1 שמואל
/1:1 און דאָרטן איז געװען אַ מאַן פֿון רִמתַיִם-צוֹפים, פֿון באַרג אפֿרים, און
זיין נאָמען איז געווען אלקנה דער זון פון ירוחם דעם זון פון אליהו דעם זון פון
טוהו דער זון פֿון צוף, אַן אֶפְרַת;
/1:2 און ער האָט געהאַט צװײ װײַבער; דער נאָמען פֿון יענעם איז געװען חנה, און דער נאָמען פֿון
די אַנדערע פנינה: און פנינה האָט געהאַט קינדער, אָבער חנה האָט ניט געהאַט
קינדער.
/1:3 און דער דאָזיקער מאַן איז אַרױפֿגעגאַנגען פֿון זײַן שטאָט אַלע יאָר, זיך צו בוקן און צו שלאַכטן
צו גאָט פֿון צבֿאות אין שילה. און די צוויי זין פֿון עלי, חופני און
דאָרטן זײַנען געװען פינחס די כּהנים פֿון גאָט.
/1:4 און עס איז געװען די צײַט װאָס אלקנה האָט אױפֿגעבראַכט, און ער האָט געגעבן צו פנינה זײַן זײַן
װײַב, און צו אַלע אירע זין און אירע טעכטער, חלקים:
/1:5 אָבער חנהן האָט ער געגעבן אַ װערדיקן חלק; װאָרום ער האָט ליב געהאַט חנהן: אָבער דער
ה\' האט פארשלאסן איר טראכט.
/1:6 און איר פֿײַנט האָט איר אױך דערצערנט, זי צו דערצערענען, װײַל
ה\' האט פארשלאסן איר טראכט.
/1:7 און אַזױ װי ער האָט געטאָן יאָר צו יאָר, װען זי איז אַרױפֿגעגאַנגען אין הױז פֿון דעם
גאָט, האָט זי זי דערצערנט; האָט זי געװײנט, און האָט ניט געגעסן.
/1:8 האָט צו איר געזאָגט איר מאַן אלקנה: חנה, װאָס װײסט דו? און פארוואס
עסט דו נישט? און װאָס איז דײַן האַרץ צער? בין איך ניט בעסער פֿאַר דיר
װי צען זין?
/1:9 איז חנה אױפֿגעשטאַנען נאָכדעם װי זײ האָבן געגעסן אין שילאָן, און נאָך זײ האָבן געגעסן
געטרונקען. און עלי דער כהן איז געזעסן אויף אַ זיצפּלאַץ, ביי אַ שטעל פון דעם היכל
האר.
/1:10 און זי איז געװען אין ביטערניש פֿון דער נשמה, און האָט מתפּלל געװען צו גאָט, און האָט געװײנט.
ווייטיקדיק.
/1:11 און זי האָט נדר אַ נדר, און האָט געזאָגט: גאָט פֿון צבֿאות, אױב דו װעסט טאַקע קוקן.
אויף דער פּײַן פֿון דײַן דינסט, און געדענק מיך, און ניט פֿאַרגעסן
דײַן דינסט, אָבער װעל געבן דײַן דינסט אַ קינד, דאַן איך
װעט אים געבן צו גאָט אַלע טעג פֿון זײַן לעבן, און עס זאָל ניט זײַן
אַ רייזער קומען אויף זיין קאָפּ.
/1:12 און עס איז געװען, װי זי איז װײַטער מתפּלל געװען פֿאַר גאָט, איז עילי
אנגעצייכנט איר מויל.
/1:13 און חנה, זי האָט גערעדט אין איר האַרצן; נאָר אירע ליפּן האָבן זיך באַװעגט, נאָר איר קול
מע ן הא ט ניש ט געהער ט : דעריבע ר הא ט ע ל געמײנט , א ז ז י אי ז געװע ן שיכור .
/1:14 האָט עֵלי צו איר געזאָגט: װי לאַנג װעסטו שיכּור זײַן? שטעל אוועק דיין וויין
פון דיר.
