2 שמואל
/1:1 און עס איז געװען נאָך דעם טױט פֿון שָאולן, װען דוד האָט זיך אומגעקערט
פֿון דער שחיטה פֿון עמלק, און דוד איז געבליבן צװײ טעג
                                                                      Ziklag;
/1:2 עס איז געװען אַפֿילו אױפֿן דריטן טאָג, ערשט אַ מאַן איז אַרױסגעגאַנגען
דער לאַגער פֿון שָאולן מיט זײַנע קלײדער צעריסן, און ערד אױף זײַן קאָפּ
אַזױ איז געװען, אַז ער איז געקומען צו דָוִדן, איז ער געפֿאַלן אױף דער ערד, און האָט געטאָן
                                              פאָלגעוודיקייַט.
/1:3 האָט דוד צו אים געזאָגט: פֿון װאַנען קומסטו? און ער האָט צו אים געזאָגט:
פֿון לאַגער פֿון ישׂראל בין איך אַנטלאָפֿן.
/1:4 האָט דוד צו אים געזאָגט: װי איז די זאַך געװען? איך בעט דיך, זאָג מיר. און
האָט ער געזאָגט: דאָס פֿאָלק איז אַנטלאָפֿן פֿון דער מלחמה, און אַ סך פֿון די
אויך מענטשן זענען געפאלן און טויט; און שָאול און זײַן זון יהונתן זײַנען געשטאָרבן
                                                                    אויך.
/1:5 האָט דוד געזאָגט צו דעם יונגןמאַן װאָס האָט אים דערצײלט: װי װײסט דו דאָס?
          זענען שָאול און זיין זון יהונתן טויט?
/1:6 און דער יונגערמאַן װאָס האָט אים דערצײלט, האָט געזאָגט: אַזױ װי איך האָב פּאַסירט אױפֿן באַרג
גִלְבּוֹע, הִנֵּה שָאול האָט זיך געלעגן אויף זײַן שפּיז; און זע, די רײַטװעגן און
              רײטער זײנען אים שטארק נאכגעגאנגען.
/1:7 און אַז ער האָט געקוקט הינטער זיך, האָט ער מיך דערזען, און האָט צו מיר גערופֿן. און איך
                           האָט געענטפערט: דאָ בין איך.
/1:8 האָט ער צו מיר געזאָגט: װער ביסטו? און איך האָב אים געענטפערט: איך בין אַן
                                                                עמלקיט.
/1:9 האָט ער צו מיר װידער געזאָגט: שטײ, איך בעט דיך, אױף מיר, און טײט מיך;
פּײַן איז געקומען אױף מיר, װײַל מײַן לעבן איז נאָך גאַנץ אין מיר.
/1:10 און איך בין געשטאַנען אױף אים, און האָב אים געטײט, װײַל איך בין געװען זיכער, אַז ער קען ניט
לעבן נאָך דעם ער איז געפאלן, און איך גענומען די קרוין וואָס איז געווען אויף זיין
קאָפּ, און די בענד וואָס איז געווען אויף זיין אָרעם, און האָבן זיי געבראכט אַהער
                                                        צו מיין האר.
/1:11 און דוד האָט אָנגענומען זײַנע קלײדער, און האָט זײ צעריסן; און אזוי אויך אלע
               מענטשן וואָס זענען געווען מיט אים:
/1:12 און זײ האָבן געטרויערט און געװײנט, און האָבן געפֿאַסט ביז אָװנט, איבער שָאולן און איבער
זײַן זון יהונתן, און פֿאַר דעם פֿאָלק פֿון גאָט, און פֿאַר דעם הױז פֿון
ישראל; װײַל זײ זײַנען געפֿאַלן מיט דער שװערד.
/1:13 האָט דוד געזאָגט צו דעם יונגןמאַן װאָס האָט אים דערצײלט: פֿון װאַנען ביסטו? און ער
האָט געענטפערט: איך בין דער זון פֿון אַ פֿרעמדן, אַן עמלק.
/1:14 האָט דוד צו אים געזאָגט: װי האָסטו ניט מורא געהאַט אױסצושטרעקן דײַן.
      האַנט צו צעשטערן דעם געזאַלבט פון גאָט?
/1:15 און דוד האָט גערופֿן אײנעם פֿון די יונגען, און האָט געזאָגט: גענענט, און פֿאַל אױף
אים. און ער האָט אים געשלאָגן אַז ער איז געשטאָרבן.
/1:16 האָט דוד צו אים געזאָגט: דײַן בלוט איז אױף דײַן קאָפּ; װאָרום דײַן מױל האָט
האָט עדות געזאָגט אויף דיר, אַזױ צו זאָגן: איך האָב דערשלאָגן דעם געזאַלבטן פֿון גאָט.
/1:17 און דוד האָט געקלאָגט מיט דער דאָזיקער קלאָג אױף שָאולן און אױף זײַן יהונתן
                                                                      זון:
/1:18 און ער האָט זײ באַפֿױלן צו לערנען די קינדער פֿון יהודה דעם בױגן;
        זע, עס איז געשריבן אין דעם בוך פון ישר.)
/1:19 די שײנקײט פֿון ישׂראל איז דערשלאָגן געװאָרן אױף דײַנע בָמות, װי זײַנען די גבורים
                                                                      fallen!
/1:20 זאָלסט ניט דערצײלן אין גַת, ניט דערצײלן אין די גאַסן פֿון אשקלון; טאָמער די
די טעכטער פֿון די פּלשתּים פֿרײען זיך, כּדי די טעכטער פֿון דעם
                                     אומבאַשניטענע טריומף.
/1:21 איר בערג פֿון גִלבוֹע, זאָל ניט זײַן קײן טוי, און ניט זאָל זײַן רעגן,
אויף אײַך, און קײן פֿעלדער פֿון קרבן, װאָרום דאָרטן איז דער שילד פֿון די גיבורים
שָאולס אַװעקגעװאָרפֿן דעם שיל פֿון שָאולן, װי ער װאָלט ניט געזאַלבט געװען
                                                           מיט בוימל.
/1:22 פֿון דעם בלוט פֿון דער דערשלאָגענע, פֿון דעם פֿעט פֿון די גיבורים, דעם בױגן פֿון
יהונתן האָט זיך ניט אומגעקערט, און די שװערד פֿון שָאולן האָט זיך ניט אומגעקערט לײדיק.
/1:23 שָאול און יהונתן זײַנען געװען ליב און ליב אין זײער לעבן און אין זײערע
טױט זײַנען זײ ניט געװען צעטײלט; זײ זײַנען געװען גיכער פֿון אָדלער, זײ זײַנען געװען
                                              שטארקער פון לײבן.
/1:24 איר טעכטער פֿון ישׂראל, װײנט איבער שָאולן, װאָס האָט אײַך אָנגעטאָן אין װערמילרױט, מיט
אנדערע געניסן, װאָס האָבן אָנגעטאָן גילדערנע צירונג אױף דײַן קלײד.
/1:25 װי זײַנען געפֿאַלן די גבֿירים אין מיטן פֿון דער מלחמה! אָ יונתן, דו
                  געהרגעט געווארן אין דיינע בומות.
/1:26 איך בין נויט פֿאַר דיר, מײַן ברודער יהונתן;
געווען צו מיר: דיין ליבע צו מיר איז געווען ווונדערלעך, דורכגעגאנגען די ליבע פון פרויען.
/1:27 װי זײַנען געפֿאַלן די שטאַרקע, און אומגעבראַכט געװאָרן די מלחמה!