1 שמואל
/20:1 און דוד איז אַנטלאָפֿן פֿון נָיוֹת אין רמה, און ער איז געקומען און האָט געזאָגט פֿאַר יהונתן:
װאָס האָב איך געטאָן? װאָס איז מײַן זינד? און װאָס איז מײַן זינד פֿאַר דײַן
טאַטע, אַז ער זוכט מיין לעבן?
/20:2 און ער האָט צו אים געזאָגט: גאָט פאַרווערן; זאָלסט ניט שטאַרבן: זע, מײַן פֿאָטער
וועט ניט טאָן קיין גרויס אָדער קליין, אָבער אַז ער וועט ווייַזן עס מיר: און
װאָס זאָל מײַן פֿאָטער באַהאַלטן פֿון מיר די דאָזיקע זאַך? עס איז נישט אזוי.
/20:3 און דוד האָט נאָך געשװאָרן, און געזאָגט: דײַן פֿאָטער װײס פֿאַרװאָס אַז איך
האָבן געפונען חן אין דיינע אויגן; און ער האָט געזאָגט: זאָל יהונתן ניט װיסן
דאָס, כּדי ער זאָל ניט צער ווערן, אָבער באמת, אַזוי ווי גאָט לעבט, און אַזוי ווי דיין זעל
לעבן, עס איז נאָר אַ שריט צווישן מיר און טויט.
/20:4 האָט יהונתן געזאָגט צו דָוִדן: אַלץ װאָס דײַן זעל באַגערט, װעל איך אָפֿן
טאָן עס פֿאַר דיר.
/20:5 און דוד האָט געזאָגט צו יהונתן: זע, מאָרגן איז די שײַער, און איך
זאָל ניט פאַרלאָזן צו זיצן מיט דעם מלך צו עסן, אָבער לאָזן מיר גיין, איך קען
באַהאַלטן זיך אין פֿעלד ביזן דריטן טאָג אין אָװנט.
/20:6 אױב דײַן פֿאָטער פֿאַרפֿעלט מיך, זאָלסט זאָגן: דוד האָט שטאַרק געבעטן רשות
מיר, כּדי ער זאָל לױפֿן קײן בית לחם זײַן שטאָט, װאָרום אַ יאָר איז דאָ
קרבן דאָרט פֿאַר די גאנצע משפּחה.
/20:7 אַז ער זאָגט אַזױ: עס איז גוט; דיין קנעכט וועט האָבן שלום, אָבער אויב ער איז
זייער צארן, דעמאלט זייט זיכער אז דאס שלעכטס איז באשלאסן דורך אים.
/20:8 דרום זאָלסטו זיך גוט טאָן מיט דײַן קנעכט; װאָרום דו האָסט געבראַכט
דײַן קנעכט אין אַ בונד פֿון גאָט מיט דיר;
פֿאַראַן אין מיר זינד, טײט מיך אַלײן; װאָרום װאָס זאָלסטו ברענגען
מיך צו דײַן פֿאָטער?
/20:9 און יהונתן האָט געזאָגט: װײַט זאָל זײַן פֿון דיר, װאָרום אױב איך האָב דאָס געװיס געװוּסט
מײַן פֿאָטער האָט באַשטימט דאָס בײז צו קומען אױף דיר, און איך האָב ניט געװאָלט
זאָגן עס דיר?
/20:10 האָט דוד געזאָגט צו יהונתן: װער זאָל מיר זאָגן? אָדער וואָס אויב דיין פאטער
ענטפערן דיר בערך?
/20:11 האָט יהונתן געזאָגט צו דָוִדן: קום, לאָמיר אַרױסגײן אין פֿעלד.
און זײ זײַנען בײדע אַרױסגעגאַנגען אין פֿעלד.
/20:12 און יהונתן האָט געזאָגט צו דָוִדן: יהוה, דער גאָט פֿון ישׂראל, װען איך האָב געבלאָזן
מײַן פֿאָטער האָט געמאַכט מארגן, יעדן צײַט, אָדער דעם דריטן טאָג, און זע, אויב
עס זאָל זײַן גוט צו דָוִדן, און איך שיק דיר נישט, און איך װײַז עס
דיר;
/20:13 אַזױ און פיל מער טוט גאָט צו יהונתן, אָבער אױב מײַן פֿאָטער איז גוט
טו דיר שלעכטס, דעמאלט וועל איך דיר ווייזן, און דיך אוועקשיקן אז דו
זאָל גײן בשלום, און גאָט זאָל זײַן מיט דיר, אַזױ װי ער איז געװען מיט מײַן
פאטער.
