ירמיהו
/4:1 אױב דו װעסט זיך אומקערן, ישׂראל, זאָגט גאָט, קער זיך אום צו מיר, און אױב
װעסט אַװעקגײן דײַנע אומװערדיקײטן פֿון מײַנע אױגן, דענצמאָל װעסטו
ניט צונעמען.
/4:2 און זאָלסט שװערן: גאָט לעבט אין אמת, אין משפּט, און אין אַ משפּט.
גערעכטיקייט; און די פֿעלקער װעלן זיך בענטשן אין אים און אין אים
זאָלן זײ זיך באַערן.
/4:3 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט גאָט צו די מענער פֿון יהודה און ירושָלַיִם: צעברעכן אײַערע
בראָש, און ניט זייען צווישן דערנער.
/4:4 זאָלסט זיך מיל צו גאָט, און נעמען אַװעק די פֿאַרהוילן פֿון אײַערע אױגן
האַרץ, איר מענער פֿון יהודה און באַװױנער פֿון ירושלים, טאָמער זאָל מײַן גרימצאָרן קומען
גײ אַרױס װי פֿײַער, און ברענט, אַז קײנער קען ניט בלײַשן פֿון װעגן דעם בײז
פון דיין מעשים.
/4:5 דערצײלט איר אין יהודה, און דערצײלט אין ירושלים; און זאָלסט זאָגן: בלאָז איר דעם
שופר אין לאַנד: שרײַ, זאַמלט זיך צונױף, און זאָגט: זעצט אײַך אַף!
און לאָמיר גײן אין די באַשיצטע שטעט.
/4:6 שטעל אױף צו צִיון אַ פֿאָן: רײַט זיך אָפּ, בלײַבט ניט, װאָרום איך ברענג בײז
פֿון צפֿון, און אַ גרויסער אומקום.
/4:7 דער לײב איז אַרױפֿגעגאַנגען פֿון זײַן גרױס, און דער צעשטערטער פֿון די פֿעלקער
איז אויפן וועג; ער איז אַרױסגעגאַנגען פֿון זײַן אָרט צו מאַכן דײַן לאַנד
וויסט; און דײַנע שטעט װעלן פֿאַרװיסט װערן, אָן אַ באַװױנער.
/4:8 פֿאַר דעם אָנגורט אײַך מיט זאַק, קלאָגט און געװײנט: פֿאַר דעם צאָרנדיקן כּעס.
פֿון גאָט האָט זיך ניט אָפּגעקערט פֿון אונדז.
/4:9 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, זאָגט גאָט, דאָס האַרץ פֿון
דער מלך וועט אומקומען, און דאָס האַרץ פון די פֿירשטן; און די כהנים
װעלן זיך דערשװוּנדערט װערן, און די נבֿיאים װעלן זיך װוּנדערן.
/4:10 האָב איך געזאָגט: אַה, גאָט דער האַר! פֿאַר װאָר, דו האָסט זײער פֿאַרנאַרט דאָס דאָזיקע פֿאָלק
און ירושלים, אַזוי צו זאָגן: שלום וועט איר האָבן; װאָרום די שװערד דערגײט
צו דער נשמה.
/4:11 אין יענער צײַט װעט געזאָגט װערן צו דעם דאָזיקן פֿאָלק און צו ירושלים: אַ טרוקענע
װינט פֿון די בָמות אין דער מדבר צו מײַן טאָכטער
מענטשן, ניט צו פאָכער, אדער צו רייניקן,
/4:12 אַפֿילו אַ פֿולער װינט פֿון יענע ערטער װעט קומען צו מיר, אױך אַצונד װעל איך
גיב א משפט קעגן זיי.
/4:13 זע, ער װעט אַרױפֿגײן װי װאָלקן, און זײַנע רײַטװעגן װעלן זײַן װי אַ
כווערלווינד: זיינע פערד זענען שנעלער ווי אָדלער. וויי צו אונדז! װאָרום מיר זײַנען
צעלאָזן.
/4:14 װאַש דײַן האַרץ, ירושלים, פֿון שלעכטס, כּדי זאָלסט זײַן
געראטעװעט . ווי לאנג וועלן דיינע נישטיגע מחשבות בלייבן אין דיר?
/4:15 װאָרום אַ קָול דערצײלט פֿון דָן, און דערצײלט פּײַן פֿון באַרג
אפרים.