/1:15 האָט חנה געענטפֿערט און געזאָגט: נײן, מײַן האַר, איך בין אַ טרויעריקע װײַב.
גײַסט: איך האָב ניט געטרונקען ניט קיין וויין און ניט קיין שטאַרקע געטראַנק, נייערט איך האָב אויסגעגאָסן
מײַן זעל פֿאַר גאָט.
/1:16 זאָלסט ניט רעכענען דײַן דינסט פֿאַר אַ טאָכטער פֿון בליעל, װאָרום פֿון דעם
שפע פון מיין קלאג און טרויער האב איך ביז איצט גערעדט.
/1:17 האָט עֵלי געענטפֿערט און געזאָגט: גײ בשלום, און דער גאָט פֿון ישׂראל װעט געבן
דײַן בקשה װאָס דו האָסט פֿון אים געבעטן.
/1:18 האָט זי געזאָגט: זאָל דײַן דינסט געפֿינען חן אין דײַנע אױגן. אזוי די פרוי
איז געגאַנגען איר וועג, און האָט געגעסן, און איר פּנים איז מער ניט געווען טרויעריק.
/1:19 און זײ זײַנען אױפֿגעשטאַנען אין דער פֿרי, און האָבן זיך געבוקט פֿאַר גאָט;
און זײ האָבן זיך אומגעקערט, און זײַנען געקומען צו זײער הױז קײן רמה, און אלקנה האָט דערקענט חנה
זייַן פרוי; און גאָט האָט זי געדאַכט.
/1:20 און עס איז געװען, װען די צײַט איז געקומען נאָך חנהן
איז טראָגעדיק געוואָרן, אַז זי האָט געבאָרן אַ זון, און האָט גערופֿן זײַן נאָמען שמואל, אַזוי צו זאָגן:
װײַל איך האָב אים געבעטן בײַ גאָט.
/1:21 און דער מאַן אלקנה מיט זײַן גאַנצן הױז איז אַרױפֿגעגאַנגען צו מקריב זײַן צו גאָט
דאָס יאָריקע קרבן, און זײַן נדר.
/1:22 אָבער חנה איז ניט אַרױפֿגעגאַנגען; װאָרום זי האָט געזאָגט צו איר מאַן: איך װעל ניט אַרױפֿגײן
ביז דער קינד ווערט אפגעווינט, און איך וועל אים ברענגען, ער זאל זיך באווייזן
פֿאַר גאָט, און דאָרטן בלײַבן אױף אײביק.
/1:23 און איר מאַן אלקנה האָט צו איר געזאָגט: טוט װאָס טױסט דיר; פאַרהאַלטן
ביז דו האסט אים אפגעווינט; נאָר גאָט באַשטײט זײַן װאָרט. אַזוי די
די פֿרױ איז געבליבן, און האָט געזאָגט איר זון ביז זי האָט אים אָפּגעװאַנדלט.
/1:24 און זי האָט אים אָפּגעװױנט, און זי האָט אים אױפֿגענומען מיט זיך מיט דרײַ
אָקסן, און אײן אֵיפֿה מעל, און אַ פלאַש װײַן, און זײ האָבן אים געבראַכט
צו דעם הױז פֿון גאָט אין שילה, און דאָס קינד איז געװען יונג.
/1:25 און זײ האָבן געטײט אַ אָקס, און האָבן געבראַכט דאָס קינד צו עֵלִי.
/1:26 האָט זי געזאָגט: מײַן האַר, אַזױ װי דײַן זעל לעבט, מײַן האַר, איך בין די פֿרױ.
װאָס זײַנען דאָ געשטאַנען בײַ דיר, מתפלל צו גאָט.
/1:27 פֿאַר דעם דאָזיקן קינד האָב איך מתפלל געווען; און גאָט האָט מיר געגעבן מײַן בקשה װאָס איך
געפרעגט פון אים:
/1:28 דרום אױך איך האָב אים געלענט צו גאָט; אזוי לאנג ווי ער לעבט ער
זאָל מען געלענט װערן צו גאָט. און ער האָט זיך דאָרטן געבוקט צו גאָט.
