1 שמואל
/25:1 און שמואל איז געשטאָרבן; און אַלע ישׂראלים האָבן זיך אײַנגעזאַמלט, און
האָט אים געקלאָגט, און אים באַגראָבן אין זײַן הױז אין רמה. און דוד איז אױפֿגעשטאַנען
ירד אין מדבר פארן.
/25:2 און עס איז געװען אַ מאַן אין מעון, װאָס זײַן אײגנטום איז געװען אין כרמל; און די
דער מענטש איז געווען זייער גרויס, און ער האט געהאט דריי טויזנט שעפּס און טויזנט
ציגן: און ער האָט געשערן זײַנע שאָף אין כרמל.
/25:3 און דער נאָמען פֿון דעם מאַן איז געװען נבֿלן; און דער נאָמען פֿון זײַן װײַב אַבֿיגיל: און
זי איז געווען אַ פֿרױ מיט גוטן פֿאַרשטאַנד, און מיט אַ שײן פּנים.
אָבער דער מענטש איז געווען טרויעריק און בייז אין זיין מעשים; און ער איז געװען פֿון הױז
פון קאַלב.
/25:4 און דוד האָט געהערט אין דער מדבר, אַז נָבֿל האָט אָפּגעשניטן זײַנע שאָף.
/25:5 און דוד האָט אַרױסגעשיקט צען יונגע מענער, און דוד האָט געזאָגט צו די יונגע מענער: גײט!
איר ארויף קײן כרמל, און גײ קײן נבֿלן, און באַגריסט אים אין מײַן נאָמען.
/25:6 און אַזױ זאָלט איר זאָגן צו דעם װאָס לעבט אין גליק: שלום זאָל זײַן בײדע
דיך, און שלום צו דיין הויז, און שלום צו אַלע וואָס דו האָסט.
/25:7 און אַצונד האָב איך געהערט אַז דו האָסט שערן, אַצונד דײַנע פּאַסטוכער װאָס
זענען געווען מיט אונדז, מיר האבן זיי נישט געשעדיגט, און עס האט נישט געפעלט
זיי, אַלע די צייט זיי זענען געווען אין כרמל.
/25:8 בעט דײַנע בחורים, און זײ װעלן דיר דערצײלן. פֿאַר װאָס לאָזן די בחורים
געפֿינען חן אין דײַנע אױגן, װאָרום מיר קומען אין אַ גוטן טאָג; גיב, איך בעט דיך,
אַלץ װאָס קומט צו דײַן האַנט צו דײַנע קנעכט, און צו דײַן זון דָוִדן.
/25:9 און אַז די יונגען פֿון דָוִדן זײַנען געקומען, אַזױ האָבן זײ גערעדט צו נבֿלן
יענע ווערטער אין נאָמען פון דוד, און זיי האָבן אויפגעהערט.
/25:10 און נבֿל האָט געענטפֿערט דודס קנעכט, און האָט געזאָגט: װער איז דוד? און ווער איז
דער זון פון ישי? עס זענען איצט אַ טאָג אַ פּלאַץ פון קנעכט וואָס ברעכן זיך
איטלעכער פֿון זײַן האַר.
/25:11 זאָל איך נעמען מײַן ברױט, און מײַן װאַסער, און מײַן פֿלײש װאָס איך האָב
געהרגעט פֿאַר מײַנע שערן, און געבן צו מענטשן, װאָס איך װײס ניט פֿון װאַנען
זיי זיין?
/25:12 און די יונגען פֿון דוד האָבן זיך אומגעקערט, און זײ זײַנען װידער געגאַנגען, און זײַנען געקומען און דערצײלט
אים אַלע די רייד.
/25:13 און דוד האָט געזאָגט צו זײַנע מענער: פֿאַרגורט איטלעכער זײַן שװערד. און זיי
האָט אָנגעגורט איטלעכער זײַן שווערד; און דוד האָט אױך אָנגעגורט זײַן שװערד
נאָך דָוִדן זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען אַרום פֿיר הונדערט מאַן; און צװײ הונדערט זײַנען געבליבן
דורך די שטאָפּן.
/25:14 אָבער אײנער פֿון די יונגען האָט דערצײלט אַבֿיגיל, נבֿלס װײַב, אַזױ צו זאָגן: זע!
דָוִד האָט געשיקט שלוחים פֿון מדבר צו באַגריסן אונדזער האַר; און ער
געשלאגן אויף זיי.
/25:15 אָבער די מענער זײַנען געװען זײער גוט צו אונדז, און מיר זײַנען ניט געשטאַנען, און ניט פֿאַרפֿאַלן
מיר אַלע זאַך, ווי לאַנג ווי מיר זענען באַקאַנט מיט זיי, ווען מיר זענען אין
די פעלדער:
/25:16 זײ זײַנען אונדז געװען אַ מױער בײַ נאַכט און סײַ בײַ טאָג, כּל מיר זײַנען געװען
מיט זיי היטן די שעפּס.
