קלאָגן
/2:1 װי האָט גאָט באַדעקן די טאָכטער צִיון מיט אַ װאָלקן אין זײַן האַנט
כּעס, און וואַרפן אַראָפּ פֿון הימל צו דער ערד די שיינקייט פון ישראל,
און ניט זכר זײַן בענקל אין דעם טאָג פֿון זײַן כּעס!
/2:2 גאָט האָט אײַנגעשלונגען אַלע װױנער פֿון יעקבֿ, און ניט
ער האָט אַראָפּגעוואָרפן אין זיין גרימצארן די שטאַרקייט פון די
טאכטער פון יהודה; ער האָט זיי אַראָפּגעבראַכט צו דער ערד: ער האָט
האָט פֿאַראומרײניקט דאָס מלוכה און אירע פֿירשטן.
/2:3 אין זײַן צאָרן האָט ער פֿאַרשניטן דעם גאַנצן האָרן פֿון ישׂראל, ער האָט
האָט צוריקגעצויגן זיין רעכטע האַנט פון פאַרן שונא, און ער האָט פאַרברענט
יעקב איז װי א פײער, װאם פארצערט רונד ארום.
/2:4 װי אַ פֿײַנט האָט ער געבויגן זײַן בױגן; ער האָט זיך געשטעלט מיט זײַן רעכטער האַנט װי אַן
א קעגנער , או ן הא ט געשלאג ן אי ן א משכן
פֿון דער טאָכטער פֿון צִיון: ער האָט אױסגעגאָסן זײַן גרימצאָרן װי פֿײַער.
/2:5 גאָט איז געװען װי אַ פֿײַנט: ער האָט אײַנשלינגען ישׂראל, ער האָט אײַנשלינגען.
ארויף אלע אירע פאלאצן: ער האט צעשטערט זיינע מיזרחונים, און האט
געמערט אין דער טאָכטער פון יהודה טרויער און קלאָג.
/2:6 און ער האָט מיט גוואַלד צוגענומען זײַן מִשכּן, אַזױ װי פֿון אַ
גאָרטן: ער האָט פֿאַרטיליקט זײַנע ערטער פֿון דער עדה, גאָט האָט
האָט געמאַכט פֿאַרגעסן די יום-טובֿים און שבתים אין ציון, און האָט
פֿאַראַכט אין דער גרימצאָרן פֿון זײַן כּעס דער מלך און דעם כֹּהן.
/2:7 גאָט האָט אַװעקגעװאָרפֿן זײַן מזבח, פֿאַר זײַן הײליקטום האָט ער פֿאַרװאָסן;
האט איבערגעגעבן אין דער האַנט פון די פייַנט די ווענט פון איר פּאַלאַסאַז; זיי
האָבן געשמעקט אין הױז פֿון גאָט, אַזױ װי אין דעם טאָג פֿון אַ יום־טובֿ
סעודה.
/2:8 גאָט האָט באַשלאָסן צו פֿאַרטיליקן די מױער פֿון דער טאָכטער צִיון;
האָט אויסגעשטרעקט אַ שורה, ער האָט ניט צוריקגעצויגן זיין האַנט
דערפֿאַר האָט ער געמאַכט קלאָגן דעם װאָל און די מױער; זיי
צוזאמענגעפאלן.
/2:9 אירע טױערן זײַנען אײַנגעזונקען אין דער ערד; ער האָט זי צעשטערט און צעבראָכן
באַרס: איר מלך און אירע פֿירשטן זענען צווישן די גויים: די געזעץ איז ניט
מער; אױך אירע נבֿיאים געפֿינען ניט קײן זעונג פֿון גאָט.
/2:10 די עלטסטע פֿון דער טאָכטער צִיון זיצן אױף דער ערד, און היטן
שטילקייט: שטויב האָבן זיי אַרויפגעוואָרפן אויף זייערע קעפּ; זיי האָבן אָנגעגורט
זיך מיט זאַק: די יונגפרויען פון ירושלים הענגען אַראָפּ זייער
קעפ צו דער ערד.
/2:11 מײַנע אױגן פֿאַלן מיט טרערן, מײַנע געדערעם איז דערשראָקן, מײַן לעבער איז אױסגעגאָסן.
אויף דער ערד, פֿאַר דער פאַרניכטונג פון דער טאָכטער פון מיין מענטשן;
װײַל די קינדער און די זויגעלעך זײַנען געשװיגן אין די גאַסן פֿון דער שטאָט.
