Суруди Сулаймон
7:1 Чӣ зебост пойҳои ту бо пойафзол, эй духтари шоҳзода! буғумҳо
ронҳои ту мисли ҷавоҳирот аст, кори дасти маккор
коргар.
7:2 Нофи ту мисли ҷоми гирд аст, ки нӯшокиро намехоҳад; шиками ту
мисли теппаи гандум бо савсанҳо.
7:3 Ду синаи ту мисли ду гови дугониканд.
7:4 Гардани ту мисли бурҷи устухони фил аст; чашмони ту мисли ҳавзҳои моҳии дар
Ҳешбон, назди дарвозаи Батраббим: бинии ту мисли бурҷи Лубнон аст
ки ба суи Димишк нигарист.
7:5 Сари ту бар ту мисли Кармил аст, ва мӯйи сари ту мисли
арғувон; подшоҳ дар галереяҳо баргузор мешавад.
7:6 Чӣ одилона ва чӣ дилпазир, эй ишқ, барои лаззат!
7:7 Ин қомати ту мисли дарахти хурмо аст ва синаи ту ба хӯшаҳои
ангур.
7:8 Ман гуфтам: "Ман ба дарахти хурмо мебароям, навдаҳоро мегирам"
аз он: алҳол синаҳои ту низ мисли хӯшаҳои ток ва ток хоҳад буд
бӯи бинии ту мисли себ;
7:9 Ва боми даҳони ту мисли беҳтарин шароб барои маҳбуби ман, ки меравад
бо ширинӣ поин оварда, боиси сухани лабони хуфтагон мегардад.
7:10 Ман аз они маҳбуби худам, ва хоҳиши ӯ ба ман аст.
7:11 Биё, эй маҳбуби ман, ба саҳро биравем; биёед дар хона нишинем
кишлокхо.
7:12 Биёед барвақт ба токзорҳо барем; бубинем, ки ток мешукуфад,
ки оё ангури нарм пайдо шуда, анор шукуфтааст: дар он чо
Оё ман ба ту муҳаббатҳои худро медиҳам.
7:13 Мандраҳо бӯй медиҳанд, ва дар назди дарвозаҳои мо ҳар гуна хушбӯй ҳастанд
меваҳои наву кӯҳна, ки барои ту ҷамъ кардаам, эй маҳбуби ман.