1 שמואל
/26:1 און די ציפֿים זײַנען געקומען צו שָאולן קײן גִבעָה, אַזױ צו זאָגן: דוד באַהאַלטן זיך ניט.
זיך אין דעם באַרג חִלָּה, וואָס איז פאַר ישימון?
/26:2 איז שָאול אױפֿגעשטאַנען, און האָט אַראָפּגענידערט אין מדבר ציפה, מיט דרײַ
טױזנט אױסדערװײלטע מענער פֿון ישׂראל מיט אים, צו זוכן דָוִדן אין דער מדבר
פון זיף.
/26:3 און שָאול האָט געטאָן אױפֿן באַרג חכילָה װאָס פֿאַר יִשִמעוֹן, דורך
די וועג. און דוד איז געבליבן אין דער מדבר, און ער האָט געזען אַז שָאול איז געקומען
נאָך אים אין דער מדבר.
/26:4 האָט דוד אַרױסגעשיקט מרגלים, און ער האָט פֿאַרשטאַנען אַז שָאול איז אַרײַנגעקומען
זייער מעשה.
/26:5 און דוד איז אױפֿגעשטאַנען, און ער איז געקומען צו דעם אָרט װאָס שָאול האָט געהאַלטן, און דוד
האָבן געזען דעם אָרט װוּ שָאול איז געלעגן, און אַבֿנר דער זון פֿון נֵרן, דער האַר
פֿון זײַן מחנה, און שָאול איז געלעגן אין דער גרוב, און דאָס פֿאָלק האָט זיך אױפֿגעשטעלט רונד
וועגן אים.
/26:6 האָט דוד געענטפֿערט, און געזאָגט צו אַחימלך דעם חִתּי, און צו אבישין
דער זון פֿון צרוּיָהן, יוֹאָבֿס ברודער, אַזױ צו זאָגן: װער װעט אַראָפּנידערן מיט מיר צו
שָאול צום לאַגער? האָט אבישי געזאָגט: איך װעל אַראָפּנידערן מיט דיר.
/26:7 און דוד און אבישי זײַנען געקומען צו דעם פֿאָלק בײַ נאַכט, ערשט שָאול איז געלעגן
שלאָפנדיק אין דער שטראָם, און זיין שפּיז איז שטעקט אין דער ערד ביי זיין
אָבער אַבֿנר און דאָס פֿאָלק זײַנען געלעגן רונד אַרום אים.
/26:8 האָט אַבֿישי געזאָגט צו דָוִדן: גאָט האָט איבערגעגעבן דײַן פֿײַנט אין דײַן
האנט הײנט, לאז מיר אים, איך בעט דיך, שלאגן מיט דעם
שפּיז אַפילו צו דער ערד אין אַמאָל, און איך וועל ניט שלאָגן אים די רגע
צייַט.
/26:9 און דוד האָט געזאָגט צו אַבֿישַין: זאָלסט אים ניט פֿאַרטיליקן, װאָרום װער קען אױסשטרעקן
זײַן האַנט אַקעגן דעם געזאַלבטן פֿון גאָט, און זאָל זײַן אומשולדיק?
/26:10 האָט דוד װײַטער געזאָגט: אַזױ װי גאָט לעבט, גאָט װעט אים שלאָגן; אָדער
זיין טאָג וועט קומען צו שטאַרבן; אָדער ער וועט אַראָפּגיין אין מלחמה, און אומקומען.
/26:11 גאָט זאָל ניט אױסשטרעקן מײַן האַנט אױף דער האַנט פֿון גאָט
געזאַלבט, אָבער, איך בעט דיך, נעם איצט דאָס שפּיז וואָס איז ביי זיין
היט זיך, און די קרוג פֿון װאַסער, און לאָמיר גײן.
/26:12 און דוד האָט גענומען דאָס שפּיז און דעם װאַסער-קאַפּעלע פֿון שָאולס שעפּן; און
זײ האָבן זײ אַװעקגעצױגן, און קײנער האָט עס ניט געזען און ניט געװוּסט, און ניט אױפֿגעװעקט; װאָרום
זיי זענען אלע געשלאפן; װאָרום אַ טיפֿן שלאָף איז געפֿאַלן פֿון גאָט
זיי.
