קלאָגן
/1:1 װי זיצט די שטאָט אײנזאַם, װאָס איז געװען פֿול מיט פֿאָלק! ווי אזוי איז זי
ווערן ווי אַן אלמנה! זי וואָס איז געווען גרויס צווישן די פֿעלקער, און די פּרינסעס
צװיש ן ד י פראװינצן , װ י אי ז ז י געװאר ן א שול !
/1:2 זי װײנט שװער אין דער נאַכט, און אירע טרערן זײַנען אױף אירע באַקן: צװישן
אַלע אירע ליבהאָבער האָט זי ניט צו טרייסטן: אַלע אירע פריינט האָבן געטאָן
פארברעך מיט איר, זיי זענען געווארן איר פיינט.
/1:3 אין געפֿאַנגענשאַפֿט איז יהודה געגאַנגען פֿון װעגן פּײַן, און פֿון װעגן גרױסן
קנעכטשאפט: זי וואוינט צווישן די פֿעלקער, זי טרעפט נישט קיין רו: איר גאַנצן
רודפי ם האב ן זי י איבערגענומע ן צװיש ן ד י שיטערן .
/1:4 טרויערן די װעגן פֿון צִיון, װאָרום קײנער קומט ניט אױף די יום־טובֿים;
װיסט זײַנען אירע טױערן: אירע כּהנים אָפֿצן, אירע יונגפֿרױען זײַנען פּײַן, און
זי איז אין ביטערניש.
/1:5 אירע פֿײַנט זײַנען די פֿירשטן, אירע פֿײַנט איז בליענדיק; װאָרום גאָט האָט
האָט זי געפּײַניקט פֿאַר דער פֿיל פֿון אירע פֿאַרברעכן: אירע קינדער זײַנען
געגאנגען אין געפאַנגענשאַפט פֿאַר די פייַנט.
/1:6 און פֿון דער טאָכטער צִיון איז אַװעקגעגאַנגען איר גאַנצע שיינקייט: אירע פֿירשטן
זײַנען געװאָרן װי הײַזער װאָס געפֿינען ניט קײן פֿיטערונג, און זײ זײַנען אױסגעגאַנגען
כח פארן רודף.
/1:7 ירושָלַיִם האָט זיך געדאַכט אין די טעג פֿון איר פּײַן און פֿון אירע אומגליק
אַלע אירע ליבלעכע זאַכן װאָס זי האָט געהאַט אין די טעג פֿון אַלט, װען איר פֿאָלק
געפאלן אין דער האַנט פון די פייַנט, און קיינער האט נישט העלפן איר: די שונאים
האָט זי געזען, און האָט געמאַכט מיט אירע שבתים.
/1:8 ירושָלַיִם האָט געזינדיקט; דעריבער ווערט זי אַוועקגענומען: דאָס אַלץ
האָט איר כבוד פֿאַראַכט, ווײַל זיי האָבן געזען איר שאַנד; יאָ, זי
זיפצט, און קערט זיך צוריק.
/1:9 איר אומרײנקײט איז אין אירע מאַנטלען; זי געדענקט ניט איר לעצטן סוף;
דרום האָט זי אַראָפּגענידערט װוּנדערדיק: זי האָט ניט געהאַט קײן טרייסט. אָ ה\',
זע מײַן פּײַן, װאָרום דער פֿײַנט האָט זיך געגרײסט.
/1:10 דער פֿײַנט האָט אױסגעשפּרײט זײַן האַנט אױף אַלע אירע ליבלעכע זאַכן, װאָרום
זי האָט געזען אַז די פֿעלקער זײַנען אַרײַן אין איר הײליקטום, װאָס דו
האָט באַפֿױלן, אַז זײ זאָלן ניט אַרײַנקומען אין דײַן עדה.
/1:11 איר גאַנצער פֿאָלק זיפֿצט, זײ זוכן ברױט; זיי האָבן געגעבן זייער ליב
זאַכן פֿאַר שפּײַז צו דעררוען די נשמה: זע, גאָט, און באַטראַכט; װאָרום איך בין
ווערן מיאוס.
