Румиён 2:1 Бинобар ин, ту узрнопазир ҳастӣ, эй одам, ҳар кӣ ҳастӣ, ки доварӣ. зеро ки дар он каси дигарро доварӣ кунӣ, худро маҳкум мекунӣ; барои ту довар ҳамон корҳоро мекунад. 2:2 Аммо мо боварӣ дорем, ки доварии Худо аз рӯи ростӣ бар зидди ки ба чунин корхо рох медиханд. 2:3 Ва ту, эй одам, чунин гумон мекунӣ, ки онҳоеро, ки чунин корҳоро мекунанд, доварӣ мекунӣ? ва оё ҳамин тавр, ки ту аз доварии Худо раҳоӣ меёбӣ? 2:4 Ё аз сарвати некӣ ва бурдборӣ ва сабр кардан; намедонам, ки некии Худо туро ба сӯи он мебарад тавба? 2:5 Аммо пас аз сангдилӣ ва дили тавбанашавандаи худ барои худ ганҷе гузоред. ғазаб бар рӯзи ғазаб ва ошкор шудани доварии одилона аз Худо; 2:6 Ки ба ҳар кас мувофиқи аъмоли худ подош хоҳад дод: 2:7 Ба онҳое, ки бо сабр дар некӣ ҷалол меҷӯянд ва шараф ва ҷовидонӣ, ҳаёти ҷовидонӣ: 2:8 Аммо ба онҳое, ки баҳсу мунозира мекунанд ва ба ростӣ итоат намекунанд, балки итоат мекунанд ноинсофӣ, ғазаб ва ғазаб, 2:9 Мусибат ва андӯҳ, бар ҷони ҳар одаме, ки бадӣ мекунад, аз Аввал яҳудӣ ва ҳам аз ғайрияҳудиён; 2:10 Аммо ҷалол, шаъну шараф ва осоиштагӣ ба ҳар касе ки кори нек мекунад, ба яҳудӣ аввал ва инчунин ба ғайрияҳудиён: 2:11 Зеро ки дар назди Худо ҳеҷ эҳтироме вуҷуд надорад. 2:12 Зеро ҳар кӣ бе шариат гуноҳ кардааст, низ бе шариат ҳалок хоҳанд шуд; ва ҳар кӣ дар шариат гуноҳ кардааст, мувофиқи шариат доварӣ хоҳад шуд; 2:13 (Зеро ки на шунавандагони шариат дар пеши Худо одил ҳастанд, балки иҷрокунандагони шариат конун асоснок карда мешавад. 2:14 Зеро вақте ки ғайрияҳудиён, ки шариат надоранд, табиатан он чиро мекунанд Он чизе ки дар шариат мавҷуд аст, онҳо шариат надоранд худашон: 2:15 Онҳо кори шариатро, ки дар дили онҳо навишта шудааст, ва дар виҷдони онҳо нишон медиҳанд инчунин шаҳодат медиҳанд ва фикрҳои онҳо ҳангоми айбдоркунӣ маънои онро доранд ё дигар якдигарро бахшиш;) 2:16 Дар рӯзе, ки Худо асрори одамонро ба воситаи Исои Масеҳ доварӣ хоҳад кард мувофиқи башорати ман. 2:17 Инак, ту яҳудӣ номида шудаӣ, ва дар шариат оромӣ мегирӣ, ва бо Худо фахр кардан, 2:18 Ва медонад, ки иродаи Ӯ, ва маъқул он чи беҳтар аст,, берун аз қонун дастур гирифтан; 2:19 Ва мутмаин ҳастӣ, ки ту роҳнамои кӯрон ва нури ки дар торикӣ ҳастанд, 2:20 Як муаллими аблаҳон, муаллими кӯдакон, ки дорои шакли дониш ва ҳақиқат дар шариат. 2:21 Пас, Ту, ки дигаронро таълим медиҳӣ, худат намеомӯзӣ? ту ки насиҳат мекунад, ки одам дуздӣ накунад, оё ту дуздӣ мекунӣ? 2:22 Ту мегӯӣ, ки одам набояд зино кунад, шумо мекунед зино? Ту, ки аз бутҳо нафрат мекунӣ, парастиш мекунӣ? 2:23 Ту, ки бо вайрон кардани шариат аз шариат фахр мекунӣ Худоро беномус мекунӣ? 2:24 Зеро ки исми Худоро дар байни халқҳо ба воситаи шумо дашном медиҳанд, мисли он навишта шудааст. 2:25 Зеро ки хатна фоида меорад, агар шариатро риоя кунӣ; лекин агар вайронкунандаи шариат, махтуни ту номахтун шудааст. 2:26 Пас, агар номахтунон адолати шариатро риоя кунанд, бояд Оё номахтунии вай хатна ҳисобида намешавад? 2:27 Ва набояд номахтуние, ки табиатан вуҷуд дорад, агар он шариатро иҷро кунад, Туро доварӣ кун, кӣ бо ҳарф ва хатна шариатро вайрон мекунад? 2:28 Зеро ки вай яҳудӣ нест, ки зоҳиран як аст; ин ҳам нест хатна, ки зоҳиран дар ҷисм аст: 2:29 Аммо вай яҳудӣ аст, ки дар ботин як аст; ва хатна аз он аст дил, дар рӯҳ, на дар ҳарф; ки ситоиши онҳо аз они одамон нест, балки аз Худо.