เนหะมีย์ 2:1 และต่อมาในเดือนนิสานในปีที่ยี่สิบ พระราชาอาร์ทาเซอร์ซีส, น้ำองุ่นนั้นอยู่ต่อพระพักตร์พระองค์. และข้าพเจ้าก็หยิบเหล้าองุ่นขึ้นมา, แล้วถวายแด่พระราชา. บัดนี้ข้าพเจ้าไม่เคยเศร้าโศกในพระองค์มาก่อน การมีอยู่. 2:2 กษัตริย์จึงตรัสกับข้าพเจ้าว่า "ไฉนพระพักตร์เศร้าหมองเมื่อเห็นท่าน อาร์ตไม่ป่วย? นี่ไม่ใช่อื่นใดนอกจากความโศกเศร้าในใจ แล้วฉันก็เป็นมาก กลัวเจ็บ 2:3 และทูลกษัตริย์ว่า "ขอกษัตริย์ทรงพระเจริญเป็นนิตย์ สีหน้าเศร้าหมองเมื่อเมืองอันเป็นที่ฝังศพบิดาของข้าพเจ้า เสียเปล่า และประตูเมืองถูกเผาเสียด้วยไฟหรือ? 2:4 แล้วกษัตริย์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า "เจ้าจะขออะไร" ดังนั้นฉันจึงอธิษฐาน ต่อพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ 2:5 และข้าพเจ้ากราบทูลกษัตริย์ว่า "ถ้าฝ่าพระบาทพอพระทัยและถ้าผู้รับใช้ของพระองค์มี" เป็นที่โปรดปรานในสายพระเนตรของพระองค์ คือส่งข้าพระองค์ไปยังยูดาห์ถึง เมืองแห่งสุสานบรรพบุรุษของข้าพเจ้า เพื่อข้าพเจ้าจะได้สร้างขึ้น 2:6 และกษัตริย์ตรัสกับข้าพเจ้า (พระราชินีก็ประทับอยู่กับพระองค์ด้วย) นานเท่าใด การเดินทางของเจ้าจะเป็นอย่างไร? แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ กษัตริย์จึงพอพระทัย เพื่อส่งฉัน; และข้าพเจ้าก็กำหนดเวลาให้เขา 2:7 ยิ่งกว่านั้น ข้าพเจ้ากราบทูลกษัตริย์ว่า "ถ้าพอพระทัยกษัตริย์ ก็ขอพระราชสาส์นเถิด" ให้ข้าพเจ้าแก่เจ้าเมืองที่อยู่ฟากแม่น้ำข้างโน้น เพื่อพวกเขาจะได้ส่งข้าพเจ้าไป จนกว่าเราจะเข้ามาในยูดาห์ 2:8 และมีหนังสือถึงอาสาฟผู้ดูแลป่าของกษัตริย์ ขอมอบไม้สำหรับทำคานประตูพระราชวังซึ่ง ติดกับบ้านและกำแพงเมืองและสำหรับ บ้านที่ข้าพเจ้าจะเข้าไป และพระราชาก็ประทานแก่ข้าพเจ้าตาม พระหัตถ์อันดีของพระเจ้าอยู่เหนือข้าพเจ้า 2:9 แล้วข้าพเจ้าก็ไปหาผู้ว่าราชการฟากแม่น้ำข้างโน้น และมอบของกษัตริย์แก่เขา ตัวอักษร บัดนี้กษัตริย์ได้ส่งแม่ทัพนายกองและพลม้าไปด้วย ฉัน. 2:10 เมื่อสันบาลลัทชาวโฮโรนาอิมและโทบีอาห์คนอัมโมนคนใช้ได้ยิน มันทำให้พวกเขาเสียใจมากที่มีชายคนหนึ่งมาหา สวัสดิภาพของลูกหลานชาวอิสราเอล 2:11 ข้าพเจ้าจึงมาถึงกรุงเยรูซาเล็ม และอยู่ที่นั่นสามวัน 2:12 แล้วข้าพเจ้าก็ตื่นขึ้นในเวลากลางคืน ข้าพเจ้ากับบางคนที่อยู่กับข้าพเจ้า ไม่บอกฉันเลย สิ่งที่พระเจ้าของข้าพเจ้าได้ดลใจให้ข้าพเจ้าทำในกรุงเยรูซาเล็มก็เช่นกัน มีสัตว์ร้ายอยู่กับข้าพเจ้า เว้นแต่สัตว์ร้ายที่ข้าพเจ้าขี่อยู่ 2:13 กลางคืนข้าพเจ้าออกไปทางประตูหุบเขา ข้างหน้า บ่อมังกรและไปยังท่าเรือมูลสัตว์ และมองดูกำแพงเมืองเยรูซาเล็ม ซึ่งพังลงและประตูเมืองก็ถูกไฟเผาผลาญเสีย 2:14 แล้วข้าพเจ้าก็ไปยังประตูน้ำพุและไปยังสระของกษัตริย์ แต่ ไม่มีที่สำหรับสัตว์ร้ายที่อยู่ภายใต้ข้าพเจ้าผ่านไป 2:15 แล้วข้าพเจ้าขึ้นไปในตอนกลางคืนที่ริมลำธาร และมองดูกำแพงและ เสด็จกลับเข้าไปทางประตูหุบเขาแล้วก็เสด็จกลับ 2:16 และพวกเจ้าเมืองไม่รู้ว่าข้าพเจ้าไปที่ไหน หรือข้าพเจ้าทำอะไร ฉันก็ไม่ได้เป็น ยังบอกเรื่องนี้แก่พวกยิว ปุโรหิต ขุนนาง หรือแก่พวกผู้ใหญ่ ผู้ปกครองหรือคนอื่นๆ ที่ทำงาน 2:17 แล้วข้าพเจ้าจึงกล่าวแก่เขาว่า "ท่านทั้งหลายเห็นความทุกข์ใจที่เราอยู่ในกรุงเยรูซาเล็มเป็นอย่างไร" โกหกทิ้งร้างและประตูเมืองถูกเผาด้วยไฟ มาและปล่อยให้ เราสร้างกำแพงเยรูซาเล็มขึ้น เพื่อเราจะไม่เป็นที่ตำหนิอีกต่อไป 2:18 แล้วข้าพเจ้าก็เล่าให้พวกเขาฟังถึงพระหัตถ์ของพระเจ้าซึ่งดีต่อข้าพเจ้า เช่นกัน พระราชดำรัสที่ตรัสแก่ข้าพเจ้า. "ให้เราลุกขึ้นเถิด" ขึ้นและสร้าง ดังนั้นพวกเขาจึงเสริมกำลังมือเพื่อการดีนี้ 2:19 แต่เมื่อสันบาลลัทชาวโฮโรนาอิมและโทบีอาห์คนรับใช้ชาวอัมโมน เมื่อเกเชมชาวอาหรับได้ยินก็เยาะเย้ยดูหมิ่นเรา พวกเราแล้วพูดว่า "ท่านทั้งหลายทำอย่างนี้เพื่ออะไร? พวกเจ้าจะกบฏต่อ กษัตริย์? 2:20 แล้วข้าพเจ้าตอบเขาว่า "พระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์จะทรงประสงค์" ทำให้เราเจริญรุ่งเรือง ดังนั้นเราผู้รับใช้ของพระองค์จะลุกขึ้นสร้าง แต่ท่านมี ไม่มีส่วน ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีอนุสรณ์ในกรุงเยรูซาเล็ม