/25:17 און אַצונד װיסן און באַטראַכטן װאָס דו װעסט טאָן; װאָרום בײז איז
באשלאסן קעגן אונדזער האַר, און קעגן זיין גאַנץ הויזגעזינד: פֿאַר ער איז
אזא זון פון בליעל, אז א מענטש קען נישט רעדן צו אים.
/25:18 האָט אַבֿיגיל זיך געאײַלט, און האָט גענומען צװײ הונדערט ברױטן, און צװײ לאגלען
ווייַן, און פֿינף אָנגעטאָן שעפּסן, און פֿינף מאָס געפּרעגלט פּאַפּשוי,
און הונדערט קלאַנגען ראָזשינקעס, און צװײ הונדערט קוכן פֿײַגן, און
האט זיי געלייגט אויף אייזלען.
/25:19 און זי האָט געזאָגט צו אירע קנעכט: גײ װײַטער פֿאַר מיר; זע, איך קום נאָך
איר. אָבער זי האָט ניט דערצײלט איר מאַן נבֿלן.
/25:20 און עס איז געװען, װי זי איז געפֿאָרן אױפֿן אײזל, איז זי אַראָפּגעפֿאַלן בײַם געהיים
פֿון באַרג, ערשט דוד און זײַנע מענטשן האָבן אַראָפּגענידערט אַקעגן איר; און
זי באגעגנט זיי.
/25:21 און דוד האָט געזאָגט: פֿאַר װאָר, אומזיסט האָב איך געהיט אַלץ װאָס דער דאָזיקער האָט
אין דער מדבר, אַזוי אַז גאָרנישט איז געפעלן פון אַלע וואָס שייך צו
אים: און ער האָט מיר געלאָזט שלעכטס פֿאַר גוטס.
/25:22 אַזױ און נאָך טאָן גאָט צו די פֿײַנט פֿון דָוִדן, אױב איך װעל איבערלאָזן פֿון אַלע
וואָס שייך צו אים אין דער מאָרגן ליכט ווער עס יז וואָס פּישט קעגן דעם
וואַנט.
/25:23 און װי אַבֿיגיל האָט געזען דָוִדן, האָט זי זיך געאײַלט, און האָט אָפּגעלאָזט דעם אײזל
איז געפאלן פאר דָוִדן אויף איר פּנים, און זיך געבוקט צו דער ערד,
/25:24 און ער איז געפֿאַלן צו זײַנע פֿיס, און האָט געזאָגט: אױף מיר, מײַן האַר, זאָל דאָס זײַן אױף מיר.
זאָל זײַן, און זאָל, איך בעט דיך, דײַן דינסט רעדן אין דײַן
עולם, און הער די ווערטער פון דיין דינסט.
/25:25 זאָל, איך בעט דיך, מײַן האַר ניט אָנקוקן דעם מאַן פֿון בעליעל, נבֿלן;
װי זײַן נאָמען איז, אַזױ איז ער; נָבָל איז זײַן נאָמען, און נאַרישקייט איז מיט אים; אָבער
איך דײַן דינסט האָט ניט געזען די יונגע לײַט פֿון מײַן האַר, װאָס דו האָסט געשיקט.
/25:26 און אַצונד, מײַן האַר, אַזױ װי גאָט לעבט, און אַזױ װי דײַן זעל לעבט!
זעענדיק אַז גאָט האָט דיך אָפּגעהאַלטן פֿון קומען צו פֿאַרגיסן בלוט און פֿון
נוקם דיך מיט דײַן אייגן האַנט, אַצונד זאָלן דײַנע פֿײַנט און זײ
וואָס זוכן בייז צו מיין האר, זיי ווי נבאַלז.
/25:27 און אַצונד די דאָזיקע ברכה װאָס דײַן דינסט האָט געבראַכט צו מײַן האַר;
זאָל עס אפילו געגעבן ווערן צו די יונגעלייט וואָס נאָכפאָלגן מיין האר.
/25:28 איך בעט דיך, מוחל די שולד פֿון דײַן דינסט, װאָרום גאָט װעט
מאַכן זיכער מיין האר אַ זיכער הויז; װײַל מײַן האַר האָט מלחמה געהאַלטן מיט דעם
מלחמה פֿון גאָט, און קײן בײז איז ניט געפֿונען געװאָרן אין דיר אַלע דײַנע טעג.
/25:29 אָבער אַ מענטש איז אױפֿגעשטאַנען דיך נאָכיאָגן און צו זוכן דײַן זעל, אָבער די נשמה פֿון
מיין האר וועט זיין געבונדן אין דעם פּעקל פון לעבן מיט יהוה דיין גאָט; און
די נפֿשות פֿון דײַנע פֿײַנט, זײ זאָל ער אַרױסװאַרפֿן, װי פֿון דעם
מיטן שלאַנג.
