Суруди Сулаймон
6:1 Маҳбуби ту ба куҷо рафт, эй зеботарини занон? ту куҷост
маҳбуб рӯй гардондааст? то ки ӯро бо ту ҷустуҷӯ кунем.
6:2 Маҳбуби ман ба боғи худ фурӯд омад, ба катҳои ҳанут, то хӯрондан
дар боғҳо ва барои ҷамъоварии савсанҳо.
6:3 Ман маҳбуби ман ҳастам, ва маҳбуби Ман аз они Ман аст: вай дар миёни савсанҳо мехӯрад.
6:4 Ту зебо ҳастӣ, эй дӯсти ман, мисли Тирсо, зебо мисли Ерусалим, даҳшатнок
хамчун армия бо байракхо.
6:5 Чашмони худро аз ман дур кун, зеро ки онҳо маро мағлуб кардаанд; мӯи ту мисли
рамаи буз, ки аз Ҷилъод пайдо мешавад.
6:6 Дандонҳои ту мисли рамаи гӯсфандоне ҳастанд, ки аз шустани он мебароянд
ҳар кас дугоник зоид, ва дар байни онҳо як нозой нест.
6:7 Чун пораи анор маъбадҳои ту дар қуфлҳои ту ҳастанд.
6:8 Ҳаштод малика, ҳаштод каниз ва бокира ҳастанд
бе рақам.
6:9 Кабӯтари ман, беайби ман танҳо як аст; вай ягона модари худ аст, вай
интихоби яке аз вай аст, ки ӯро бардошт. Духтарон вайро диданд ва
ӯро баракат дод; Оре, маликаҳо ва сурриягон, ва ӯро ситоиш карданд.
6:10 Кист он зан, ки чун субҳ назар мекунад, мисли моҳ зебо, чун равшан
офтоб, ва даҳшатнок мисли лашкар бо байрақҳо?
6:11 Ман ба боғи чормағз афтодам, то ки меваҳои водиро бубинам, ва
то бубинад, ки оё ток шукуфтааст, анор шукуфтааст.
6:12 Ё ҳаргиз огоҳ будам, ҷонам маро мисли аробаҳои Амминадиб сохт.
6:13 Баргард, баргард, эй Шуломӣ; баргард, баргардед, то ба ту назар андозем.
Дар Шуломӣ чӣ хоҳед дид? Чунон ки ротаи ду лашкар буданд.