1 מלכים
/17:1 און אליהו דער תשבי, װאָס איז געװען פֿון די באַװױנער פֿון גִלעָד, האָט געזאָגט צו
אַחאבֿ, אַזוי ווי דער יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל לעבט, פֿאַר וועמען איך שטיי פֿאַר אים, דאָרטן וועט זײַן
ניט זיין טוי און רעגן די יאָרן, אָבער לויט מיין וואָרט.
/17:2 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו אים, אַזױ צו זאָגן:
/17:3 גײ אַהין, און קער דיך צו מזרח, און באַהאַלטן דיך בײַם טײַך.
כרית, דאָס איז פאַר ירדן.
/17:4 און עס װעט זײַן, זאָלסטו טרינקען פֿון טײַך; און איך האב
האָט באַפֿױלן די רױבן דיך דאָרטן צו עסן.
/17:5 איז ער געגאַנגען און האָט געטאָן אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון גאָט, װאָרום ער איז געגאַנגען און
איז געזעסן בײַם טײַך כרית, װאָס פֿאַר יַרדן.
/17:6 און די רױבן האָבן אים געבראַכט ברױט און פֿלײש אין דער פֿרי, און ברױט און
פלייש אין די אָוונט; און ער האָט געטרונקען פֿון טײַך.
/17:7 און עס איז געװען נאָך אַ צײַט, איז דער טײַך פֿאַרטריקנט געװאָרן, װײַל
קײן רעגן איז ניט געװען אין לאַנד.
/17:8 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו אים, אַזױ צו זאָגן:
/17:9 שטײ אױף, גײ קײן צפֿת װאָס געהערט צו צידון, און זײַט דאָרטן;
זע, איך האָב דאָרטן באַפֿױלן אַן אַלמנה, דיך אונטערצוהאַלטן.
/17:10 איז ער אױפֿגעשטאַנען, און איז געגאַנגען קײן צרפֿת. און אַז ער איז געקומען צום טױער פֿון דעם
שטאָט, זע, די אלמנה פרוי איז דאָרט צוזאַמענ זיך פון שטעקן;
האָט צו איר גערופֿן, און געזאָגט: ברענג מיר, איך בעט דיך, אַ ביסל וואַסער אין אַ
כּלי, כּדי איך זאָל טרינקען.
/17:11 און װי זי איז געגאַנגען ברענגען, האָט ער צו איר גערופֿן, און האָט געזאָגט: ברענג מיר;
איך בעט דיך, אַ שטיקל ברױט אין דײַן האַנט.
/17:12 און זי האָט געזאָגט: אַזױ װי יהוה דײַן גאָט לעבט, איך האָב ניט קײן שטיקל, נאָר אַן
האַנדפול מיל אין אַ פאַס, און אַ ביסל בוימל אין אַ בעקן; און אָט איך
איך קלײַב 2 שטעקנס, כּדי איך זאָל אַרײַנגיין און עס אָנטאָן פֿאַר מיר און מײַן
זון, אַז מיר זאָלן עס עסן, און שטאַרבן.
/17:13 האָט אֵלִיָהו צו איר געזאָגט: זאָלסט ניט מורא האָבן; גיין און טאָן ווי דו האָסט געזאָגט: אָבער
מאך מיר דערפון קודם א שטיקל קוך, און ברענג עס צו מיר און נאכדעם
מאַכט פֿאַר דיר און פֿאַר דײַן זון.
/17:14 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל: דער פֿאַס שפּײַז טאָר ניט
פֿאַרװיסט, און דער אײל־בענק זאָל ניט פֿאַרלאָזן ביז דעם טאָג װאָס גאָט
שיקט רעגן אויף דער ערד.
/17:15 און זי איז געגאַנגען און האָט געטאָן אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון אֵלִיָהון, און זי און ער
און איר הױז האָט געגעסן פֿיל טעג.
/17:16 און דער פֿאַס שפּײַז איז ניט פֿאַרװיסט געװאָרן, און דער אײל־בענקל האָט ניט געפֿילט.
אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון גאָט װאָס ער האָט גערעדט דורך אליהו.
/17:17 און עס איז געװען נאָך די דאָזיקע זאַכן, איז דער זון פֿון דער פֿרױ דער
מײסטערין פון הויז, איז קראנק געװארן; און זיין קראנקהייט איז געווען אזוי שווער, אז
אין אים איז ניט געבליבן קײן אָטעם.
/17:18 און זי האָט געזאָגט צו אֵלִיָהון: װאָס האָב איך מיט דיר, דו מאַן פֿון
גאָט? ביסטו געקומען צו מיר צו רופן מיין זינד צו דערמאָנונג, און צו טייטן מיין זינד
זון?
/17:19 און ער האָט צו איר געזאָגט: גיב מיר דײַן זון. און ער האָט אים אַרױסגענומען פֿון איר בוזעם,
און ער האָט אים אַרױפֿגעטראָגן אין אַ הױב װאָס ער איז דאָרטן געװען, און אים אַװעקגעלײגט אױף זײַן האַנט
אײגענעם בעט.
/17:20 און ער האָט גערופֿן צו יהוה, און האָט געזאָגט: יהוה מײַן גאָט, האָט דו אױך.
האָט אַ שלעכטס געבראַכט אױף דער אַלמנה װאָס איך װױן בײַ װאָס איך װױן, דורך הרגענען איר זון?
/17:21 און ער האָט זיך אױסגעשפּרײט אױף דעם קינד דרײַ מאָל, און האָט געשריען צו דעם
יהוה, און האָט געזאָגט: יהוה מײַן גאָט, זאָל, איך בעט דיך, קומען דאָס דאָזיקע קינדס נשמה
אין אים ווידער.
/17:22 און גאָט האָט געהערט דעם קָול פֿון אֵלִיָהון; און די נשמה פֿון דעם קינד איז געקומען
ווידער אַרײַן אין אים, און ער האָט אויפגעלעבט.
/17:23 און אֵלִיָהו האָט גענומען דאָס קינד, און האָט אים אַראָפּגעבראַכט פֿון דער קאַמער אַרײַן
דאָס הױז, און האָט אים איבערגעגעבן צו זײַן מוטער, און אליהו האָט געזאָגט: זעט, דײַן
זון לעבט.
/17:24 האָט די פֿרױ געזאָגט צו אֵלִיָהון: אַצונד װײס איך אַז דו ביסט אַ מאַן פֿון
גאָט, און אַז דאָס װאָרט פֿון גאָט אין דײַן מױל איז אמת.
