Забур
122:1 Ман шод шудам, вақте ки онҳо ба ман гуфтанд: "Биёед, ба хонаи Худованд биравем".
122:2 Пойҳои мо дар дохили дарвозаҳои ту хоҳанд истод, эй Ерусалим.
122:3 Ерусалим ҳамчун шаҳре сохта шудааст, ки бо ҳам муҷаҳҳаз аст:
122:4 Ба он ҷое ки сибтҳо бираванд, сибтҳои Худованд, то шаҳодати
Исроил, то ки ба исми Худованд шукр гӯед.
122:5 Зеро ки дар он ҷо тахтҳои доварӣ, тахтҳои хонаи Худо
Довуд.
122:6 Дар бораи осоиштагии Ерусалим дуо гӯед: дӯстдорони Ту комёб хоҳанд шуд.
122:7 Дар деворҳои ту сулҳ бошад, ва дар қасрҳои ту обод бошад.
122:8 Ба хотири бародарон ва рафиқонам, акнун мегӯям: осоиштагӣ дар дохили
ту.
122:9 Ба хотири хонаи Худованд Худои мо ман некии туро толиб хоҳам шуд.