Сафанё
1:1 Каломи Худованд, ки ба Сафаньё ибни Кушӣ, писараш нозил шуд
аз Ҷадальё ибни Амарьё ибни Ҳизқиё, дар айёми
Йӯшиё ибни Амон, подшоҳи Яҳудо.
1:2 Ман ҳама чизро аз рӯи замин комилан нобуд хоҳам кард, мегӯяд Худованд.
1:3 Ман одам ва ҳайвони ваҳшӣ хоҳам бурд; Ман мурғони осмонро хоҳам бурд,
ва моҳиёни баҳр, ва сангҳои пешпо бо шарирон; ва
Ман одамро аз замин маҳв хоҳам кард, мегӯяд Худованд.
1:4 Ман низ дасти Худро бар Яҳудо ва бар тамоми
сокинони Ерусалим; ва бақияи Баалро аз он маҳв хоҳам кард
ин макон ва номи камаримиён бо коҳинон;
1:5 Ва онҳое ки лашкари осмонро бар болои бомҳо парастиш мекунанд; ва онхо
ки парастиш ва савганд ба Худованд, ва онон, ки ба Малчам қасам хӯранд;
1:6 Ва онҳо, ки аз Худованд рӯй гардонданд; ва онҳое, ки надоранд
Худовандро наҷуст, ва ӯро напурсид.
1:7 Дар ҳузури Худованд Худо ором бош, барои рӯзи Худованд
наздик аст, зеро ки Худованд қурбоние омода кардааст, ба вай фармудааст
мехмонон.
1:8 Ва воқеъ хоҳад шуд, ки дар рӯзи қурбонии Худованд, ки ман
мирон ва фарзандони подшоҳ ва ҳамаи онҳоеро, ки ҳастанд, ҷазо хоҳад дод
бо либосхои ачоиб пушида.
1:9 Дар ҳамон рӯз Ман ҳамаи онҳоеро, ки ба остона ҷаҳанд, ҷазо хоҳам дод,
ки хонахои сохибони худро аз зуроварй ва макру фиреб пур мекунанд.
1:10 Ва дар он рӯз воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованд, ки хоҳад буд
садои фарьёд аз дарвозаи моҳӣ ва фиғон аз дарвоза бошад
дуюм, ва садамаи бузург аз теппаҳо.
1:11 Фарьёд кунед, эй сокинони Мактеш, зеро ки тамоми мардуми савдогар бурида шудаанд
поён; ҳамаи онҳое ки нуқра мебардоранд, бурида мешаванд.
1:12 Ва дар он вақт воқеъ хоҳад шуд, ки Ман Ерусалимро ҷустуҷӯ хоҳам кард
бо шамъ, ва ба мардоне, ки дар сари онҳо қарор гирифта ҷазо: ки
дар дили онҳо бигӯед: "Худованд некӣ намекунад ва бадӣ намекунад".
1:13 Бинобар ин молу мулкашон ба ғанимат мубаддал хоҳад шуд, ва хонаҳояшон а
харобӣ: онҳо низ хонаҳо хоҳанд сохт, вале дар онҳо сокин нахоҳанд шуд; ва онхо
токзорҳо хоҳад шинонд, вале аз шароби он нахӯрад.
1:14 Рӯзи бузурги Худованд наздик аст, он наздик аст, ва хеле шитоб мекунад
овози рӯзи Худованд: марди тавоно дар он ҷо нидо хоҳад кард
талх.
1:15 Он рӯз рӯзи ғазаб, рӯзи душворӣ ва андӯҳ, рӯзи азият аст
исроф ва харобӣ, рӯзи зулмот ва тира, рӯзи
абрҳо ва торикии ғафс,
1:16 Рӯзи карнай ва ҳушдор бар зидди шаҳрҳои девордор ва бар зидди
манорахои баланд.
1:17 Ва Ман бар одамон мусибате хоҳам овард, ки онҳо мисли кӯрон рафтор хоҳанд кард,
зеро ки онҳо бар зидди Худованд гуноҳ кардаанд, ва хуни онҳо хоҳад буд
мисли хок рехтанд ва гӯшти онҳо мисли пору.
1:18 На нуқраашон ва на тиллои онҳо қодир ба таслимашон нахоҳанд шуд
рӯзи ғазаби Худованд; балки тамоми заминро хӯрда хоҳад бурд
оташи рашки худ, зеро ки вай ҳамаро зудтар нест хоҳад кард
ки дар замин сокинанд.