ירמיהו
/2:1 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געקומען צו מיר, אַזױ צו זאָגן:
/2:2 גײ און שרײַ אין די אױערן פֿון ירושלים, אַזױ צו זאָגן: אַזױ האָט געזאָגט גאָט; איך
געדענקט דיך, די גוטהאַרציקייט פון דיין יוגנט, די ליבשאַפט פון דיין שרייַבער,
ווען דו ביסט געגאַנגען נאָך מיר אין דער מדבר, אין אַ לאַנד וואָס איז ניט געווען
געזעםן.
/2:3 הײליק איז ישׂראל געװען צו {dn גאָט}, און די ערשטע פֿרוכט פֿון זײַן אײַנזאַמלונג;
אַלע װאָס פֿאַרצערן אים, װעלן פֿאַרברעכן; בייז וועט קומען אויף זיי, האט געזאגט דער
האר.
/2:4 הערט דאָס װאָרט פֿון גאָט, הױז פֿון יעקבֿ, און אַלע משפּחות פֿון
דאָס הױז פֿון ישׂראל:
/2:5 אַזױ האָט געזאָגט גאָט: װאָס פֿאַר אַ זינד האָבן אײַערע עלטערן געפֿונען אין מיר?
זײ זײַנען װײַט פֿון מיר אַװעק, און זײַנען געגאַנגען נאָך נישטיקײט, און זײַנען געװאָרן
אַרויסגעוואָרפן?
/2:6 און זײ האָבן ניט געזאָגט: װוּ איז גאָט װאָס האָט אונדז אױפֿגעבראַכט פֿון לאַנד?
פֿון מִצרַיִם, װאָס האָט אונדז געפֿירט דורך דער מדבר, דורך אַ לאַנד פֿון מדבר
און פון גרוב, דורך אַ לאַנד פון טריקעניש, און פון דעם שאָטן פון טויט,
דורך אַ לאַנד וואָס קיין מענטש איז דורכגעגאנגען, און ווו קיין מענטש איז געזעסן?
/2:7 און איך האָב אײַך געבראַכט אין אַ פֿיל לאַנד, צו עסן איר פֿרוכט און
די גוטסקייט דערפון; אָבער אַז איר זענט אַרײַן, האָט איר פֿאַראומרײניקט מײַן לאַנד, און האָט געמאַכט
מײַן ירושה אַן אומװערדיקײט.
/2:8 האָבן די כּהנים ניט געזאָגט: װוּ איז גאָט? און די וואס פירן די תורה
האָט מיך ניט געקענט; אויך די פּאַסטערן האָבן פאַרטראָגן קעגן מיר, און די נביאים
האָט נביאות געזאָגט דורך בַעַל, און איז געגאַנגען נאָכדעם וואָס טוט ניט נוץ.
/2:9 דרום װעל איך זיך נאָך טענהן מיט אײַך, זאָגט גאָט, און מיט אײַער
קינדער קינדער װעל איך טענהן.
/2:10 װאָרום גײט אַריבער די אינזלען פֿון כִתּים, און זעט; און שלח צו קדר, און
באטראכט שטענדיג, און זעה אויב עס איז דא אזא זאך.
/2:11 האָט אַ פֿאָלק געביטן זײערע געטער, װאָס זײַנען נאָך ניט קײן געטער? אָבער מײַן פֿאָלק
האָבן געביטן זייער כבוד פֿאַר וואָס טוט ניט נוץ.
/2:12 זאָלסט זיך דערװוּנדערט, איר הימלען, פֿון דעם, און האָט מורא געהאַט, זײער
וויסט, זאָגט גאָט.
/2:13 װאָרום מײַן פֿאָלק האָט געטאָן צװײ בײז; זײ האָבן מיך פֿאַרלאָזן
קװאַל פֿון לעבעדיקע װאַסער, און האָט זײ אױסגעהאַקט בערן, צעבראָכענע בערן,
וואָס קען נישט האַלטן קיין וואַסער.
/2:14 איז ישׂראל אַ קנעכט? איז ער א הײמישער קנעכט? פאַרוואָס איז ער צעלאָזן?
/2:15 די יונגע לײבן האָבן געברומט אױף אים, און האָבן געשריגן, און זײ האָבן געמאַכט זײַן לאַנד
װיסטעניש: זײַנע שטעט װערן פֿאַרברענט אָן אַ װױנער.
/2:16 אױך די קינדער פֿון נוֹף און תַּחָפָן האָבן צעבראָכן דײַן קרוין
קאָפּ.
/2:17 האָסטו דיר דאָס ניט געשאַפֿן, װאָס דו האָסט פֿאַרלאָזן דעם
יהוה דײַן גאָט, װען ער האָט דיך געבראַכט אױפֿן װעג?
/2:18 און אַצונד, װאָס האָסטו צו טאָן אין װעג פֿון מִצרַיִם, צו טרינקען דאָס װאַסער?
סיהאָר? אָדער װאָס האָסטו צו טאָן אין װעג פֿון אשור, צו טרינקען דעם
וואסערן פונעם טייך?
/2:19 דײַן שלעכטס װעט דיך פֿאַרריכטן, און דײַנע אָפּקערענישן
שטראף דיך: דעריבער ווייסט און זעה אז עס איז א שלעכטע זאך און
ביטער, װאָס דו האָסט פֿאַרלאָזן יהוה דײַן גאָט, און מײַן מורא איז
ניט אין דיר, זאָגט גאָט דער האַר פֿון צבֿאות.
