2 מכבים
/6:1 ניט לאַנג נאָך דעם האָט דער מלך געשיקט אַן אַלטן מאַן פֿון אַתוֹן צו צווינגען דעם
יידן זאָלן אָפּגיין פון די הלכות פון זייערע עלטערן און נישט לעבן נאָך דער
געזעצן פון גאָט:
/6:2 און אױך צו פֿאַראומרײניקן דעם הֵיכל אין ירושלים, און אים צו רופן היכל
פון דזשופּיטער אָלימפּיוס; און אַז אין גאַריזים, פון דזשופּיטער דער דעפענדער פון
פֿרעמדע, אַזױ װי זײ האָבן געגלוסט, װאָס זײַנען געזעסן אין דעם אָרט.
/6:3 דאָס אַרײַנגאַנג פֿון דער דאָזיקער אומגליק איז געװען שװער און שװער פֿאַר דעם פֿאָלק;
/6:4 װאָרום דער היכל איז פֿול געװאָרן מיט טומל און פֿרײען פֿון די פֿעלקער, װאָס
האָט זיך צעלאַכט מיט זונות, און האָט געהאַט צו טאָן מיט ווײַבער אין דעם קרײַז פֿון דער
הייליקע ערטער, און אַחוץ דעם האָט אַרײַנגעבראַכט די נישט געזעצלעכע.
/6:5 אױך דער מזבח איז געװען פֿול מיט פֿאַרשװעכט, װאָס די תּוֹרה איז פֿאַרװערט.
/6:6 און עס איז ניט געווען געזעצלעך פֿאַר אַ מענטש צו האַלטן שבת אָדער אלטע תענית,
אָדער זיך בכלל באַקענען פֿאַר אַ ייִד.
/6:7 און אין טאָג פֿון דעם קיניגס געבורט, יעדן חודש, האָט מען זײ געבראַכט
ביטער צאנג צו עסן פון די קרבנות; און ווען דער תענית פון בככוס
איז געהאַלטן געוואָרן, האָט מען געצווינגען די אידן צו גיין אין פּראָצעסיע קיין בככוס,
טראגן עפאש.
/6:8 און עס איז אַרױסגעגאַנגען אַ באַפֿעל צו די שכנים שטעט פֿון די פֿעלקער;
דורך דעם פאָרשלאָג פון תלמי, קעגן די אידן, אַז זיי זאָל
היט די זעלבע מאָדעס, און זייט אָנטייל נעמען אין זייער קרבנות:
/6:9 און דער װאָס האָט זיך ניט געלײגט צו די שטײגער פֿון די פֿעלקער
זאָל מען טײטן. דעמאל ט הא ט א מענטש ן געזע ן ד י איצטיק ע אומגליק .
/6:10 װאָרום צװײ װײַבער זײַנען געבראַכט געװאָרן, װאָס האָבן געמַלט זײערע קינדער;
וועמען ווען זיי האָבן אָפן געפירט אַרום די שטאָט, די קינדער געבן צו
זייערע בריסט האָבן זיי אַראָפּגעוואָרפן פון דער וואַנט.
/6:11 און אַנדערע װאָס זײַנען צונױפֿגעלאָפֿן אין הײלן לעבן דערבײַ, צו היטן די
שבת טאָג געהיים, ווייל דיסקאַווערד דורך פיליפוס, זענען אַלע פארברענט
צוזאַמען, ווייַל זיי געמאכט אַ געוויסן צו העלפן זיך פֿאַר די
כּבֿוד פון די מערסט הייליק טאָג.
/6:12 אַצונד בעט איך די װאָס לײענען דאָס דאָזיקע בוך, זײ זאָלן ניט דערשראָקן
פאר די דאָזיקע אומגליקן, אָבער אַז זיי משפטן אַז די שטראָף זאָלן ניט זיין
פֿאַר צעשטערונג, אָבער פֿאַר אַ שטראָף פון אונדזער פאָלק.
/6:13 װאָרום אַ צײכן פֿון זײַן גרױסער גוטסקײט איז עס, װען ניט קײן שלעכטע טוערס
געליטן קיין לאַנג צייַט, אָבער גלייך באשטראפט.
/6:14 װאָרום ניט אַזױ װי מיט אַנדערע פֿעלקער, װאָס {dn גאָט} האָט זײ געדולדיק איבערגעגעבן
באַשטראָפן, ביז זיי קומען צו דער פולקייט פון זייער זינד, אַזוי טוט ער
מיט אונז,
/6:15 טאָמער זאָל ער, װײַל ער קומט צו דער הײך פֿון זינד, דערנאָך נעמען
נקמה פון אונדז.
/6:16 און דערפֿאַר האָט ער קײן מאָל ניט אָפּגעקערט פֿון אונדז זײַן רחמנות, און כאָטש ער
שטראָף מיט צרות, אָבער ער זאָל קיינמאָל פאַרלאָזן זיין מענטשן.
/6:17 אָבער דאָס, װאָס מיר האָבן גערעדט, זאָל אונדז זײַן פֿאַר אַ װאָרענונג. און איצט וועלן מיר
קומען צו דער דערקלערן פון דעם ענין אין עטלעכע ווערטער.
/6:18 אֶלעָזָר, אײנער פֿון די הויפּט־שרײַבער, אַן אַלטער מאַן און פֿון אַ ברונעם
געוואלדיג פנים, איז געווען געצוואונגען צו עפענען זיין מויל און צו עסן
חזירים פלײש.
