Забур
125:1 Онҳое, ки ба Худованд таваккал мекунанд, мисли кӯҳи Сион хоҳанд буд, ки наметавонад бошад
нест карда мешавад, вале то абад боқӣ мемонад.
125:2 Чӣ тавре ки кӯҳҳо гирду атрофи Ерусалим аст, ончунон Худованд гирду атроф аст
халки худро аз ин пас то абад.
125:3 Зеро ки асои шарирон бар қуръаи одилон намемонад;
Мабодо одилон ба сӯи шарорат даст назананд.
125:4 Некӣ кун, эй Худованд, ба некӯкорон ва ба росткорон
дар дилашон.
125:5 Аммо онон, ки ба роҳҳои каҷравии худ рӯй гардонанд, Худованд роҳнамоӣ хоҳад кард
онҳо бо бадкорон берун мешаванд, вале осоиштагӣ бар Исроил бод.