Забур
127:1 Агар Худованд хонаро бино кунад, онҳо беҳуда меҳнат мекунанд, ки онро месозанд.
магар Худованд шаҳрро нигоҳ медорад, посбон бедор мешавад, вале бефоида.
127:2 Барои ту барвақт бархостан, дер нишастан, нон хӯрдан беҳуда аст.
ғамгин аст, зеро ки маҳбуби худро ҳамин тавр хоб мекунад.
127:3 Инак, фарзандон мероси Худованд мебошанд, ва меваи бачадон аст
мукофоти ӯ.
127:4 Чун тирҳо дар дасти марди тавоно ҳастанд; фарзандони наврас низ чунинанд.
127:5 Хушбахт аст он касе, ки ҷасади пур аз онҳо дорад: нахоҳанд буд
шарм мекунанд, вале бо душманон дар дарвоза сухан хоҳанд гуфт.