Закариё
13:1 Дар он рӯз чашмае кушода хоҳад шуд, ки ба хонаи Довуд ва
ба сокинони Ерусалим барои гуноҳ ва нопокӣ.
13:2 Ва дар он рӯз воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованди лашкарҳо, ки ман
номҳои бутҳоро аз замин маҳв хоҳад кард, ва онҳо нахоҳанд шуд
бештар ба ёд оваред, ва инчунин Ман анбиё ва нопокро хоҳам овард
рӯҳ аз замин берун равад.
13:3 Ва ҳангоме ки касе боз нубувват кунад, аз они ӯ
падар ва модараш, ки Ӯро зоида буданд, ба ӯ хоҳанд гуфт: "Накун"
зиндагӣ кардан; зеро ки ту ба исми Худованд дурӯғ мегӯӣ, ва падараш ва
модари вай, ки Ӯро таваллуд кардааст, ҳангоме ки нубувват кунад, ӯро ба ларза хоҳад дод.
13:4 Ва дар он рӯз воқеъ хоҳад шуд, ки анбиё хоҳанд буд
Ҳар кас аз рӯъёи худ, ҳангоме ки нубувват мекард, хиҷил шуд; ҳам нахоҳад кард
барои фиреб либоси ноҳамвор мепӯшанд:
13:5 Аммо ӯ гӯяд: "Ман набӣ нестам, ман деҳқон ҳастам"; зеро одам ба ман таълим додааст
ки чорворо аз чавонй нигох дошта.
13:6 Ва касе ба ӯ гӯяд: "Ин захмҳо дар дасти ту чист?" Баъд
ҷавоб хоҳад дод: "Онҳое, ки ман дар хонаи худ бо онҳо захмӣ шудаам"
дустон.
13:7 Бедор шав, эй шамшер, бар зидди чӯпони ман ва бар зидди марде, ки ман аст
Эй рафиқ, мегӯяд Худованди лашкарҳо: чӯпонро бизан, ва гӯсфандон хоҳанд шуд
пароканда шаванд, ва Ман дасти Худро бар хурдсолон хоҳам бурд.
13:8 Ва он воқеъ хоҳад шуд, ки дар тамоми замин, мегӯяд Худованд, ду
қисматҳои он бурида ва мемиранд; вале сеюмаш мемонад
дар он.
13:9 Ва ман қисми сеюмро аз оташ хоҳам овард, ва онҳоро тоза хоҳам кард
чунон ки нуқра соф аст, ва мисли тилло онҳоро меозмояд; онҳо хоҳанд кард
исми Маро бихонед, ва онҳоро бишнавам: мегӯям: ин қавми Ман аст; ва
хоҳанд гуфт: «Худованд Худои ман аст».