Сироч 4:1 Писарам, камбағалонро аз зиндагии худ фиреб надиҳад ва чашмони мискинро нагардон дароз интизор шудан. 4:2 Ҷони гуруснаро ғамгин нагардон; на одамро ба хашм наоварад мусибат. 4:3 Ба диле, ки ғамгин аст, дигар ташвиш надиҳед; ва надиҳед он ки мӯҳтоҷ аст. 4:4 Дуои дардмандонро рад накунед; ва рӯятро рӯй нагардон аз одами камбагал. 4:5 Чашмони худро аз мискинон нагардон, ва ба ӯ имкон надиҳед лаънат ба ту: 4:6 Зеро, агар ӯ дар талхии ҷони худ туро лаънат, дуои вай хоҳад буд дар бораи касе, ки ӯро офаридааст, шуниданд. 4:7 Муҳаббати ҷамъомадро ба даст ор, ва сари худро ба бузургон хам кун одам. 4:8 Бигзор туро андӯҳгин накунад, ки гӯши худро ба мискинон хам карда, ба ӯ бо хоксорона чавоби дустона. 4:9 Касеро, ки ситам мекашад, аз дасти ситамгар раҳо кун; ва бошад Вақте ки ту дар доварӣ нишастаӣ, рӯҳафтода нашав. 4:10 Мисли падар барои ятимон ва ба ҷои шавҳар барои онҳо бошед Модар: ҳамин тавр ту мисли Писари Ҳаққи Таоло хоҳӣ буд, ва Ӯ дӯст хоҳад дошт ту бештар аз модарат. 4:11 Ҳикмат фарзандони худро боло мебарад, ва толибони вайро дастгир мекунад. 4:12 Ҳар кӣ вайро дӯст медорад, ҳаётро дӯст медорад; ва онҳое ки ӯро барвақт меҷӯянд пур аз шодй. 4:13 Ҳар кӣ онро нигоҳ медорад, вориси ҷалол хоҳад ёфт; ва дар ҳар ҷое, ки вай дохил мешавад, Худованд баракат хоҳад дод. 4:14 Онҳое ки ба вай хизмат мекунанд, бояд ба Подшоҳи муқаддас хизмат кунанд, ва дӯстдорон Худованд ӯро дӯст медорад. 4:15 Ҳар кӣ ба вай гӯш медиҳад, халқҳоро доварӣ хоҳад кард; барои вай сокин хоҳад буд. 4:16 Агар касе худро ба вай супорад, вориси вай хоҳад буд; ва у насл ӯро дар ихтиёр хоҳад дошт. 4:17 Зеро ки дар аввал вай бо Ӯ бо роҳҳои каҷ рафтор хоҳад кард, ва ба тарс меорад ва аз ӯ битарсед ва ӯро бо ҷазои худ азоб диҳед, то даме ки вай имкон дорад ба ҷони ӯ таваккал кунед ва ӯро бо қонунҳои худ бисанҷед. 4:18 Он гоҳ вай роҳи рост ба сӯи ӯ бармегардад ва ӯро тасаллӣ медиҳад, ва сирри худро ба ӯ нишон диҳед. 4:19 Аммо агар ӯ хато кунад, вай ӯро тарк карда, ба дасти худаш хоҳад дод хароб. 4:20 Фурсатро риоя кунед ва аз бадӣ ҳазар кунед; ва аз он шарм надоред ҷони туро ба ташвиш меорад. 4:21 Зеро шарм ҳаст, ки гуноҳ меорад; ва шармоваре ҳаст, ки ҳаст шаъну шараф. 4:22 Ҳеҷ касро бар зидди ҷони худ қабул накун, ва бигзор эҳтироми ҳеҷ касро боиси афтоданатон. 4:23 Ва аз сухан худдорӣ накунед, вақте ки барои некӣ фурсат ҳаст ва пинҳон кунед на хиради ту дар зебоии вай. 4:24 Зеро ки ҳикмат ба воситаи сухан маълум хоҳад шуд, ва таълим аз каломи он забон. 4:25 Ба ҳеҷ ваҷҳ бар зидди ростӣ сухан нагӯед; балки аз хатогии худ шармсор бош нодонӣ. 4:26 Аз эътироф кардани гуноҳҳои худ шарм надор; ва маҷбур накунед, ки рафти дарё. 4:27 Худро зери дасти одами нодон макун; на кабул мекунанд шахси тавоно. 4:28 Барои ростӣ то мамот кӯшиш кунед, ва Худованд барои шумо ҷанг хоҳад кард. 4:29 Дар забони худ шитоб накунед, ва дар аъмоли худ сустӣ ва сустӣ кунед. 4:30 Дар хонаи худ мисли шер мабош, ва дар миёни бандагони худ хашмгин нашав. 4:31 Бигзор дасти ту барои қабул дароз нашавад ва вақте ки ту баста бошӣ бояд баргардонад.