/20:14 און ניט נאָר װען איך לעב נאָך זאָלסטו מיר טאָן די חן פֿון דעם
גאָט, אַז איך זאָל ניט שטאַרבן:
/20:15 אָבער אױך זאָלסטו ניט פֿאַרשנײַדן דײַן חן פֿון מײַן הױז אױף אײביק;
ניט װען גאָט האָט פֿאַרשניטן די פֿײַנט פֿון דָוִדן איטלעכער פֿון דעם
פּנים פון דער ערד.
/20:16 האָט יהונתן געשלאָסן אַ בונד מיט דעם הױז פֿון דָוִדן, אַזױ צו זאָגן: זאָל דער!
דער האר אויך פארלאנגט עס פון דער האַנט פון די שונאים פון דוד.
/20:17 און יהונתן האָט װידער געמאַכט דָוִדן צו שװערן, װײַל ער האָט אים ליב געהאַט, װאָרום ער
האט אים ליב געהאט אזוי װי ער האט ליב געהאט די אײגענע נשמה.
/20:18 האָט יהונתן געזאָגט צו דָוִדן: מארגן איז רױב, און זאָלסט
פאַרפעלט ווערן, ווייל דיין זיצפּלאַץ וועט זיין ליידיק.
/20:19 און אַז דו װעסט פֿאַרהאַלטן דרײַ טעג, זאָלסטו גיך אַראָפּנידערן;
און קום צו דעם ארט וואו דו האסט דיך באהאלטען אין די געשעפט
איז געװען אין האַנט, און זאָל בלײַבן בײַם שטײן עזעל.
/20:20 און איך װעל שיסן דרײַ פֿײַלן אױף איר זײַט, אַזױ װי איך װאָלט געשאָסן אױף אַ
צייכן.
/20:21 און זע, איך װעל שיקן אַ ייִנגל, אַזױ צו זאָגן: גײ געפֿינען אױס די פֿײַלן. אויב איך
זאָג בפירוש צום ייִנגל: זע, די פֿײַלן זײַנען פֿון דער זײַט פֿון דיר,
נעמען זיי; דענצמאָל קום דו, װאָרום עס איז דיר שלום, און ניט קײן שאָדן; ווי
ה\' לעבט.
/20:22 אָבער אַז איך זאָג אַזױ צו דעם יונגןמאַן: זע, די פֿײַלן זײַנען פֿון דער אַנדערן
דיר; גײ דײן װעג, װאָרום גאָט האָט דיך אַװעקגעשיקט.
/20:23 און װעגן דעם ענין װאָס איך און דו האָבן גערעדט, ערשט דער
גאָט זאָל זײַן צװישן דיר און צװישן מיר אױף אײביק.
/20:24 און דוד האָט זיך באַהאַלטן אין פֿעלד;
דער מלך האָט אים געזעצט עסן פלייש.
/20:25 און דער מלך איז געזעסן אױף זײַן זיצפּלאַץ, אַזױ װי די אַנדערע צײַטן, אױף אַ זיצפּלאַץ בײַם אַנדערן
און יהונתן איז אױפֿגעשטאַנען, און אַבֿנר איז געזעסן בײַ שָאולן, און דודס
אָרט איז געווען ליידיק.
/20:26 אָבער שָאול האָט ניט גערעדט אין יענעם טאָג, װאָרום ער האָט געטראַכט:
עפּעס איז אים געפֿאַלן, ער איז נישט רײן; פֿאַרװאָס איז ער נישט רײן.
/20:27 און עס איז געװען אױף מאָרגן, װאָס איז געװען דער צװײטער טאָג פֿון דעם
חוֹדש, אַז דודס אָרט איז געװען לײדיק, און שָאול האָט געזאָגט צו יהונתן זײַן
זון, דערפֿאַר קומט ניט דער זון פֿון יִשַין צו עסן, און ניט נעכטן,
און ניט צו טאָג?
/20:28 און יהונתן האָט געענטפֿערט שָאולן: דָוִד האָט מיך שטאַרק געבעטן צו גײן צו
בית לחם:
/20:29 האָט ער געזאָגט: לאָז מיך גײן, איך בעט דיך; װאָרום אונדזער משפּחה האָט אַ קרבן
די שטאט; און מײַן ברודער, ער האָט מיר באַפֿױלן דאָרטן צו זײַן, און אַצונד, אױב
איך האָב געפֿונען חן אין דײַנע אױגן, לאָז מיך אַװעק, איך בעט דיך, און זען
מיינע ברידער. דעריבער איז ער ניט געקומען צו דעם מלכס טיש.
