Суруди Сулаймон 6:1 Маҳбуби ту ба куҷо рафт, эй зеботарини занон? ту куҷост маҳбуб рӯй гардондааст? то ки ӯро бо ту ҷустуҷӯ кунем. 6:2 Маҳбуби ман ба боғи худ фурӯд омад, ба катҳои ҳанут, то хӯрондан дар боғҳо ва барои ҷамъоварии савсанҳо. 6:3 Ман маҳбуби ман ҳастам, ва маҳбуби Ман аз они Ман аст: вай дар миёни савсанҳо мехӯрад. 6:4 Ту зебо ҳастӣ, эй дӯсти ман, мисли Тирсо, зебо мисли Ерусалим, даҳшатнок хамчун армия бо байракхо. 6:5 Чашмони худро аз ман дур кун, зеро ки онҳо маро мағлуб кардаанд; мӯи ту мисли рамаи буз, ки аз Ҷилъод пайдо мешавад. 6:6 Дандонҳои ту мисли рамаи гӯсфандоне ҳастанд, ки аз шустани он мебароянд ҳар кас дугоник зоид, ва дар байни онҳо як нозой нест. 6:7 Чун пораи анор маъбадҳои ту дар қуфлҳои ту ҳастанд. 6:8 Ҳаштод малика, ҳаштод каниз ва бокира ҳастанд бе рақам. 6:9 Кабӯтари ман, беайби ман танҳо як аст; вай ягона модари худ аст, вай интихоби яке аз вай аст, ки ӯро бардошт. Духтарон вайро диданд ва ӯро баракат дод; Оре, маликаҳо ва сурриягон, ва ӯро ситоиш карданд. 6:10 Кист он зан, ки чун субҳ назар мекунад, мисли моҳ зебо, чун равшан офтоб, ва даҳшатнок мисли лашкар бо байрақҳо? 6:11 Ман ба боғи чормағз афтодам, то ки меваҳои водиро бубинам, ва то бубинад, ки оё ток шукуфтааст, анор шукуфтааст. 6:12 Ё ҳаргиз огоҳ будам, ҷонам маро мисли аробаҳои Амминадиб сохт. 6:13 Баргард, баргард, эй Шуломӣ; баргард, баргардед, то ба ту назар андозем. Дар Шуломӣ чӣ хоҳед дид? Чунон ки ротаи ду лашкар буданд.