/4:16 זאָלט איר דערמאָנען די פֿעלקער; זע, מודיע אַקעגן ירושלים, אַז
וועכטער קומען פון אַ ווייַט לאַנד, און געבן זייער קול קעגן די
שטעט פון יהודה.
/4:17 װי היטער פֿון אַ פֿעלד, זײַנען זײ קעגן איר רונד אַרום; ווייל זי
איז װידערשפּעניקט געװען קעגן מיר, זאָגט גאָט.
/4:18 דײַן װעג און דײַנע מעשׂים האָבן דיר דאָס געשאַפֿן; דאָס איז דײַן
רשעות, ווײַל זי איז ביטער, ווײַל זי גרייכט ביז דײַן האַרצן.
/4:19 מײַנע געדערעם, מײַנע געדערעם! איך בין ווייטיק אין מיין האַרץ; מיין הארץ מאכט א
גערויש אין מיר; איך קען נישט שטילן, ווייל דו האסט געהערט, מיין נשמה,
דאָס קָול פֿון שופר, דער שרעק פֿון מלחמה.
/4:20 צעשטערונג אױף אומקום װערט געשריגן; װאָרום דאָס גאַנצע לאַנד איז אױסגערױבט;
פּלוצעם זײַנען מײַנע געצעלטן צעשטערט, און מײַנע פֿאָרהאַנגן אין אַ מאָמענט.
/4:21 װי לאַנג זאָל איך זען דעם פֿאָן, און הערן דעם קָול פֿון שוֹפֿר?
/4:22 װאָרום מײַן פֿאָלק איז נאַריש, זײ האָבן מיך ניט געקענט; זיי זענען סאָטטיש
קינדער, און זיי האָבן קיין שכל; זיי זענען קלוג צו טאָן בייז,
אָבער צו טאָן גוטס האָבן זיי ניט וויסן.
/4:23 איך האָב געזען די ערד, און זע, זי איז געװען אָן געשטאַלט און בטל; און די
הימלען, און זײ האבן ניט געהאט קײן ליכט.
/4:24 איך האָב געזען די בערג, און זע, זײ ציטערן, און אַלע בערג האָבן זיך געציטערט.
לייטלי.
/4:25 איך האָב געזען, און ערשט ניטאָ קײן מענטש, און אַלע פֿױגלען פֿון הימל.
זענען אנטלאפן.
/4:26 איך האָב געזען, ערשט דער פֿרוכטיקער אָרט איז אַ מדבר, און דער גאַנצער
אירע שטעט זענען צעבראכן געווארן פארן פנים פון ה\', און דורך זיין
צאָרנדיק כעס.
/4:27 װאָרום אַזױ האָט גאָט געזאָגט: דאָס גאַנצע לאַנד װעט װערן װיסט; נאָך וועט
איך טאָן ניט מאַכן אַ פול סוף.
/4:28 דערפֿאַר װעט טרויערן די ערד, און די הימלען פֿון אױבן װערן שװאַרץ;
איך האָב עס גערעדט, איך האָב עס געטראַכט, און איך וועל ניט תשובה טאן, און ניט
איך קער זיך צוריק פון אים.
/4:29 פֿאַר דעם רעש פֿון רײַטער און בױגן װעט אַנטלױפֿן די גאַנצע שטאָט; זיי
וועט גיין אין געדיכטן, און קריכן אויף די פעלז: יעדער שטאָט וועט זיין
פֿאַרלאָזן, און קיין מענטש וואוינט אין איר.
/4:30 און אַז דו װעסט אױסרובֿן, װאָס זאָלסטו טאָן? כאטש דו קלײדסט
דיך מיט פּאָמסן, כאָטש דו באַצירט דיך מיט אָרנאַמאַנץ פון גאָלד,
כאטש דו רענצט דיין פנים מיט געמעל, אומזיסט וועסטו מאכן
דיך שיין; דײַנע ליבהאָבער װעלן דיך פֿאַראַכט, זײ װעלן זוכן דײַן לעבן.
/4:31 װאָרום איך האָב געהערט אַ קָול װי פֿון אַ פֿרױ, און די פּײַן װי פֿון אַ פֿרױ
אירע װאָס האָט געבאָרן איר ערשטן קינד, דאָס קָול פֿון דער טאָכטער פֿון
צִיוֹן, וואָס ווייגט זיך, וואָס האָט אויסגעשפּרייט אירע הענט, אַזוי צו זאָגן: וויי!
מיר איצט! װאָרום מײַן זעל איז מיד פֿון װעגן רוצחים.
