Забур
137:1 Дар назди дарёҳои Бобил, дар он ҷо нишастем, ҳа, гиря кардем, вақте ки
Сионро ба ёд овард.
137:2 Бар бедҳо дар миёни онҳо овезон кардем.
137:3 Зеро ки дар он ҷо моро асир бурданд, аз мо суруд талаб карданд; ва
Онҳое ки моро зоеъ кардаанд, аз мо шодмонӣ талаб карда, гуфтанд: "Яке аз инҳоро барои мо бихонед"
сурудҳои Сион.
137:4 Чӣ тавр мо суруди Худовандро дар замини бегона бихонем?
137:5 Агар туро фаромӯш кунам, эй Ерусалим, бигзор дасти рости ман макри ӯро фаромӯш кунад.
137:6 Агар туро ёд накунам, забонам ба боми даҳонам часпида.
агар Ерусалимро аз шодии худ бартар накунам.
137:7 Ба ёд ор, эй Худованд, банӣ-Адомро дар рӯзи Ерусалим; Ташкили Тандурустии Ҷаҳон
Гуфт: «Онро баланд кун ва то таҳкурсии он ҳам боло кун».
137:8 Эй духтари Бобил, ки бояд нобуд шавад; хушбахт бошад, ки
ба ту мукофот медиҳад, ки ба мо хизмат кардаӣ».
137:9 Хушбахт аст он, ки фарзандони туро гирифта, бар зидди онҳо мезананд
сангхо.