/20:30 און שָאולס גרימצאָרן איז אױפֿגעבראַכט אױף יהונתן, און ער האָט צו אים געזאָגט:
דוּ בֶּן פוּן דֶער וֶוערְדֶערֶע וֶוערְדֶערֶע אִשָּׁה, ווייס איך ניט אַז דוּ האָסט
אויסדערוויילט דער זון פון ישי צו דיין אייגן צעמישונג, און צו דער צעמישונג
פֿון דײַן מוטערס שאַנד?
/20:31 װאָרום אַזױ לאַנג װי דער זון פֿון יִשַין לעבט אױף דער ערד, זאָלסטו ניט
זייט פעסט, אדער דיין מלכות. דעריבער שיק און ברענג אים צו
מיר, װאָרום ער זאָל שטאַרבן.
/20:32 און יהונתן האָט געענטפֿערט זײַן פֿאָטער שָאולן, און האָט צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָס?
זאָל ער דערשלאָגן װערן? װאָס האָט ער געטאָן?
/20:33 און שָאול האָט אַרײַנגעװאָרפֿן אױף אים אַ שפּיגל אים צו שלאָגן, װאָס יונתן האָט דאָס געװוּסט
פֿון זײַן פֿאָטער איז באַשטימט געװאָרן צו טײטן דָוִדן.
/20:34 איז יהונתן אױפֿגעשטאַנען פֿון טיש אין צאָרן, און האָט ניט געגעסן פֿלײש
דעם צװײטן טאָג פֿון חוֹדש, װאָרום ער האָט צער געהאַט אױף דָוִדן, װײַל זײַן
דער טאטע האט אים געמאכט בושה.
/20:35 און עס איז געװען אין דער פֿרי, איז יהונתן אַרױסגעגאַנגען אין דער פֿרי
פעלד אין דער צייט וואָס איז באַשטימט מיט דוד, און אַ קליין יינגל מיט אים.
/20:36 און ער האָט געזאָגט צו זײַן ייִנגל: לױף, געפֿינען אַצונד די פֿײַלן װאָס איך שיס.
און װי דער בחור איז געלאפן, האט ער געשאסן א פײל איבער אים.
/20:37 און אַז דער ייִנגל איז געקומען צו דעם אָרט פֿון דעם פֿײַל װאָס יונתן האָט געהאַט
דערשאָסן, האָט יהונתן געשריגן נאָך דעם ייִנגל, און האָט געזאָגט: איז ניט דער פײַל פֿון דרעבן
דיר?
/20:38 און יהונתן האָט געשריגן נאָך דעם ייִנגל: מאַכט גיך, אײַל, בלײַבט ניט. און
יונתןס ייִנגל האָט צונױפֿגענומען די פֿײַלן, און איז געקומען צו זײַן האַר.
/20:39 אָבער דער ייִנגל האָט גאָרנישט געװוּסט, נאָר יהונתן און דוד האָבן געװוּסט די זאַך.
/20:40 און יהונתן האָט געגעבן זײַן ייִנגל זײַן אַרטילעריע, און האָט צו אים געזאָגט: גײ!
פיר זיי צו דער שטאָט.
/20:41 און װי דער ייִנגל איז אַװעק, איז דוד אױפֿגעשטאַנען פֿון אַן אָרט צו דער
דָרום, און איז געפֿאַלן אױף זײַן פּנים צו דער ערד, און האָט זיך געבוקט דרײַ
מאל: און זײ האבן זיך געקושט אײנער דעם אנדערן, און האבן געװײנט אײנער מיטן אנדערן, ביז
דוד יקסידיד.
/20:42 האָט יהונתן געזאָגט צו דָוִדן: גײ בשלום, װאָרום מיר האָבן געשװאָרן בײדע.
פֿון אונדז אין נאָמען פֿון גאָט, אַזױ צו זאָגן: גאָט זאָל זײַן צװישן מיר און צװישן דיר,
און צװישן מײַן זאָמען און צװישן דײַן זאָמען אױף אײביק. און ער איז אױפֿגעשטאַנען און איז אַװעקגעגאַנגען:
און יהונתן איז געגאַנגען אין שטאָט.
