Хиради Сулаймон
4:1 Беҳтар аст, ки фарзанд надошта бошед, ва некӣ дошта бошед: барои ёдбуд
он ҷовидона аст, зеро он ба Худо ва ба одамон маълум аст.
4:2 Вақте ки он ҳозир аст, одамон дар он ибрат мегиранд; ва ҳангоме ки он нест, онҳо
онро орзу кунед: тоҷ мепӯшад ва то абад ғалаба мекунад ва ба даст овардааст
галаба, саъю кушиш барои мукофотхои бепоён.
4:3 Аммо насли афзояндаи осиён нашъунамо наёбад ва амиқ нахоҳад шуд
решакан аз лағжишҳои ҳаром, на гузоштани ягон таҳкурсии зуд.
4:4 Зеро, агарчи онҳо барои муддате дар шохаҳо мешукуфанд; ҳанӯз истода охир нест,
онҳо аз шамол ларзонда хоҳанд шуд, ва онҳо аз қуввати бодҳо хоҳанд ҷуст
решакан карда мешавад.
4:5 Шохаҳои нокомил пора-пора хоҳанд шуд, меваи онҳо фоидаовар нест,
барои хӯрдан пухта нест, ҳа, бефоида вохӯред.
4:6 Зеро ки кӯдакони аз бистари ҳаром таваллудшуда шоҳиди бадӣ мебошанд
бар зидди падару модари худ дар мурофиаи худ.
4:7 Аммо агар одилон бо мамот боздошта шуда бошанд ҳам, вай дар он хоҳад буд
истирохат.
4:8 Зеро ки синну соли шарафманд он чизест, ки дар муддати тӯлонӣ устувор нест, ва на
ки бо шумораи солхо чен карда мешавад.
4:9 Аммо ҳикмат мӯи сафеди одамон аст, ва ҳаёти беайб пирӣ аст.
4:10 Ӯ ба Худо писанд омад ва маҳбуби Ӯ буд, ба тавре ки дар миёни гунаҳкорон зиндагӣ мекард
тарҷума карда шуд.
4:11 Бале, ба зудӣ ӯро бурданд, то ки бадӣ бадӣ накунад
фаҳм, ё макр ҷони ӯро фирефта мекунад.
4:12 Зеро ки ҷодугарии бадӣ чизҳои ҳалолро пинҳон мекунад;
ва саргардонии нафсонӣ ақли оддиро вайрон мекунад.
4:13 Ӯ, ки дар як муддати кӯтоҳ комил шуда, муддати тӯлонӣ иҷро шуд:
4:14 Зеро ки рӯҳи ӯ ба Худованд писанд омад, бинобар ин ӯ шитоб кард, ки ӯро аз худ дур кунад
дар байни бадкорон.
4:15 Мардум инро диданд, ва нафаҳмиданд, ва инро дар
ақли онҳо, ки файз ва марҳамати Ӯ бо муқаддасон аст, ва он ки Ӯ
ба интихобкардаи худ эҳтиром дорад.
4:16 Ҳамин тавр, одилон мурдагон золимонро маҳкум хоҳанд кард
зиндагӣ; ва ҷавонӣ, ки ба зудӣ такмил меёбад, солҳои зиёд ва пирӣ
ноинсоф.
4:17 Зеро ки онҳо оқибати ҳакимонро хоҳанд дид, ва нахоҳанд фаҳмид, ки чӣ
Худо бо маслиҳати худ дар бораи ӯ қарор додааст, ва Худованд барои чӣ мақсад дорад
ӯро дар амн қарор дод.
4:18 Онҳо Ӯро хоҳанд дид, ва Ӯро хор хоҳанд кард; вале Худо онҳоро механдонад, то ки масхара кунанд:
ва дар оянда ҷасади зишт ва маломат дар миёни мардум хоҳанд буд
то абад мурданд.
4:19 Зеро ки Ӯ онҳоро пора-пора хоҳад кард, ва саранҷом мепартояд, то ки хоҳанд буд
безабон; ва онҳоро аз таҳкурсӣ ларзонд; ва хоҳанд кард
тамоман хароб ва ғамгин шавед; ва ёдгории онҳо хоҳад буд
нобуд шудан.
4:20 Ва ҳангоме ки онҳо дар бораи гуноҳҳои худ ҳисобот медиҳанд, бо онҳо хоҳанд омад
битарсед, ва гуноҳҳои худ онҳоро дар пеши назари худ водор хоҳанд кард.