/25:30 און עס װעט זײַן, אַז גאָט װעט טאָן צו מײַן האַר
אַזױ װי אַלץ גוטס װאָס ער האָט גערעדט װעגן דיר, און װעט
האָבן דיך באַשטימט פֿאַר אַ הערשער איבער ישׂראל;
/25:31 אַז דאָס װעט דיר ניט זײַן קײן טרויער, און פֿאַר מײַן האַרצן ניט אַ שאַנד פֿון האַרצן.
גאָט, אָדער אַז דו האָסט פֿאַרגאָסן בלוט אָן אַ סיבה, אָדער אַז מײַן האַר האָט
האָט זיך נוקם געװען, אָבער אַז גאָט האָט גוט געטאָן מיט מײַן האַר,
דענצמאָל געדענקט דײַן דינסט.
/25:32 און דוד האָט געזאָגט צו אביגיל: געלויבט איז יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל װאָס האָט געשיקט
דיך הייַנט צו טרעפן מיר:
/25:33 און געבענטשט זײט דײַן עצה, און געבענטשט ביסטו װאָס האָסט מיר דאָס געהיט
טאָג פון קומען צו פאַרגיסן בלוט, און פון זיך נוקם מיט מיין אייגן
האַנט.
/25:34 װאָרום טאַקע אַזױ װי לעבט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל, װאָס האָט מיך געהיט
צוריק פון דיך שאַטן, סייַדן דו האסט געאיילט און קומען מיר אַנטקעגן,
פֿאַר װאָר, אין דער פֿרימאָרגן איז דאָס ניט געבליבן פֿאַר נבֿלן
פּשט אַקעגן דער װאַנט.
/25:35 האָט דוד גענומען פֿון איר האַנט װאָס זי האָט אים געבראַכט, און האָט געזאָגט
צו איר: גײ אַרױף בשלום צו דײַן הױז; זע, איך האָב צוגעהערט צו דײַן
קוֹל, אוּן הָאבִּין דִיךְ מִיט.
/25:36 און אַבֿיגיל איז געקומען קײן נבֿלן; און ערשט ער האָט געהאַלטן אַ סעודה אין זײַן הױז;
ווי דער סעודה פון אַ מלך; און נבלס האַרץ איז געווען פריילעך אין אים, ווייַל ער
איז געווען זייער שיכור : דערפאר האט זי אים גארנישט געזאגט , ווייניגער אדער מער , ביז
די מאָרגן ליכט.
/25:37 און עס איז געװען אין דער פֿרי, אַז דער װײַן איז אַרױסגעגאַנגען פֿון נבֿלן,
און זײַן װײַב האָט אים דערצײלט, אַז זײַן האַרץ איז געשטאָרבן אין אים.
און ער איז געוואָרן ווי אַ שטיין.
/25:38 און עס איז געװען אַרום צען טעג נאָכדעם, האָט גאָט געשלאָגן נבֿלן;
אז ער איז געשטארבן.
/25:39 און אַז דוד האָט געהערט אַז נבֿלן איז טױט, האָט ער געזאָגט: געבענטשט איז גאָט!
וואָס האָט געטענהט דעם ענין פון מיין חרפה פון דער האַנט פון נבָלן, און
האָט אָפּגעהיט זײַן קנעכט פֿון בייז, װאָרום גאָט האָט אומגעקערט דעם
רשָעת נָבָלן אויף זײַן קאָפּ. און דוד האָט געשיקט און גערעדט מיט
אביגיל, זי צו נעמען צו אים צו װײב.
/25:40 און אַז די קנעכט פֿון דָוִדן זײַנען געקומען קײן אביגיל קײן כרמל, האָבן זײ
האָט צו איר גערעדט, אַזױ צו זאָגן: דוד האָט אונדז געשיקט צו דיר, דיך צו נעמען צו אים
פרוי.
/25:41 און זי איז אױפֿגעשטאַנען, און האָט זיך געבוקט אױף איר פּנים צו דער ערד, און האָט געזאָגט:
זע, דײַן דינסט זאָל זײַן אַ קנעכט צו װאַשן די פֿיס פֿון די קנעכט
פון מיין האר.
/25:42 און אַבֿיגיל האָט זיך געאײַלט, און איז אױפֿגעשטאַנען, און איז געלאָפֿן אױף אַן אײזל מיט פֿינף מײדלעך.
פֿון אירע װאָס זײַנען געגאַנגען נאָך איר; און זי איז געגאַנגען נאָך די שלוחים פֿון דָוִדן,
אוּן הָאט זִיךְ גִיזָאגְט זֵייעֶר אִשְט.
/25:43 און דוד האָט גענומען אַחינאָמען פֿון יזרעאל; און זײ זײַנען אױך בײדע געװען זײַנע
ווייבער.
/25:44 און שָאול האָט געגעבן זײַן טאָכטער מיכלן, דודס װײַב, צו דעם זון פֿאַלטי.
פון לאיש, וואס איז געווען פון גאלים.
