Хиради Сулаймон
2:1 Зеро ки золимон гуфт, ки бо худ андеша мекунанд, вале дуруст нест, Мо
умр кутоху дилгир аст ва дар марги одам чорае нест:
ва ҳеҷ кас маълум набуд, ки аз қабр баргашт.
2:2 Зеро ки мо дар ҳама саргузашт таваллуд шудаем, ва дар оянда низ мисли мо хоҳем буд
ҳеҷ гоҳ набуд: зеро нафас дар бинии мо мисли дуд ва андаке аст
шарора дар ҳаракати дили мо:
2:3 Вақте ки бадани мо хомӯш мешавад, ба хокистар табдил хоҳад ёфт, ва бадани мо
рӯҳ мисли ҳавои нарм нест хоҳад шуд,
2:4 Ва номи мо бо мурури замон фаромӯш хоҳад шуд, ва ҳеҷ кас аъмоли моро надорад
ба ёди мо ва умри мо чун осори абр мегузарад,
ва мисли туман пароканда мешавад, ки бо чӯбҳои он дур мешавад
офтоб ва гармии онро мағлуб кунед.
2:5 Зеро ки замони мо хеле соя аст, ки гузарон аст; ва пас аз анҷоми мо дар он ҷо
бозгашт нест, зеро он мӯҳр баста шудааст, ба тавре ки ҳеҷ кас дигар намеояд.
2:6 Пас, биёед, аз неъматҳои мавҷуда баҳравар шавем: ва
биёед махлуқотро мисли ҷавонӣ зудтар истифода барем.
2:7 Биёед худро аз шароби гаронбаҳо ва равғанҳои атрафшон пур кунем, ва гул нагузоред
аз баҳори мо мегузарад:
2:8 Биёед, пеш аз он ки хушк шаванд, худро бо навдаҳои садбарг тоҷ кунем:
2:9 Нагузоред, ки ҳеҷ яке аз мо бе қисми ихтиёрии худ равад: биёед биравем
аломати шодии мо дар ҳама ҷо, зеро ки ин насиби мост, ва
насиби мо ин аст.
2:10 Биёед одил камбағалро ситам кунем, бевазанро раҳм накунем
муйхои кадимаи муйхои муйсафедро эхтиром кунанд.
2:11 Бигзор қуввати мо қонуни адолат бошад, зеро ки заиф аст
маълум шуд, ки ҳеҷ чиз арзише надорад.
2:12 Пас, биёед одилонро мунтазир шавем; зеро вай тарафдор нест
навбати мост, ва Ӯ бар хилофи аъмоли мо пок аст, моро таъна мекунад
мо шариатро вайрон мекунем ва ба бадномии мо аз вайронкориҳои мо эътироз мекунад
маорифи мо.
2:13 Ӯ мегӯяд, ки дониши Худоро дорад, ва худро Худо медонад
фарзанди Худованд.
2:14 Ӯ офарида шудааст, то андешаҳои моро мазаммат кунад.
2:15 Ӯ ҳатто барои мо ғамгин аст, зеро ки ҳаёти ӯ мисли дигарон нест
мардона, роҳҳои ӯ мӯди дигар аст.
2:16 Мо Ӯро қалбакӣ қадр мекунем; Ӯ аз роҳҳои мо худдорӣ мекунад, чунон ки
аз палидӣ: Ӯ эълон мекунад, ки одилона баракат гардад, ва
фахр мекунад, ки Худо падари вай аст.
2:17 Биёед бубинем, ки оё суханони Ӯ дуруст аст ва биёед исбот кунем, ки чӣ рӯй хоҳад дод
охири ӯ.
2:18 Зеро, агар одами одил Писари Худо бошад, ба вай кӯмак мекунад ва ӯро наҷот медиҳад
аз дасти душманонаш.
2:19 Биёед Ӯро бо саркашӣ ва шиканҷа тафтиш кунем, то ки Ӯро бидонем
фурӯтанӣ ва сабри худро исбот кунад.
2:20 Биёед Ӯро бо марги нангин маҳкум кунем, зеро ки бо суханони худаш хоҳад кард
эҳтиром карда шавад.
2:21 Чунин чизҳоро мепиндоштанд ва фирефта шуданд: ба хотири худашон
бадӣ онҳоро кӯр кардааст.
2:22 Аммо асрори Худо, онҳо аз онҳо огоҳӣ надоштанд ва умед надоштанд.
Музди адолат ва мукофоте барои ҷонҳои беайб намедонист.
2:23 Зеро ки Худо одамро офарид, то ҷовидон бошад, ва ӯро ба сурати худаш офарид
абадияти худ.
2:24 Бо вуҷуди ин, ба воситаи ҳасад аз иблис мамот ба ҷаҳон омад: ва
онҳое, ки аз ҷониби ӯ даст доранд, онро пайдо мекунанд.