Тобит
3:1 Он гоҳ ман ғамгин шуда гиристам, ва дар ғами худ дуо гуфта, гуфтам:
3:2 Эй Худованд, Ту одил ҳастӣ, ва тамоми аъмоли Ту ва тамоми роҳҳои Ту марҳамат аст ва
ростӣ, ва ту то абад рост ва одилона ҳукм мекунӣ.
3:3 Маро ба ёд оред ва ба ман нигоҳ кунед, маро барои гуноҳҳоям ва ҷаҳолатам ҷазо надиҳед,
ва гуноҳҳои падарони ман, ки пеши ту гуноҳ кардаанд;
3:4 Зеро ки онҳо ба аҳкоми Ту итоат накарданд, барои ҳамин Ту моро таслим кардӣ
барои ғанимат, ва ба асирӣ, ва ба мамот, ва барои масал
ба ҳамаи халқҳое, ки мо дар миёни онҳо парокандаем, таҳқир кунем.
3:5 Ва алҳол довариҳои Ту бисёр ва рост аст: ба ман мувофиқи ман рафтор кун
гуноҳҳо ва падарони ман, зеро ки мо аҳкоми Туро риоя накардаем
пеш аз ту ба ростй рафтор кардаам.
3:6 Пас, алҳол бо ман муомила кун, ки ба ту беҳтар аст ва ба ман амр деҳ
Рӯҳ аз ман гирифта шавад, то ки пароканда шавам ва замин шавам;
зеро ки барои ман мурдан аз зистан фоиданок аст, зеро ки дорам
таънаҳои бардурӯғ шуниданд ва андӯҳгин шуданд; бинобар ин фармон диҳед, ки ман
акнун метавонад аз ин андӯҳ раҳо ёбад ва ба ҷовидона биравад
ҷой: рӯи худро аз ман рӯй нагардон.
3:7 Худи ҳамон рӯз воқеъ шуд, ки дар Экбатана шаҳри Мидия Сарае
канизони падараш духтари Рагуилро низ маломат карданд;
3:8 Зеро ки вай ба ҳафт шавҳар, ки Асмодеюс буд, издивоҷ карда буд
рӯҳи нопок пеш аз он ки бо вай хобида буданд, кушта буд. Наход
Оё медонед, ки шавҳарони худро буғӣ кардаед? доштӣ
аллакай ҳафт шавҳар доштӣ ва ту ба ҳеҷ яке аз онҳо ном нагирифтаӣ.
3:9 Чаро моро барои онҳо мезанӣ? агар мурда бошанд, пас аз он роҳ рав
эй онҳо, ҳеҷ гоҳ туро на писару на духтар набинем.
3:10 Вақте ки вай ин чизҳоро шунид, хеле ғамгин шуд, ба тавре ки вай фикр мекард
худро буғӣ кардан; ва гуфт: «Ман духтари ягонаи худам».
падар, ва агар ман ин корро кунам, ин барои ӯ маломат хоҳад буд ва ман
пириашро бо алам ба сари кабр оварад.
3:11 Он гоҳ вай ба сӯи тиреза дуо карда, гуфт: «Хушо Ту, эй Худованди ман
Худоё, ва номи муқаддас ва ҷалоли Ту муборак ва гиромӣ аст
то абад: бигзор тамоми аъмоли Ту то абад ситоиш кунад.
3:12 Ва алҳол, эй Худованд, ман чашмонам ва рӯи худамро сӯи Ту ниҳодам,
3:13 Ва бигӯ: "Маро аз замин дур кун, то ки дигар таънаро нашунавам".
3:14 Ту медонӣ, эй Худованд!
3:15 Ва ман ҳеҷ гоҳ номи худ ва номи падарамро палид накардаам
замини асорати ман: ман духтари ягонаи падарам ҳастам, на дорад
ҳар фарзанде, ки вориси ӯ бошад, на хешованди ӯ бошад ва на писаре
Ӯ зинда аст, ки ман худро ба ӯ барои зан нигоҳ дошта метавонам: ҳафт шавҳари ман
аллакай мурда; ва чаро ман бояд зиндагӣ кунам? лекин агар ба ту писанд набошӣ, ки ман
бояд бимирад, фармон диҳад, ки нисбат ба ман эҳтиром гузорад ва ба ман раҳм кунад,
ки дигар таъна нашунавам.
3:16 Ҳамин тавр, дуои ҳардуи онҳо дар пеши бузургии бузургон шунида шуд
Худоё.
3:17 Ва Рафаэл фиристода шуда буд, то ҳардуи онҳоро шифо диҳад, яъне миқёси онро нест кунад
сафедии чашмони Тобит ва ба Сара духтари Рагуэлро барои а
зани Тӯбиёс ибни Тӯбит; ва Асмодейро рӯҳи нопок бибандад;
зеро ки вай аз рӯи ҳуқуқи мерос аз они Тобиас буд. Худи ҳамон
Тобит ба хона омад ва ба хонаи худ даромад ва духтараш Соро
Рагел аз палатаи болоии худ фуромад.