Забур 137:1 Дар назди дарёҳои Бобил, дар он ҷо нишастем, ҳа, гиря кардем, вақте ки Сионро ба ёд овард. 137:2 Бар бедҳо дар миёни онҳо овезон кардем. 137:3 Зеро ки дар он ҷо моро асир бурданд, аз мо суруд талаб карданд; ва Онҳое ки моро зоеъ кардаанд, аз мо шодмонӣ талаб карда, гуфтанд: "Яке аз инҳоро барои мо бихонед" сурудҳои Сион. 137:4 Чӣ тавр мо суруди Худовандро дар замини бегона бихонем? 137:5 Агар туро фаромӯш кунам, эй Ерусалим, бигзор дасти рости ман макри ӯро фаромӯш кунад. 137:6 Агар туро ёд накунам, забонам ба боми даҳонам часпида. агар Ерусалимро аз шодии худ бартар накунам. 137:7 Ба ёд ор, эй Худованд, банӣ-Адомро дар рӯзи Ерусалим; Ташкили Тандурустии Ҷаҳон Гуфт: «Онро баланд кун ва то таҳкурсии он ҳам боло кун». 137:8 Эй духтари Бобил, ки бояд нобуд шавад; хушбахт бошад, ки ба ту мукофот медиҳад, ки ба мо хизмат кардаӣ». 137:9 Хушбахт аст он, ки фарзандони туро гирифта, бар зидди онҳо мезананд сангхо.