Сафанё
3:1 Вой бар ҳоли вай, ки палид ва палид аст, бар ҳоли шаҳри золим!
3:2 Вай ба овоз итоат накард; вай ислоҳ нашудааст; вай бовар намекард
дар Худованд; вай ба Худои худ наздик нашуд.
3:3 Сарварони вай дар дохили вай шерҳои ғуррон ҳастанд; доварони вай гургони шом ҳастанд;
то фардо устухонхоро газида на-мешаванд.
3:4 Анбиёи вай одамони сабук ва хиёнаткоранд; коҳинонаш ҳастанд
маъбадро ифлос карданд, ба қонун зуроварӣ карданд.
3:5 Худованди одил дар миёни он аст; вай бадӣ нахоҳад кард: ҳар
саҳар доварии худро ошкор мекунад, ӯ нотавон нест; балки
золим шарм намедонад.
3:6 Ман халқҳоро буридаам, манораҳояшон хароб аст; Ман онҳоро сохтам
кӯчаҳо валангор аст, ки касе аз он ҷо намегузарад: шаҳрҳояшон хароб шудааст, ба тавре ки
одам нест, ки сокин нест.
3:7 Ман гуфтам: «Албатта ту аз ман метарсӣ, насиҳат хоҳед гирифт; ҳамин тавр
Ҳарчанд ки Ман онҳоро ҷазо дода будам, манзили онҳо бурида нашавад;
барвакт бархоста, тамоми аъмоли худро фосид карданд.
3:8 Пас, шумо бар Ман мунтазир бошед, мегӯяд Худованд, то рӯзе ки ман эҳьё шавам
ба сайд: зеро азми ман ин аст, ки халқҳоро ҷамъ кунам, то ки тавонам
Малакутҳоро ҷамъ кунед, то ки хашми Ман, ҳатто тамоми манро бар онҳо бирезед
хашми шадид: зеро ки тамоми замин бо оташи Ман фурӯ хоҳад рафт
рашк.
3:9 Зеро он гоҳ Ман ба мардум забони пок хоҳам рӯй, то ки онҳо ҳама
исми Худовандро бихонед, то ки бо як розигӣ ба Ӯ хизмат кунед.
3:10 Аз он тарафи дарёҳои Эфиопия илтимоскунандагони ман, ҳатто духтари
пароканда шудаам, ҳадияи Маро хоҳанд овард.
3:11 Дар он рӯз ту аз ҳамаи аъмоли худ, ки дар он кардаӣ, шарм нахоҳӣ дошт.
бар ман таҷовуз кард, зеро ки он гоҳ Ман аз миёни мо берун хоҳам бурд
аз ту, ки аз ғурури худ шодӣ мекунанд, ва ту дигар нахоҳӣ буд
аз кӯҳи муқаддаси ман мағрур.
3:12 Ман низ дар миёни ту як мардуми тангдаст ва камбағале, ва
ба исми Худованд таваккал хоҳанд кард.
3:13 Бақияи Исроил набояд бадкорӣ кунад, ва дурӯғ нагӯяд; на
дар даҳони онҳо забони маккоре пайдо хоҳад шуд, зеро ки онҳо мехӯранд
ва бихобед, ва ҳеҷ кас онҳоро наметарсонад.
3:14 Суруд хонед, эй духтари Сион! нидо кун, эй Исроил! шод бошед ва бо хама шод бошед
дил, эй духтари Ерусалим.
3:15 Худованд ҳукмҳои туро аз байн бурд, ва душмани туро берун кард.
Подшоҳи Исроил, яъне Худованд, дар миёни ту аст; ту хоҳӣ буд
дигар бадӣ набинад.
3:16 Дар он рӯз ба Ерусалим гуфта мешавад: "Натарс; ва ба Сион,
Бигзор дастонат суст нашаванд.
3:17 Худованд Худои ту дар миёни ту тавоно аст; наҷот хоҳад дод, хоҳад кард
аз шодӣ бар ту шодӣ кун; дар ишқи худ ором хоҳад гирифт, ӯ шод хоҳад шуд
ту бо суруд.
3:18 Ман онҳоеро, ки барои анҷумани тантанавӣ ғамгинанд, ҷамъ хоҳам кард, ки ҳастанд
аз ту, ки маломаташ бори гарон буд.
3:19 Инак, дар он вақт Ман ҳар он чиро, ки ба ту меафтад, бартараф хоҳам кард: ва наҷот хоҳам дод
вайро ки бозистодааст, ва вайро, ки ронда шуда буд, ҷамъ кунед; ва ман мегирам
онҳоро дар ҳар замине ки шарманда шудааст, ҳамду сано мегӯянд.
3:20 Дар он вақт Ман шуморо боз хоҳам овард, ҳатто вақте ки шуморо ҷамъ мекунам;
зеро ки туро дар миёни тамоми мардуми рӯи замин ном ва ҳамду сано хоҳам гузошт,
вақте ки асирии туро пеши назари ту бармегардонам, мегӯяд Худованд.