/2:20 װאָרום פֿון אַלטער צײַט האָב איך צעבראָכן דײַן יאָך, און דײַנע בונדן האָב איך צעבראָכן; און דו
האָט געזאָגט: איך װעל ניט פֿאַרברעכן; ווען אויף יעדער הויך בערגל און אונטער יעדער
גרין בוים דו וואַנדערסט, שפּיל די זונה.
/2:21 אָבער איך האָב דיך געפֿלאַנצט אַן איידעלע װײַנשטאָק, אַ גאַנצן רעכטן זאָמען;
האָסט זיך מיר פֿאַרוואַנדלט אין אַ אַנטוויקלטן געוויקס פֿון אַ פֿרעמדן ווייַנשטאָק?
/2:22 װאָרום כאָטש דו װאַשסט דיך מיט ניטר, און נעם דיר אַ סך זייף, אָבער דײַן
זינד איז אנגעצייכנט פאר מיר, זאגט דער האר גאָט.
/2:23 װי קענסטו זאָגן: איך בין ניט פֿאַראומרײניקט, איך בין ניט געגאַנגען נאָך הבעלים? זען
דײַן װעג אין טאָל, װיסן װאָס דו האָסט געטאָן: דו ביסט אַ גיך
דראָמעדאַרי דורך איר וועגן;
/2:24 אַ װילדע אײזל געװױנט אין דער מדבר, װאָס שמעקט אױף איר דעם װינט
פאַרגעניגן; אין איר געלעגנהייט, ווער קען זי אָפּדרייען? אַלע װאָס זוכן איר
וועט זיך נישט מיד; אין איר חודש וועלן זיי זי געפינען.
/2:25 היט דײַן פֿוס פֿון ניט שילטן, און דײַן האַלדז פֿון דאָרשט;
האָסט געזאָגט: נישטאָ קײן האָפֿענונג; ווארים איך האב ליב געהאט פרעמדע און נאך
זיי וועל איך גיין.
/2:26 אַזױ װי דער גנבֿ שעמט זיך װען ער טרעפֿט זיך, אַזױ איז דאָס הױז פֿון ישׂראל
פאַרשעמט; זײ, זײערע מלכים, זײערע פֿירשטן, און זײערע כּהנים, און זײערע
נביאים,
/2:27 און האָט געזאָגט צו אַ לאַגער: דו ביסט מײַן פֿאָטער; און צו אַ שטיין, האָסט געבראַכט
מיר אַרױס, װאָרום זײ האָבן זיך אומגעקערט צו מיר, און ניט זײער פּנים.
אָבער אין דער צייט פון זייער צרה וועלן זיי זאָגן: שטיי אויף, און העלא אונדז.
/2:28 אָבער װוּ זײַנען דײַנע געטער װאָס דו האָסט דיר געמאַכט? זאָלן זײ אױפֿשטײן, אױב זײ
קענען דיך ראַטעווען אין דער צייט פון דיין צרה: פֿאַר לויט די נומער פון
דײַנע שטעט זײַנען דײַנע געטער, יהודה.
/2:29 פֿאַר װאָס װעט איר זיך טענהן מיט מיר? איר אַלע האָבן פאַרטראָגן קעגן מיר,
זאָגט גאָט.
/2:30 אומזיסט האָב איך געשלאָגן אײַערע קינדער; זיי באקומען קיין קערעקשאַן: דיין
די אײגענע שװערד האָט פֿאַרצערט אײַערע נבֿיאים, װי אַ צעשטערטער לײב.
/2:31 דו דור, זעט דאָס װאָרט פֿון גאָט. בין איך געווען אַ מדבר צו
ישראל? אַ לאַנד פון פינצטערניש? פֿאַר װאָס זאָגט מײַן פֿאָלק: מיר זײַנען האַרן; מיר
װעט מער ניט קומען צו דיר?
/2:32 קען אַ דינסט פֿאַרגעסן אירע צירונג, אָדער אַ כּלה איר קלײד? נאָך מיין מענטשן
האָבן מיר פֿאַרגעסן טעג אָן נומער.
/2:33 פֿאַר װאָס שפּרסטו דײַן װעג צו זוכן ליבע? דעריבער האסטו אויך געלערנט
די רשעים דײַנע װעגן.
/2:34 אױך אין דײַנע מאַנטלען טרעפֿט זיך דאָס בלוט פֿון די נפֿשות פֿון די אָרעמע
אומשולדיקע : איך האב עס ניט געפונען מיט געהיים זוכן, נאר אויף די אלע.
/2:35 און דו זאָגסט: װאָרום איך בין אומשולדיק, פֿאַר װאָר, װעט זײַן כּעס זיך אומקערן פֿון
מיר. זע, איך וועל זיך טענהן מיט דיר, ווײַל דו זאָגסט: איך האָב ניט
געזינדיקט.
/2:36 פֿאַר װאָס האָסטו זיך אַזױ געפֿילט צו פֿאַרענדערן דײַן װעג? דו וועסט אויך זיין
געשעמט פֿון מִצרַיִם, אַזױ װי דו האָסט זיך געשעמט מיט אַשור.
/2:37 יאָ, זאָלסט אַרױסגײן פֿון אים, און דײַנע הענט אױף דײַן קאָפּ;
ה\' האט פארווארפן דיין בטחון, און דו וועסט נישט מצליח זיין
זיי.