/26:13 איז דוד אַריבערגעגאַנגען אױף דער אַנדער זײַט, און האָט זיך געשטעלט אױפֿן שפּיץ באַרג
ווייַט אַוועק; אַ גרויס פּלאַץ צווישן זיי:
/26:14 און דוד האָט געשריען צו דעם פֿאָלק, און צו אַבֿנר דעם זון פֿון נֵרן, אַזױ צו זאָגן:
ענטפֿערסטו ניט, אבנר? האָט אַבֿנר געענטפֿערט און געזאָגט: װער ביסטו
אַז שרײַען צום מלך?
/26:15 האָט דוד געזאָגט צו אַבֿנרן: ביסט ניט אַ גבֿיר? און ווער איז ווי צו
דו אין ישׂראל? פֿאַר װאָס האָסטו ניט געהיט דײַן האַר דעם מלך? פֿאַר
איז געקומען אײנער פֿון דעם פֿאָלק צו פֿאַרטיליקן דעם מלך דײַן האַר.
/26:16 די דאָזיקע זאַך איז ניט גוט װאָס דו האָסט געטאָן. אַזוי ווי גאָט לעבט, איר זענט
ווערט צו שטאַרבן, ווײַל איר האָט ניט געהיט אײַער האַר, צו גאָט
געזאלבט. און אַצונד, זען, װוּ איז דאָס שפּיז פֿון מלך, און דער װאַסער־קאַפּעלע
דאָס איז געווען אין זיין שטיצן.
/26:17 און שָאול האָט דערקענט דודס קָול, און ער האָט געזאָגט: איז דאָס דײַן קָול, מײַן זון דוד?
האָט דוד געזאָגט: דאָס איז מײַן קָול, מײַן האַר, מלך.
/26:18 האָט ער געזאָגט: פֿאַר װאָס יאָגט מײַן האַר אַזױ נאָך זײַן קנעכט? פֿאַר
װאָס האָב איך געטאָן? אָדער וואָס פֿאַר בייז איז אין מיין האַנט?
/26:19 און אַצונד זאָל, איך בעט דיך, מײַן האַר דער מלך הערן די װערטער פֿון זײַנע װערטער.
קנעכט. אויב ה\' האָט דיך אויפגעוועקט קעגן מיר, זאָל ער אָננעמען
אָבּער אויב זיי זייַנען די מענטשנקינדער, פאַרשאָלטן זיי פאַר דעם
האר; װאָרום זײ האָבן מיך פֿאַרטריבן הײַנטיקן טאָג פֿון פֿאַרבליבן אין דער
נחלה פון גאָט, אַזוי צו זאָגן: גיי דינען אנדערע געטער.
/26:20 און אַצונד, זאָל מײַן בלוט ניט פֿאַלן אױף דער ערד פֿאַר דעם פּנים פֿון דעם
גאָט: װאָרום דער מלך פֿון ישׂראל איז אַרױסגעגאַנגען זוכן אַ פֿלעי, אַזױ װי אין אײנעם
יאג ט א חורבן אין די בערג.
/26:21 האָט שָאול געזאָגט: איך האָב געזינדיקט; קער זיך אום, מײַן זון דוד, װאָרום איך װעל מער ניט
טו דיר שאָדן, װײַל מײַן זעל איז געװען טײַער אין דײַנע אױגן הײַנטיקן טאָג.
זע, איך האָב געשפּילט דעם נאַר, און איך האָב זיך זייער טועה געווען.
/26:22 האָט דוד געענטפֿערט און געזאָגט: אָט איז דאָס מלכס שפּיז! און לאָזן איינער פון די
יונגע מענטשן קומען צו און ברענגען עס.
/26:23 גאָט זאָל געבן איטלעכער זײַן גערעכטיקײט און זײַן געטרײַשאַפֿט; פֿאַר
גאָט האָט דיך הײַנט געגעבן אין מײַן האַנט, אָבער איך האָב ניט געװאָלט אױסשטרעקן
גיב אַרױס מײַן האַנט אַקעגן דעם געזאַלבטן פֿון גאָט.
/26:24 און זע, אַזױ װי דײַן לעבן איז געװען שטאַרק פֿאַרמאַכט אין מײַנע אױגן הײַנטיקן טאָג, אַזױ לאָז
מײַן לעבן זאָל זײַן פֿאַרמאַכט אין די אױגן פֿון גאָט, און ער זאָל מיך מציל זײַן
אויס פון אַלע טריביאַליישאַן.
/26:25 האָט שָאול געזאָגט צו דָוִדן: געבענטשט ביסטו, מײַן זון דוד;
טו גרױסע זאכען, און װעט אויך זײן. איז דוד געגאנגען אויף זיין וועג,
און שָאול האָט זיך אומגעקערט צו זײַן אָרט.
