נחמיה
/1:1 די װערטער פֿון נחמיה דעם זון פֿון חָלִיָהון. און עס איז געווען אין דער
חוֹדש כִּיסְלוּ, אין צוואַנציקסטן יאָר, ווי איך בין געווען אין שושן דעם פּאַלאַץ,
/1:2 איז געקומען חנני, איינער פֿון מײַנע ברידער, ער און עטלעכע מענער פֿון יהודה; און
אי ך הא ב ז ײ געפרעג ט װעג ן ד י אנטלאפענ ע ײדן , װא ם זײנע ן געבליב ן פו ן זײ
די געפֿאַנגענשאַפֿט, און וועגן ירושלים.
/1:3 האָבן זײ צו מיר געזאָגט: די איבעריקע װאָס זײַנען דאָרטן געבליבן פֿון דער געפֿאַנגענשאַפֿט
אין דער פּראָווינץ זענען אין גרויס פּייַן און חרפה: די וואַנט פון
אויך ירושָלַיִם איז צעבראָכן, און אירע טויערן ווערן פאַרברענט
פייַער.
/1:4 און עס איז געװען, װי איך האָב געהערט די דאָזיקע װערטער, האָב איך זיך געזעצט און געװײנט.
אוּן הָאט זִיךְ מְיַישֵׁב גִיוֶוען, אוּן הָאט געפאַסט, אוּן האָט מתפּלל געווען פאַר גאָט
הימל,
/1:5 און ער האָט געזאָגט: איך בעט דיך, יהוה גאָט פֿון הימל, דער גרויסער און דער שרעקלעכער.
גאָט, וואָס היט בונד און רחמנות פֿאַר די וואס ליבע אים און אָבסערווירן
זיינע מצוות:
/1:6 זאָל דײַן אויער אַצונד היטן, און דײַנע אױגן זאָלסט עפֿענען
הערן די תפילה פון דיין קנעכט, וואָס איך בעט פֿאַר דיר איצט, טאָג און
נאַכט, פֿאַר די קינדער פֿון ישׂראל דײַנע קנעכט, און מודה די זינד פֿון
די קינדער פֿון ישׂראל, װאָס מיר האָבן געזינדיקט צו דיר: אי איך און מײַנע
פֿאָטערס הויז האָבן געזינדיקט.
/1:7 מיר האָבן געטאָן אַקעגן דיר זײער פֿאַרדאָרבדיק, און ניט געהיט דעם
געבאָט, און ניט די געזעצן, און די געזעצן, וואָס דו
האָט באַפֿױלן דײַן קנעכט משהן.
/1:8 געדענק, איך בעט דיך, דאָס װאָרט װאָס דו האָסט באַפֿױלן דײַן קנעכט.
משה, אַזוי צו זאָגן: אויב איר פאַרברעכן, איך וועל צעשפּרייטן איר צווישן די
פעלקער:
/1:9 אָבער אױב איר װעט זיך קערן צו מיר, און היטן מײַנע געבאָט, און טאָן זײ; כאָטש
פֿון אײַך זײַנען נאָך געװען פֿאַרװאָרפֿן ביזן עק פֿון הימל
װעל איך זײ אײַנזאַמלען פֿון דאָרטן, און װעל זײ ברענגען צו דעם אָרט װאָס
איך האב אויסגעקליבן דארט צו שטעלן מיין נאמען.
/1:10 און דאָס זײַנען דײַנע קנעכט און דײַן פֿאָלק װאָס דו האָסט אױסגעלײזט דורך זײ.
דײַן גרויסער כּוח, און דורך דײַן שטאַרקע האַנט.
/1:11 גאָט, איך בעט דיך, זאָל אַצונד דײַן אויער היטן אױף דער תּפֿילה פֿון
דײַן קנעכט, און צו דער תּפֿילה פֿון דײַנע קנעכט, װאָס װילן מורא האָבן פֿאַר דײַן
נאָמען: און שׂמחה, איך בעט דיך, הײַנט דײַן קנעכט, און גיב אים
רחמנות אין די אויגן פון דעם מענטש. װאָרום איך בין געװען דעם מלךס שענקער.