/2:12 זאָגן זײ צו זײערע מוטערס: װוּ איז תּבֿואה און װײַן? ווען זיי האָבן געשוויגן ווי
די פארוואונדעטע אין די גאסן פון שטאט, ווען זייער נשמה איז אויסגעגאסן געווארן
אין בוזעם פֿון זײערע מוטערס.
/2:13 װאָס זאָל איך נעמען פֿאַר דיר צו עדות? צו וואָס זאַך זאָל איך גלייבן
דו, טאָכטער פון ירושלים? װאָס זאָל איך דיר גלײַכן, כּדי איך זאָל
טרייסט דיך, איר בתולה טאָכטער פון ציון? װאָרום דײַן בראָך איז גרױס װי
דער ים: ווער קען דיך היילן?
/2:14 דײַנע נבֿיאים האָבן פֿאַר דיר געזען פֿאַלשע און נאַרישקײטן, און זײ האָבן
ניט אַנטפּלעקט דײַן זינד, אָפּצוקערן דײַן געפֿאַנגענשאַפֿט; אָבער האָבן געזען
פֿאַר דיר פֿאַלשע לאַסט און סיבות פֿון פֿאַרטריבונג.
/2:15 אַלע פֿאַרבײַגײער קלאַפּן צו דיר מיט די הענט; זיי שיסן און וואקן מיטן קאפ
צו דער טאָכטער פון ירושלים, אַזוי צו זאָגן: איז דאָס די שטאָט וואָס מענטשן רופן די
שלימות פון שיינקייט, די פרייד פון דער גאנצער ערד?
/2:16 אַלע דײַנע פֿײַנט האָבן געעפֿנט זײער מױל קעגן דיר: זײ שיסן און זײ
קריצן די צײן: זײ זאָגן: מיר האָבן זי אײַנגעשלונגען, װאָרום דאָס איז
דער טאָג וואָס מיר האָבן געזוכט; מיר האָבן געפֿונען, מיר האָבן עס געזען.
/2:17 גאָט האָט געטאָן װאָס ער האָט אױסגעטראַכט; ער האָט מקיים זײַן װאָרט
װאָס ער האָט באַפֿױלן אין די טעג פֿון אַלט: ער האָט אַראָפּגעװאָרפֿן, און האָט
ניט דערבאַרימט: און ער האָט געמאַכט פרייען דײַן פֿײַנט איבער דיר, האָט ער
שטעל די האָרן פון דיינע קעגנערס.
/2:18 זײער האַרץ האָט געשריען צו גאָט, מױער פֿון דער טאָכטער צִיון, לאָז!
טרערן לויפן אַראָפּ ווי אַ טייַך טאָג און נאַכט: געבן זיך קיין רו; לאז נישט
די עפל פון דיין אויג וועט אויפהערן.
/2:19 שטײ אױף, שרײַ אין דער נאַכט, אין אָנהײב פֿון די װאַכן שיס אױס
דײַן האַרץ װי װאַסער פֿאַר דעם פּנים פֿון גאָט: הײב אױף דײַנע הענט
צו אים פֿאַר דעם לעבן פון דיין יונג קינדער, וואָס זענען שוואַך פון הונגער
די שפּיץ פון יעדער גאַס.
/2:20 זע, גאָט, און היט זיך צו װעמען דו האָסט דאָס געטאָן. זאָל דער
פרויען עסן זייער פרוכט, און קינדער פון אַ שפּאַן לאַנג? וועט דער כהן און
דער נבֿיא זאָל דערשלאָגן װערן אין דעם הײליקטום פֿון גאָט?
/2:21 די יונגע און אַלטע ליגן אױף דער ערד אין די גאַסן: מײַנע יונגפֿרױען און מײַנע
מיינע יונגעלייט זענען געפאלן מיט דער שווערד; האָסט זיי דערשלאָגן אין דעם טאָג פון
דיין כעס; האָסט געהרגעט, און ניט דערבאַרימט.
/2:22 האָסט גערופֿן אַזױ װי אין אַ יום-טובֿ מײַנע שרעקן רונד אַרום, אַזױ אַז אין
דער טאָג פֿון דער כּעס פֿון גאָט איז ניט אַנטלאָפֿן און ניט געבליבן: די װאָס איך האָב
פֿאַרשװוּדלט און אױפֿגעבראַכט האָט מײַן פֿײַנט פֿאַרצערט.
