קלײַבט צו מיר זיבעציק מאַן פֿון די עלטסטע.
פֿון ישׂראל, װאָס דו װײסט, אַז זײ זײַנען די עלטסטע פֿון פֿאָלק, און
אָפיצירן איבער זיי; און ברענג זיי צום מִשכּן
עדה, אַז זיי זאָלן דאָרט שטיין מיט דיר.
/11:17 און איך װעל אַראָפּנידערן און דאָרטן רעדן מיט דיר, און איך װעל נעמען פֿון דעם
גייסט וואָס איז אויף דיר, און וועט עס לייגן אויף זיי; און זיי וועלן
טראג מיט דיר די לאסט פון די פאלק, און דו זאלסט עס נישט טראגן אליין
אַליין.
/11:18 און זאָלסט זאָגן צום פֿאָלק: הײליק אײַך אױף מאָרגן, און
פֿלײש זאָלט איר עסן, װאָרום איר האָט געװײנט אין די אויערן פֿון גאָט, אַזױ צו זאָגן:
ווער וועט אונדז געבן פלייש צו עסן? װאָרום אונדז איז גוט געװען אין מִצרַיִם.
דרום װעט אײַך גאָט געבן פֿלײש, און איר װעט עסן.
/11:19 אײן טאָג, און ניט צװײ טעג, און פֿינף טעג, און צען טעג זאָלט איר ניט עסן;
און ניט צוואַנציק טעג;
/11:20 אָבער אַ גאַנצן חודש, ביז עס קומט אַרױס פֿון אײַערע נאָזלעכער, און עס װעט זײַן
ווארעם איר האט פאראכט דעם האר וואס איז
צװישן אײַך, און האָבן געװײנט פֿאַר אים, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר װאָס זײַנען מיר אַרױסגעגאַנגען?
מצרים?
/11:21 האָט משה געזאָגט: דאָס פֿאָלק װאָס איך בין צװישן זײ איז זעקס הונדערט טױזנט
פוסגייער; און דו האסט געזאגט: איך וועל זיי געבן פלייש, זיי זאלן עסן א
גאַנץ חודש.
/11:22 זאָלן דערשלאָגן װערן פֿאַר זײ די שאָף און די רינדער, זײ צו גענוג? אָדער
זאָלן פֿאַרזאַמלט װערן פֿאַר זײ אַלע פֿיש פֿון ים, צו גענוג
זיי?
/11:23 און גאָט האָט געזאָגט צו משהן: איז יהוהס האַנט קורץ? דו זאלסט
זען איצט צי מיין וואָרט וועט קומען צו דיר אָדער ניט.
/11:24 און משה איז אַרױסגעגאַנגען, און האָט דערצײלט דעם פֿאָלק די װערטער פֿון גאָט, און
האָט אײַנגעזאַמלט די זיבעציק מאַן פֿון די עלטסטע פֿון פֿאָלק, און האָבן זיי אַרומגערינגלט
וועגן דעם משכן.
/11:25 און גאָט האָט אַראָפּגענידערט אין אַ װאָלקן, און האָט צו אים גערעדט, און האָט גענומען פֿון דעם
גײַסט װאָס איז געװען אױף אים, און האָט עס געגעבן צו די זיבעציק עלטסטע;
עס איז געווען, אַז ווען דער גייסט האָט זיך גערוט אויף זיי, האָבן זיי נביאות געזאָגט,
און האט נישט אויפגעהערט.
/11:26 און צװײ פֿון די מענער זײַנען געבליבן אין לאַגער, דער נאָמען פֿון אײנער
אֶלדָד, און דער נאָמען פֿון דעם אַנדערן מדָדן, און דער גײַסט האָט זיך גערוט אויף זיי;
און זיי זענען געווען פון די וואָס זענען געשריבן, אָבער זיי זענען נישט ארויס צו די
און זײ האָבן נבֿיאות געזאָגט אין לאַגער.
/11:27 און אַ יונגערמאַן איז געלאָפֿן, און האָט דערצײלט משהן, און האָט געזאָגט: אֶלדָד און מִדָד טאָן.
זאג נביאות אין לאגער.
/11:28 און יהוֹשועַ דער זון פֿון נון, דער קנעכט פֿון משהן, אײנער פֿון זײַנע יונגען;
האָט געענטפערט און געזאָגט: מײַן האַר משה, פֿאַרהיט זײ.
/11:29 האָט משה צו אים געזאָגט: דו קנאסט פֿון מײַן װעגן? וואָלט גאָט אַז אַלע
דאָס פֿאָלק פֿון גאָט זײַנען געװען נבֿיאים, און גאָט זאָל געבן זײַן גײַסט
אויף זיי!
/11:30 און משה האָט אים אַרײַנגענומען אין לאַגער, ער מיט די עלטסטע פֿון ישׂראל.
/11:31 און אַ װינט איז אַרױסגעגאַנגען פֿון גאָט, און ער האָט געבראַכט וואַכטלן פֿון דעם
ים, און זײ זאָלן פֿאַלן בײַם לאַגער, װי אַ טאָג װעגן אױף דעם
זייט, און ווי עס איז געווען אַ טאָג וועג פון די אנדערע זייַט, אַרום די
לאַגער, און ווי צוויי איילן הויך אויף דעם געזיכט פון דער ערד.
/11:32 און דאָס פֿאָלק איז אױפֿגעשטאַנען יענעם גאַנצן טאָג, און די גאַנצע נאַכט, און דאָס גאַנצע גאַנצע
נאָכדעם, און זײ האָבן אײַנגעזאַמלט די וואַכטלן;
צען גומערס, און זײ האָבן זײ אַלע פֿאַרשפּרײט פֿאַר זיך רונד אַרום
דער לאגער.
/11:33 און װי דאָס פֿלײש איז נאָך געװען צװישן זײערע צײן, אײדער עס איז געקיען געװאָרן,
דער גרימצארן פון גאָט האָט אָנגעצונדן אויף דעם פֿאָלק, און גאָט האָט געשלאָגן דעם
מענטשן מיט אַ זייער גרויס פּלאָגן.
/11:34 און ער האָט גערופֿן דעם נאָמען פֿון יענעם אָרט: קִבּוֹת-הַתְטָאָה, װײַל דאָרטן
מע האָט באַגראָבן דאָס פֿאָלק װאָס האָט באַגערט.
/11:35 און דאָס פֿאָלק האָט אַװעקגעצױגן פֿון קִברות-הַטָוָה ביז חצרוֹת; און פארבליבן
אין האַזעראָט.
