Забур
144:1 Муборак аст Худованд қуввати ман, ки дастҳои маро ба ҷанг таълим медиҳад, ва маро
ангуштон барои мубориза бурдан:
144:2 Эҳсони ман, ва қалъаи ман; бурҷи баланди ман ва наҷотдиҳандаи ман; ман
сипар ва он ки ман ба ӯ эътимод дорам; ки халки маро ба зери ман мутеъ мекунад.
144:3 Худовандо, одам чӣ гуна аст, ки ӯро мешиносӣ! ё писари одам,
ки ту аз ӯ ҳисоб мекунӣ!
144:4 Одам мисли ботил аст, айёми ӯ мисли сояи гузар аст.
144:5 Осмонҳои Худро, эй Худованд, саҷда кун ва фуруд овар: ба кӯҳҳо ламс кун, ва онҳо
тамоку мекашад.
144:6 Барқ афкан ва онҳоро пароканда кун: тирҳои худро паррон, ва
онҳоро несту нобуд кунанд.
144:7 Дасти худро аз боло бифирист; маро халос кун ва маро аз обҳои бузург раҳо кун,
аз дасти кӯдакони бегона;
144:8 Онҳое, ки даҳонашон ботил мегӯяд, ва дасти росташон дасти рости онҳост
дурӯғ.
144:9 Барои Ту, эй Худо, суруди нав хоҳам хонд, бар забур ва
асбоби даҳ тори туро ҳамду сано хоҳам гуфт.
144:10 Он аст, ки ба подшоҳон наҷот медиҳад, ва Довудро таслим мекунад
хизматгор аз шамшери дарднок.
144:11 Маро раҳо кун ва маро аз дасти кӯдакони бегона, ки даҳони онҳост, раҳоӣ деҳ
ботил сухан меронад ва дасти росташон дасти рости дурӯғ аст.
144:12 То ки писарони мо мисли гиёҳҳои ҷавонӣ бошанд; ки мо
духтарон метавонанд чун сангҳои кунҷӣ, сайқал дода пас аз ташбеҳи а
қаср:
144:13 То ганҷҳои мо пур бошад ва ҳар гуна захирае дошта бошад;
гусфандон метавонанд дар кучахои мо хазорхо ва дах хазорхо бароянд:
144:14 То барзаговони мо барои меҳнат тавоно бошанд; ки дарун наояд, на
баромадан; ки дар кучахои мо шикояте набошад.
144:15 Хушбахт аст он одамон, ки дар чунин ҳолатанд: Оре, хушбахт аст он одамон,
ки Худои ӯ Худованд аст.