Забур 144:1 Муборак аст Худованд қуввати ман, ки дастҳои маро ба ҷанг таълим медиҳад, ва маро ангуштон барои мубориза бурдан: 144:2 Эҳсони ман, ва қалъаи ман; бурҷи баланди ман ва наҷотдиҳандаи ман; ман сипар ва он ки ман ба ӯ эътимод дорам; ки халки маро ба зери ман мутеъ мекунад. 144:3 Худовандо, одам чӣ гуна аст, ки ӯро мешиносӣ! ё писари одам, ки ту аз ӯ ҳисоб мекунӣ! 144:4 Одам мисли ботил аст, айёми ӯ мисли сояи гузар аст. 144:5 Осмонҳои Худро, эй Худованд, саҷда кун ва фуруд овар: ба кӯҳҳо ламс кун, ва онҳо тамоку мекашад. 144:6 Барқ афкан ва онҳоро пароканда кун: тирҳои худро паррон, ва онҳоро несту нобуд кунанд. 144:7 Дасти худро аз боло бифирист; маро халос кун ва маро аз обҳои бузург раҳо кун, аз дасти кӯдакони бегона; 144:8 Онҳое, ки даҳонашон ботил мегӯяд, ва дасти росташон дасти рости онҳост дурӯғ. 144:9 Барои Ту, эй Худо, суруди нав хоҳам хонд, бар забур ва асбоби даҳ тори туро ҳамду сано хоҳам гуфт. 144:10 Он аст, ки ба подшоҳон наҷот медиҳад, ва Довудро таслим мекунад хизматгор аз шамшери дарднок. 144:11 Маро раҳо кун ва маро аз дасти кӯдакони бегона, ки даҳони онҳост, раҳоӣ деҳ ботил сухан меронад ва дасти росташон дасти рости дурӯғ аст. 144:12 То ки писарони мо мисли гиёҳҳои ҷавонӣ бошанд; ки мо духтарон метавонанд чун сангҳои кунҷӣ, сайқал дода пас аз ташбеҳи а қаср: 144:13 То ганҷҳои мо пур бошад ва ҳар гуна захирае дошта бошад; гусфандон метавонанд дар кучахои мо хазорхо ва дах хазорхо бароянд: 144:14 То барзаговони мо барои меҳнат тавоно бошанд; ки дарун наояд, на баромадан; ки дар кучахои мо шикояте набошад. 144:15 Хушбахт аст он одамон, ки дар чунин ҳолатанд: Оре, хушбахт аст он одамон, ки Худои ӯ Худованд аст.