Забур 122:1 Ман шод шудам, вақте ки онҳо ба ман гуфтанд: "Биёед, ба хонаи Худованд биравем". 122:2 Пойҳои мо дар дохили дарвозаҳои ту хоҳанд истод, эй Ерусалим. 122:3 Ерусалим ҳамчун шаҳре сохта шудааст, ки бо ҳам муҷаҳҳаз аст: 122:4 Ба он ҷое ки сибтҳо бираванд, сибтҳои Худованд, то шаҳодати Исроил, то ки ба исми Худованд шукр гӯед. 122:5 Зеро ки дар он ҷо тахтҳои доварӣ, тахтҳои хонаи Худо Довуд. 122:6 Дар бораи осоиштагии Ерусалим дуо гӯед: дӯстдорони Ту комёб хоҳанд шуд. 122:7 Дар деворҳои ту сулҳ бошад, ва дар қасрҳои ту обод бошад. 122:8 Ба хотири бародарон ва рафиқонам, акнун мегӯям: осоиштагӣ дар дохили ту. 122:9 Ба хотири хонаи Худованд Худои мо ман некии туро толиб хоҳам шуд.