Забур 127:1 Агар Худованд хонаро бино кунад, онҳо беҳуда меҳнат мекунанд, ки онро месозанд. магар Худованд шаҳрро нигоҳ медорад, посбон бедор мешавад, вале бефоида. 127:2 Барои ту барвақт бархостан, дер нишастан, нон хӯрдан беҳуда аст. ғамгин аст, зеро ки маҳбуби худро ҳамин тавр хоб мекунад. 127:3 Инак, фарзандон мероси Худованд мебошанд, ва меваи бачадон аст мукофоти ӯ. 127:4 Чун тирҳо дар дасти марди тавоно ҳастанд; фарзандони наврас низ чунинанд. 127:5 Хушбахт аст он касе, ки ҷасади пур аз онҳо дорад: нахоҳанд буд шарм мекунанд, вале бо душманон дар дарвоза сухан хоҳанд гуфт.