Румиён
2:1 Бинобар ин, ту узрнопазир ҳастӣ, эй одам, ҳар кӣ ҳастӣ, ки доварӣ.
зеро ки дар он каси дигарро доварӣ кунӣ, худро маҳкум мекунӣ; барои ту
довар ҳамон корҳоро мекунад.
2:2 Аммо мо боварӣ дорем, ки доварии Худо аз рӯи ростӣ бар зидди
ки ба чунин корхо рох медиханд.
2:3 Ва ту, эй одам, чунин гумон мекунӣ, ки онҳоеро, ки чунин корҳоро мекунанд, доварӣ мекунӣ?
ва оё ҳамин тавр, ки ту аз доварии Худо раҳоӣ меёбӣ?
2:4 Ё аз сарвати некӣ ва бурдборӣ ва
сабр кардан; намедонам, ки некии Худо туро ба сӯи он мебарад
тавба?
2:5 Аммо пас аз сангдилӣ ва дили тавбанашавандаи худ барои худ ганҷе гузоред.
ғазаб бар рӯзи ғазаб ва ошкор шудани доварии одилона
аз Худо;
2:6 Ки ба ҳар кас мувофиқи аъмоли худ подош хоҳад дод:
2:7 Ба онҳое, ки бо сабр дар некӣ ҷалол меҷӯянд ва
шараф ва ҷовидонӣ, ҳаёти ҷовидонӣ:
2:8 Аммо ба онҳое, ки баҳсу мунозира мекунанд ва ба ростӣ итоат намекунанд, балки итоат мекунанд
ноинсофӣ, ғазаб ва ғазаб,
2:9 Мусибат ва андӯҳ, бар ҷони ҳар одаме, ки бадӣ мекунад, аз
Аввал яҳудӣ ва ҳам аз ғайрияҳудиён;
2:10 Аммо ҷалол, шаъну шараф ва осоиштагӣ ба ҳар касе ки кори нек мекунад, ба яҳудӣ
аввал ва инчунин ба ғайрияҳудиён:
2:11 Зеро ки дар назди Худо ҳеҷ эҳтироме вуҷуд надорад.
2:12 Зеро ҳар кӣ бе шариат гуноҳ кардааст, низ бе шариат ҳалок хоҳанд шуд;
ва ҳар кӣ дар шариат гуноҳ кардааст, мувофиқи шариат доварӣ хоҳад шуд;
2:13 (Зеро ки на шунавандагони шариат дар пеши Худо одил ҳастанд, балки иҷрокунандагони шариат
конун асоснок карда мешавад.
2:14 Зеро вақте ки ғайрияҳудиён, ки шариат надоранд, табиатан он чиро мекунанд
Он чизе ки дар шариат мавҷуд аст, онҳо шариат надоранд
худашон:
2:15 Онҳо кори шариатро, ки дар дили онҳо навишта шудааст, ва дар виҷдони онҳо нишон медиҳанд
инчунин шаҳодат медиҳанд ва фикрҳои онҳо ҳангоми айбдоркунӣ маънои онро доранд ё дигар
якдигарро бахшиш;)
2:16 Дар рӯзе, ки Худо асрори одамонро ба воситаи Исои Масеҳ доварӣ хоҳад кард
мувофиқи башорати ман.
2:17 Инак, ту яҳудӣ номида шудаӣ, ва дар шариат оромӣ мегирӣ, ва
бо Худо фахр кардан,
2:18 Ва медонад, ки иродаи Ӯ, ва маъқул он чи беҳтар аст,,
берун аз қонун дастур гирифтан;
2:19 Ва мутмаин ҳастӣ, ки ту роҳнамои кӯрон ва нури
ки дар торикӣ ҳастанд,
2:20 Як муаллими аблаҳон, муаллими кӯдакон, ки дорои шакли
дониш ва ҳақиқат дар шариат.
2:21 Пас, Ту, ки дигаронро таълим медиҳӣ, худат намеомӯзӣ? ту
ки насиҳат мекунад, ки одам дуздӣ накунад, оё ту дуздӣ мекунӣ?
2:22 Ту мегӯӣ, ки одам набояд зино кунад, шумо мекунед
зино? Ту, ки аз бутҳо нафрат мекунӣ, парастиш мекунӣ?
2:23 Ту, ки бо вайрон кардани шариат аз шариат фахр мекунӣ
Худоро беномус мекунӣ?
2:24 Зеро ки исми Худоро дар байни халқҳо ба воситаи шумо дашном медиҳанд, мисли он
навишта шудааст.
2:25 Зеро ки хатна фоида меорад, агар шариатро риоя кунӣ; лекин агар
вайронкунандаи шариат, махтуни ту номахтун шудааст.
2:26 Пас, агар номахтунон адолати шариатро риоя кунанд, бояд
Оё номахтунии вай хатна ҳисобида намешавад?
2:27 Ва набояд номахтуние, ки табиатан вуҷуд дорад, агар он шариатро иҷро кунад,
Туро доварӣ кун, кӣ бо ҳарф ва хатна шариатро вайрон мекунад?
2:28 Зеро ки вай яҳудӣ нест, ки зоҳиран як аст; ин ҳам нест
хатна, ки зоҳиран дар ҷисм аст:
2:29 Аммо вай яҳудӣ аст, ки дар ботин як аст; ва хатна аз он аст
дил, дар рӯҳ, на дар ҳарф; ки ситоиши онҳо аз они одамон нест,
балки аз Худо.