Суруди Сулаймон 7:1 Чӣ зебост пойҳои ту бо пойафзол, эй духтари шоҳзода! буғумҳо ронҳои ту мисли ҷавоҳирот аст, кори дасти маккор коргар. 7:2 Нофи ту мисли ҷоми гирд аст, ки нӯшокиро намехоҳад; шиками ту мисли теппаи гандум бо савсанҳо. 7:3 Ду синаи ту мисли ду гови дугониканд. 7:4 Гардани ту мисли бурҷи устухони фил аст; чашмони ту мисли ҳавзҳои моҳии дар Ҳешбон, назди дарвозаи Батраббим: бинии ту мисли бурҷи Лубнон аст ки ба суи Димишк нигарист. 7:5 Сари ту бар ту мисли Кармил аст, ва мӯйи сари ту мисли арғувон; подшоҳ дар галереяҳо баргузор мешавад. 7:6 Чӣ одилона ва чӣ дилпазир, эй ишқ, барои лаззат! 7:7 Ин қомати ту мисли дарахти хурмо аст ва синаи ту ба хӯшаҳои ангур. 7:8 Ман гуфтам: "Ман ба дарахти хурмо мебароям, навдаҳоро мегирам" аз он: алҳол синаҳои ту низ мисли хӯшаҳои ток ва ток хоҳад буд бӯи бинии ту мисли себ; 7:9 Ва боми даҳони ту мисли беҳтарин шароб барои маҳбуби ман, ки меравад бо ширинӣ поин оварда, боиси сухани лабони хуфтагон мегардад. 7:10 Ман аз они маҳбуби худам, ва хоҳиши ӯ ба ман аст. 7:11 Биё, эй маҳбуби ман, ба саҳро биравем; биёед дар хона нишинем кишлокхо. 7:12 Биёед барвақт ба токзорҳо барем; бубинем, ки ток мешукуфад, ки оё ангури нарм пайдо шуда, анор шукуфтааст: дар он чо Оё ман ба ту муҳаббатҳои худро медиҳам. 7:13 Мандраҳо бӯй медиҳанд, ва дар назди дарвозаҳои мо ҳар гуна хушбӯй ҳастанд меваҳои наву кӯҳна, ки барои ту ҷамъ кардаам, эй маҳбуби ман.