הושע
/2:1 זאָגט צו אײַערע ברידער: עמי; און צו אײַערע שוועסטער, רוחמה.
/2:2 בעט דײַן מוטער, בעט זיך, װאָרום זי איז ניט מײַן װײַב, און איך בין ניט זי
מאַן: זאָל זי דעריבער אָפּטאָן איר זנות פֿון אירע אױגן, און
אירע ניעף פֿון צווישן אירע בריסט;
/2:3 טאָמער איך זאָל זי אױסטאָן נאַקעט, און זי שטעלן אַזױ װי אין דעם טאָג װאָס זי איז געבאָרן געװאָרן, און
מאַכט זי װי אַ מדבר, און מאַכט זי װי אַ טריקעניש, און טײט איר מיט איר
דאָרשט.
/2:4 און איך װעל זיך ניט דערבאַרימען אױף אירע קינדער; װאָרום זײ זײַנען קינדער פֿון
זנות.
/2:5 װאָרום זײער מוטער האָט מזנה געװען, די װאָס האָט זײ טראָגעדיק
שענדלעך געטאָן, װאָרום זי האָט געזאָגט: איך װעל גײן נאָך מײַנע ליבהאָבער װאָס געבן מיר
מײַן ברױט און מײַן װאַסער, מײַן װאָל און מײַן פֿלאַקס, מײַן אײל און מײַן טרינקען.
/2:6 דרום זע, איך װעל באַדעקן דײַן װעג מיט דערנער, און מאַכן אַ מױער.
אַז זי זאָל ניט געפֿינען אירע װעגן.
/2:7 און זי װעט נאָכיאָגן אירע ליבהאָבער, אָבער זי װעט זײ ניט אָנכאַפּן;
און זי װעט זײ זוכן, אָבער זי װעט זײ ניט געפֿינען; דעמאָלט װעט זי זאָגן: איך
וועט גיין און צוריקקומען צו מיין ערשטער מאַן; װאָרום דעמאלט איז געװען בעסער מיט מיר
ווי איצט.
/2:8 װאָרום זי האָט ניט געװוּסט אַז איך האָב איר געגעבן תּבֿואה, און װײַן, און אײל, און
האָט איר געמערט זילבער און גאָלד, וואָס זיי האָבן צוגעגרייט פאַר בַעַל.
/2:9 דרום װעל איך זיך אומקערן, און איך װעל אַװעקנעמען מײַן תּבֿואה אין זײַן צײַט, און
מייַן ווייַן אין זיין צייט, און וועט צוריקקריגן מיין וואָל און מיין פלאַקס
געגעבן צו דעקן איר נאַקעטקייט.
/2:10 און אַצונד װעל איך אַנטפּלעקן איר שענדלעכקײט אין די אױגן פֿון אירע ליבהאָבער, און
קיינער וועט זי ניט מציל זיין פון מיין האַנט.
/2:11 און איך װעל מאַכן אױפֿהערן איר גאַנצן פֿרײד, אירע יום־טובֿים, אירע נײַע לעוואָנען,
און אירע שבתים, און אַלע אירע יום־טובֿים.
/2:12 און איך װעל פֿאַרטיליקן אירע װײַנשטאָק און אירע פֿײַגעבײמער, װאָס זי האָט געזאָגט:
דאָס זײַנען מײַנע שכר װאָס מײַנע ליבהאָבער האָבן מיר געגעבן: און איך װעל זײ מאַכן
אַ װאַלד, און די בהמות פֿון פֿעלד װעלן זײ עסן.
/2:13 און איך װעל באַזוכן אױף איר די טעג פֿון הבעלים, װאָס זי האָט אין זײ גערויכערט
צו זיי, און זי האָט זיך אָנגעטאָן מיט אירע אויערן און אירע צירונג, און
זי איז געגאַנגען נאָך אירע ליבהאָבער, און האָט מיך פֿאַרגעסן, זאָגט גאָט.
/2:14 דרום זע, איך װעל זי צוציען, און זי ברענגען אין מדבר,
און רעד צו איר בנחת.
/2:15 און איך װעל איר געבן פֿון דאָרטן אירע װײַנגערטנער, און דעם טאָל עכור
פֿאַר אַ טיר פֿון האָפֿענונג, און זי װעט דאָרטן זינגען, אַזױ װי אין אירע טעג
יוגנט, און ווי אין דעם טאָג ווען זי איז אַרױפֿגעגאַנגען פֿון לאַנד מִצרַיִם.
/2:16 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, זאָגט גאָט, זאָלסטו מיך רופֿן.
ישי; און זאָלסט מיך מער ניט רופֿן בעל.
/2:17 װאָרום איך װעל אַװעקנעמען די נעמען פֿון די בעלים פֿון איר מױל, און זײ
זאָלן מער ניט געדאַכט װערן מיט זײער נאָמען.
/2:18 און אין יענעם טאָג װעל איך מאַכן פֿאַר זײ אַ בונד מיט די בהמות פֿון דעם לאַנד
פעלד, און מיט די עוף פון הימל, און מיט די קריכן פון די
ערד, און איך וועל צעברעכן דעם בויגן און די שווערד און די מלחמה פון דעם
ערד , און וועט זיי לאזן ליגן אין זיכער .
/2:19 און איך װעל דיך פֿאַרלױבן מיט מיר אױף אײביק; יאָ, איך װעל דיך באַפֿרײַטן
מיר אין גערעכטיקייט, און אין משפט, און אין ליבשאַפט, און אין
רחמנות.
/2:20 איך װעל דיך פֿאַרלױבן מיט מיר אין געטרײַשאַפֿט, און װעסט װיסן.
דער האר.
/2:21 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, װעל איך הערן, זאָגט גאָט, איך
וועלן הערן די הימלען, און זיי וועלן הערן די ערד;
/2:22 און די ערד װעט הערן תּבֿואה, און דעם װײַן, און דאָס אײל; און זיי
וועט הערן יזרעאל.
/2:23 און איך װעל זי זײען צו מיר אין דער ערד; און איך װעל זיך דערבאַרימען אױף איר
וואס האט נישט באקומען רחמנות; און איך װעל זאָגן צו די װאָס זײַנען ניט געװען מײַנע
מענטשן, דו ביסט מיין פאָלק; און זײ װעלן זאָגן: דו ביסט מײַן גאָט.