/6:19 אָבער ער, װאָס האָט אױסדערװײלט צו שטאַרבן מיט הערלעכקײט, װי צו לעבן מיט פֿאַרפֿלעקט
אַזאַ אומװערדיקײט האָט זי אױסגעשפּײַען, און איז געקומען פֿון זיך אַלײן צו דעם
יסורים,
/6:20 אַזױ װי עס האָט געדאַרפֿט קומען, װאָס האָבן שטאַרקײט זיך אױסצושטעלן קעגן אַזעלכע
זאַכן, ווי עס איז ניט געזעצלעך פֿאַר אַ ליבשאַפט צו זיין געשמאַק.
/6:21 אָבער די װאָס האָבן געהאַט די היטונג פֿון יענעם שלעכטן יום-טובֿ, פֿאַר די אַלטע
בעקאנטשאפט ז ײ האב ן געהא ט מי ט דע ם מאן , האב ן אי ם גענומע ן ב ײ זי ך או ן אי ם געבעטן
ברענגען פלייש פון זיין אייגן פּראַוויזשאַנז, אַזאַ ווי עס איז געווען געזעצלעך פֿאַר אים צו נוצן, און
מאַכן ווי ער וואָלט עסן פון די פלייש גענומען פון דעם קרבן באפוילן
דער קעניג;
/6:22 כּדי דערמיט זאָל ער מציל זײַן פֿון טױט און פֿאַר דער אַלטער
פרענדשיפּ מיט זיי געפֿינען טויווע.
/6:23 אָבער ער האָט אָנגעהױבן צו באַטראַכטן סתּם, און װי עס איז געװאָרן זײַן עלטער, און דעם
דער גרויסקייט פֿון זײַנע אַלטע יאָרן, און דער כּבֿוד פֿון זײַן גרויער קאָפּ,
װאוהי ן אי ז געקומע ן או ן זײ ן ערלעכםט ע חינוך , פו ן קינד , אדע ר בעסער
די הייליקע תורה וואָס גאָט האָט געמאַכט און געגעבן; דעריבער האָט ער געענטפערט.
אוּן הָאט זֵיי גֶעלְט גִיזָאגְט זֵיי זִיךְ שְׁלִיקְן צוּם קֶבֶר.
/6:24 װאָרום עס װערט ניט צו אונדזער צײַט, האָט ער געזאָגט, זיך צו צעשפּרײטן, מיט װאָס
פילע יונגע מענטשן זאלן טראַכטן אַז אלעזר, זייַענדיק אַכציק יאָר אַלט
און צען, זענען איצט געגאנגען צו אַ מאָדנע רעליגיע;
6:25 און אַזוי זיי דורך מיין צביעות, און פאַרלאַנג צו לעבן אַ ביסל צייט און
נאך א מאמענט, זאל מיר פארפירט ווערן, און איך קריג א פלעק צו מיין אלטע
עלטער, און מאַכן עס אַבאַמאַנאַבאַל.
/6:26 װאָרום כאָטש פֿאַר דער איצטיקער צײַט זאָל איך מציל זײַן פֿון דעם
שטראָף פון מענטשן: נאָך זאָל איך ניט אַנטלויפן דער האַנט פון דעם אלמעכטיקער,
ניט לעבעדיק און ניט טויט.
/6:27 דערפֿאַר, אַצונד, מכּישװלדיק בײַטן דאָס לעבן, װעל איך מיך באַװײַזן אַזאַ
איינער ווי מיין עלטער פארלאנגט,
6:28 און לאָזן אַ נאָוטאַבאַל ביישפּיל צו יענע וואס זענען יונג צו שטאַרבן פריילעך און
מוטיק פֿאַר די ערלעך און הייליק געזעצן. און ווען ער האט געזאגט
די דאָזיקע װערטער איז ער גלײַך געגאַנגען צו דער פּײַניקונג:
/6:29 די װאָס האָבן אים געפֿירט, פֿאַרענדערט דאָס גוטס, װעלן אים אַ ביסל פֿריִער האָבן געבאָרן
אי ן שנאה , װײ ל ד י דערמאנט ע רעדע ם זײנע ן געגאנגע ן װ י ז ײ האב ן געטראכט ,
פון אַ פאַרצווייפלט מיינונג.
/6:30 אָבער אַז ער איז געװען גרײט צו שטאַרבן מיט מלקות, האָט ער געקרימט, און געזאָגט: דאָס איז
אנטפלעקט צו די האר, וואָס האט די הייליק וויסן, אַז כאָטש איך
קען זיין איבערגעגעבן פון טויט, איך איצט פאַרטראָגן ווייטיקדיק פּיינז אין גוף דורך
זיי ווערן געשלאגן: אָבער אין נשמה בין געזונט צופרידן צו לייַדן די זאכן,
װײַל איך האָב מורא פֿאַר אים.
/6:31 און אַזױ איז דער דאָזיקער געשטאָרבן, און האָט איבערגעלאָזט זײַן טױט פֿאַר אַ בײַשפּיל פֿון אַן איידעלע
מוט, און אַ דענקמאָל פון מעלה, ניט בלויז צו יונגע מענטשן, אָבער צו אַלע
זײ ן פאלק .
