ירמיהו
/47:1 דאָס װאָרט פֿון גאָט װאָס איז געקומען צו יִרמיָהון דעם נבֿיא אױף דעם
פּלשתּים, איידער פַּרעה האָט געשלאָגן עזָה.
/47:2 אַזױ האָט געזאָגט גאָט; זע, װאַסער גײט אַרױף פֿון צפֿון, און װעלן
זייט אַ איבערפלוסנדיקער מבול, און וועט איבערפליסן דאָס לאַנד און אַלץ וואָס איז
דערין; די שטאָט און די וואָס וואוינען אין איר, און די מענטשן וועלן וויינען:
און אַלע באַװױנער פֿון לאַנד װעלן װײנען.
/47:3 פֿון דעם געראַנגל פֿון די קלױען פֿון זײַנע שטאַרקע פֿערד, בײַם
רײזנדיק פוּן זייַנע רײַטוואָגן, און פאַר דעם גערודער פוּן זיינע רעדער, די אבות
זאָלן זיך ניט אומקערן צו זײערע קינדער פֿון װעגן שפֿאַלקײט פֿון הענט;
/47:4 פֿון װעגן דעם טאָג װאָס קומט צו רױבן אַלע פּלשתּים, און צו שנײַדן
אַװעק פֿון טירוס און צידון יעטװעדער העלפֿער װאָס בלײַבט, װאָרום גאָט װיל
רױבט די פּלשתּים, דאָס איבערבלײַב פֿון דעם לאַנד פֿון כפֿתוֹר.
/47:5 אַ לײַסטערקײט איז געקומען אױף עזה; אַשקלון איז אָפּגעשניטן מיט דעם רעשט פון
זייער טאָל: ווי לאַנג וועסטו דיך שניידן?
/47:6 דו שװערד פֿון גאָט, ביז װאַנען דו װעסט שטיל זײַן? לייג ארויף
דיך אין דיין שערן, רו, און זײַ שטיל.
/47:7 װי קאָן עס זײַן שטיל, װאָרום גאָט האָט אים באַפֿױלן אַ באַשולדיקונג?
אשקלון, און קעגן דעם ים ברעג? דאָרטן האָט ער עס באַשטימט.