/1:12 איז עס גאָרנישט פֿאַר אײַך, אַלע פֿאַרבײַגײער? זע, און זען אויב עס איז
יעטװעדער צער װי מײַן צער, װאָס װערט געטאָן צו מיר, מיט װאָס
גאָט האָט מיך געפּײַניקט אין טאָג פֿון זײַן צאָרן.
/1:13 פֿון אױבן האָט ער אַרײַנגעשיקט פֿײַער אין מײַנע בײנער, און עס האָט געליטן
זײ: ער האָט אױסגעשפּרײט אַ נעץ פֿאַר מײַנע פֿיס, ער האָט מיך צוריקגעקערט;
האָט מיך געמאַכט אַ װיסטעניש און אַ גאַנצן טאָג.
/1:14 דאָס יאָך פֿון מײַנע פֿאַרברעכן איז געבונדן מיט זײַן האַנט;
און קום אַרױף אױף מײַן האַלדז: ער האָט געמאַכט פֿאַלן מײַן שטאַרקײט, גאָט
האָט מיך איבערגעענטפערט אין זייערע הענט, פון וועמען איך קען נישט אויפשטיין.
/1:15 גאָט האָט פֿאַרטרעטן אַלע מײַנע גבורים אין צװישן מיר;
ער האָט גערופֿן אױף מיר אַן עדה צו צעטרעטן מײַנע יונגעלייט: גאָט
האט געטראטן די בתולה, די טאָכטער פון יהודה, ווי אין אַ ווינעפּרעסס.
/1:16 װעגן דעם װײן איך; מייַן אויג, מייַן אויג ראַנז אַראָפּ מיט וואַסער,
װאָרום דער טרײסטער װאָס זאָל באַלײגן מײַן זעל איז װײַט פֿון מיר: מײַן
וויסט זענען קינדער, ווײַל דער שׂונא האָט געוואָלט.
/1:17 צִיון גײט אױס אירע הענט, און עס איז ניטא װער צו טרייסטן;
גאָט האָט באַפֿױלן װעגן יעקבן, אַז זײַנע פֿײַנט זאָלן זײַן
רונד אַרום אים: ירושלים איז צווישן זיי ווי אַ צייטונג.
/1:18 גאָט איז אַ צדיק; װאָרום איך האָב װידערשפּעניקט קעגן זײַן געבאָט.
הערט, איך בעט אײַך, אַלע פֿעלקער, און זע מײַן צער: מײַנע יונגפֿרױען און מײַנע
יונגע מענטשן זענען ניטאָ אין געפֿאַנגענשאַפֿט.
/1:19 איך האָב גערופֿן מײַנע ליבהאָבער, אָבער זײ האָבן מיך אָפּגענאַרט: מײַנע כּהנים און מײַנע זקנים.
האט אויפגעגעבן דעם גײסט אין שטאט, בעת זײ האבן געזוכט זײער פלײש צו באלײדיקן
זײערע נשמות.
/1:20 זע, גאָט; װאָרום איך בין אין נויט; מיין הארץ
איז פארקערט אין מיר; װאָרום איך האָב װידערשפּעניקט גרױס: אין אױסלאַנד די שװערד
באָרוועס, אין שטוב עס איז ווי טויט.
/1:21 זײ האָבן געהערט אַז איך זיפֿץ, קײנער איז ניט צו טרײסטן, אַלע מײַנע
פײַנט האָבן געהערט פֿון מײַן צרה; זיי פרייען זיך וואָס דו האָסט עס געטאָן:
װעסט ברענגען דעם טאָג װאָס דו האָסט גערופֿן, און זײ װעלן זײַן װי
צו מיר.
/1:22 זאָל קומען פֿאַר דיר אַלע זײער שלעכטס; און טאָן צו זיי, ווי דו
האָסט מיר געטאָן פֿאַר אַלע מײַנע פֿאַרברעכן, װאָרום מײַנע זיפֿצן זײַנען פֿיל, און
מיין הארץ איז שוואך.
