Хиради Сулаймон 4:1 Беҳтар аст, ки фарзанд надошта бошед, ва некӣ дошта бошед: барои ёдбуд он ҷовидона аст, зеро он ба Худо ва ба одамон маълум аст. 4:2 Вақте ки он ҳозир аст, одамон дар он ибрат мегиранд; ва ҳангоме ки он нест, онҳо онро орзу кунед: тоҷ мепӯшад ва то абад ғалаба мекунад ва ба даст овардааст галаба, саъю кушиш барои мукофотхои бепоён. 4:3 Аммо насли афзояндаи осиён нашъунамо наёбад ва амиқ нахоҳад шуд решакан аз лағжишҳои ҳаром, на гузоштани ягон таҳкурсии зуд. 4:4 Зеро, агарчи онҳо барои муддате дар шохаҳо мешукуфанд; ҳанӯз истода охир нест, онҳо аз шамол ларзонда хоҳанд шуд, ва онҳо аз қуввати бодҳо хоҳанд ҷуст решакан карда мешавад. 4:5 Шохаҳои нокомил пора-пора хоҳанд шуд, меваи онҳо фоидаовар нест, барои хӯрдан пухта нест, ҳа, бефоида вохӯред. 4:6 Зеро ки кӯдакони аз бистари ҳаром таваллудшуда шоҳиди бадӣ мебошанд бар зидди падару модари худ дар мурофиаи худ. 4:7 Аммо агар одилон бо мамот боздошта шуда бошанд ҳам, вай дар он хоҳад буд истирохат. 4:8 Зеро ки синну соли шарафманд он чизест, ки дар муддати тӯлонӣ устувор нест, ва на ки бо шумораи солхо чен карда мешавад. 4:9 Аммо ҳикмат мӯи сафеди одамон аст, ва ҳаёти беайб пирӣ аст. 4:10 Ӯ ба Худо писанд омад ва маҳбуби Ӯ буд, ба тавре ки дар миёни гунаҳкорон зиндагӣ мекард тарҷума карда шуд. 4:11 Бале, ба зудӣ ӯро бурданд, то ки бадӣ бадӣ накунад фаҳм, ё макр ҷони ӯро фирефта мекунад. 4:12 Зеро ки ҷодугарии бадӣ чизҳои ҳалолро пинҳон мекунад; ва саргардонии нафсонӣ ақли оддиро вайрон мекунад. 4:13 Ӯ, ки дар як муддати кӯтоҳ комил шуда, муддати тӯлонӣ иҷро шуд: 4:14 Зеро ки рӯҳи ӯ ба Худованд писанд омад, бинобар ин ӯ шитоб кард, ки ӯро аз худ дур кунад дар байни бадкорон. 4:15 Мардум инро диданд, ва нафаҳмиданд, ва инро дар ақли онҳо, ки файз ва марҳамати Ӯ бо муқаддасон аст, ва он ки Ӯ ба интихобкардаи худ эҳтиром дорад. 4:16 Ҳамин тавр, одилон мурдагон золимонро маҳкум хоҳанд кард зиндагӣ; ва ҷавонӣ, ки ба зудӣ такмил меёбад, солҳои зиёд ва пирӣ ноинсоф. 4:17 Зеро ки онҳо оқибати ҳакимонро хоҳанд дид, ва нахоҳанд фаҳмид, ки чӣ Худо бо маслиҳати худ дар бораи ӯ қарор додааст, ва Худованд барои чӣ мақсад дорад ӯро дар амн қарор дод. 4:18 Онҳо Ӯро хоҳанд дид, ва Ӯро хор хоҳанд кард; вале Худо онҳоро механдонад, то ки масхара кунанд: ва дар оянда ҷасади зишт ва маломат дар миёни мардум хоҳанд буд то абад мурданд. 4:19 Зеро ки Ӯ онҳоро пора-пора хоҳад кард, ва саранҷом мепартояд, то ки хоҳанд буд безабон; ва онҳоро аз таҳкурсӣ ларзонд; ва хоҳанд кард тамоман хароб ва ғамгин шавед; ва ёдгории онҳо хоҳад буд нобуд шудан. 4:20 Ва ҳангоме ки онҳо дар бораи гуноҳҳои худ ҳисобот медиҳанд, бо онҳо хоҳанд омад битарсед, ва гуноҳҳои худ онҳоро дар пеши назари худ водор хоҳанд кард.