Сироч
4:1 Писарам, камбағалонро аз зиндагии худ фиреб надиҳад ва чашмони мискинро нагардон
дароз интизор шудан.
4:2 Ҷони гуруснаро ғамгин нагардон; на одамро ба хашм наоварад
мусибат.
4:3 Ба диле, ки ғамгин аст, дигар ташвиш надиҳед; ва надиҳед
он ки мӯҳтоҷ аст.
4:4 Дуои дардмандонро рад накунед; ва рӯятро рӯй нагардон
аз одами камбагал.
4:5 Чашмони худро аз мискинон нагардон, ва ба ӯ имкон надиҳед
лаънат ба ту:
4:6 Зеро, агар ӯ дар талхии ҷони худ туро лаънат, дуои вай хоҳад буд
дар бораи касе, ки ӯро офаридааст, шуниданд.
4:7 Муҳаббати ҷамъомадро ба даст ор, ва сари худро ба бузургон хам кун
одам.
4:8 Бигзор туро андӯҳгин накунад, ки гӯши худро ба мискинон хам карда, ба ӯ
бо хоксорона чавоби дустона.
4:9 Касеро, ки ситам мекашад, аз дасти ситамгар раҳо кун; ва бошад
Вақте ки ту дар доварӣ нишастаӣ, рӯҳафтода нашав.
4:10 Мисли падар барои ятимон ва ба ҷои шавҳар барои онҳо бошед
Модар: ҳамин тавр ту мисли Писари Ҳаққи Таоло хоҳӣ буд, ва Ӯ дӯст хоҳад дошт
ту бештар аз модарат.
4:11 Ҳикмат фарзандони худро боло мебарад, ва толибони вайро дастгир мекунад.
4:12 Ҳар кӣ вайро дӯст медорад, ҳаётро дӯст медорад; ва онҳое ки ӯро барвақт меҷӯянд
пур аз шодй.
4:13 Ҳар кӣ онро нигоҳ медорад, вориси ҷалол хоҳад ёфт; ва дар ҳар ҷое, ки вай
дохил мешавад, Худованд баракат хоҳад дод.
4:14 Онҳое ки ба вай хизмат мекунанд, бояд ба Подшоҳи муқаддас хизмат кунанд, ва дӯстдорон
Худованд ӯро дӯст медорад.
4:15 Ҳар кӣ ба вай гӯш медиҳад, халқҳоро доварӣ хоҳад кард;
барои вай сокин хоҳад буд.
4:16 Агар касе худро ба вай супорад, вориси вай хоҳад буд; ва у
насл ӯро дар ихтиёр хоҳад дошт.
4:17 Зеро ки дар аввал вай бо Ӯ бо роҳҳои каҷ рафтор хоҳад кард, ва ба тарс меорад
ва аз ӯ битарсед ва ӯро бо ҷазои худ азоб диҳед, то даме ки вай имкон дорад
ба ҷони ӯ таваккал кунед ва ӯро бо қонунҳои худ бисанҷед.
4:18 Он гоҳ вай роҳи рост ба сӯи ӯ бармегардад ва ӯро тасаллӣ медиҳад, ва
сирри худро ба ӯ нишон диҳед.
4:19 Аммо агар ӯ хато кунад, вай ӯро тарк карда, ба дасти худаш хоҳад дод
хароб.
4:20 Фурсатро риоя кунед ва аз бадӣ ҳазар кунед; ва аз он шарм надоред
ҷони туро ба ташвиш меорад.
4:21 Зеро шарм ҳаст, ки гуноҳ меорад; ва шармоваре ҳаст, ки ҳаст
шаъну шараф.
4:22 Ҳеҷ касро бар зидди ҷони худ қабул накун, ва бигзор эҳтироми ҳеҷ касро
боиси афтоданатон.
4:23 Ва аз сухан худдорӣ накунед, вақте ки барои некӣ фурсат ҳаст ва пинҳон кунед
на хиради ту дар зебоии вай.
4:24 Зеро ки ҳикмат ба воситаи сухан маълум хоҳад шуд, ва таълим аз каломи он
забон.
4:25 Ба ҳеҷ ваҷҳ бар зидди ростӣ сухан нагӯед; балки аз хатогии худ шармсор бош
нодонӣ.
4:26 Аз эътироф кардани гуноҳҳои худ шарм надор; ва маҷбур накунед, ки рафти
дарё.
4:27 Худро зери дасти одами нодон макун; на кабул мекунанд
шахси тавоно.
4:28 Барои ростӣ то мамот кӯшиш кунед, ва Худованд барои шумо ҷанг хоҳад кард.
4:29 Дар забони худ шитоб накунед, ва дар аъмоли худ сустӣ ва сустӣ кунед.
4:30 Дар хонаи худ мисли шер мабош, ва дар миёни бандагони худ хашмгин нашав.
4:31 Бигзор дасти ту барои қабул дароз нашавад ва вақте ки ту баста бошӣ
бояд баргардонад.