Закариё
6:1 Ва ман рӯй гардонда, чашмони худро боло карда, нигоҳ кардам, ва инак, он ҷо
чор ароба аз миёни ду кӯҳ баромад; ва куххо
куххои мис буданд.
6:2 Дар аробаи якум аспҳои сурх буданд; ва дар аробаи дуюм сиёҳ
аспҳо;
6:3 Ва дар аробаи сеюм аспҳои сафед; ва дар аробаи чорум чарх мезад
ва аспҳои халиҷӣ.
6:4 Он гоҳ ман ҷавоб додам ва ба фариштае, ки бо ман гуфтугӯ мекард, гуфтам: «Чӣ гуна аст».
инҳо, оғои ман?
6:5 Ва фаришта ба ман ҷавоб дода, гуфт: «Инҳо чор рӯҳи онҳо ҳастанд».
осмонҳо, ки аз истодан ба ҳузури Худованди ҳама берун меоянд
замин.
6:6 Аспҳои сиёҳ, ки дар онҳо ҳастанд, ба кишвари шимолӣ мераванд; ва
сафедпӯстон аз паси онҳо мебароянд; ва гулӯла ба ҷануб меравад
кишвар.
6:7 Ва халиҷе берун рафт, ва хост, то бирав, то ки онҳо ба он сӯ роҳ
ба воситаи замин; ва гуфт: «Аз ин ҷо равед, ба он сӯ роҳ равед».
замин. Аз ин рӯ, онҳо дар рӯи замин роҳ гаштанд.
6:8 Он гоҳ ӯ бар ман фарьёд зада, ба ман сухан ронда, гуфт: «Инак, инҳо мераванд».
ба кишвари шимолӣ рӯҳи маро дар кишвари шимолӣ ором карданд.
6:9 Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:
6:10 Онҳоро аз асирӣ, ҳатто аз Ҳелдай, Тобиё ва
Едаё, ки аз Бобил омадаанд, ва худи ҳамон рӯз омада, бирав
ба хонаи Йӯшиёҳу ибни Сафаньё;
6:11 Пас аз нуқра ва тилло гирифта, тоҷҳо созед ва бар сари онҳо гузоред
аз Еҳушаъ ибни Йӯседак, саркоҳин;
6:12 Ва ба ӯ сухан ронда, бигӯед: «Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд:
Инак марде, ки номаш ШОҲА аст; ва ӯ аз худ ба воя хоҳад расид
ва маъбади Худовандро бино хоҳад кард;
6:13 Ҳатто ӯ маъбади Худовандро бино хоҳад кард; ва ӯ ҷалолро ба даст хоҳад овард,
ва бар тахти худ нишаста, ҳукмронӣ хоҳад кард; ва ӯ коҳин хоҳад буд
тахти Ӯ: ва машварати сулҳ дар миёни онҳо хоҳад буд.
6:14 Ва тоҷҳо барои Ҳелем ва Тобиё, ва Едаё ва
Ҳен ибни Сафаньё, барои ёдгорӣ дар маъбади Худованд.
6:15 Ва онҳое ки дур ҳастанд, омада, дар маъбади бино хоҳанд сохт
Худовандо, ва хоҳед донист, ки Худованди лашкарҳо маро назди шумо фиристодааст.
Ва ин воқеъ хоҳад шуд, агар шумо ба овози худ боғайратона итоат кунед
Худованд Худои ту.