Забур 125:1 Онҳое, ки ба Худованд таваккал мекунанд, мисли кӯҳи Сион хоҳанд буд, ки наметавонад бошад нест карда мешавад, вале то абад боқӣ мемонад. 125:2 Чӣ тавре ки кӯҳҳо гирду атрофи Ерусалим аст, ончунон Худованд гирду атроф аст халки худро аз ин пас то абад. 125:3 Зеро ки асои шарирон бар қуръаи одилон намемонад; Мабодо одилон ба сӯи шарорат даст назананд. 125:4 Некӣ кун, эй Худованд, ба некӯкорон ва ба росткорон дар дилашон. 125:5 Аммо онон, ки ба роҳҳои каҷравии худ рӯй гардонанд, Худованд роҳнамоӣ хоҳад кард онҳо бо бадкорон берун мешаванд, вале осоиштагӣ бар Исроил бод.