Забур 82:1 Худо дар ҷамоати тавоноён истодааст. дар миёни онҳо доварӣ мекунад худоён. 82:2 То ба кай беадолатӣ доварӣ мекунед ва ба золимонро мепазиред? Села. 82:3 Бечорагон ва ятимонро дифоъ кун, ба мискинон ва бечорагон адолат кун. 82:4 Фақирон ва мискинонро раҳоӣ деҳ, онҳоро аз дасти шарирон раҳо кун. 82:5 На намедонанд ва на дарк мекунанд. онҳо дар торикӣ роҳ мераванд: тамоми асосхои замин, албатта. 82:6 Ман гуфтам, ки шумо худоён ҳастед; ва ҳамаи шумо фарзандони Ҳаққи Таоло ҳастед. 82:7 Аммо шумо мисли одамон хоҳед мурд ва мисли яке аз мирон афтодаед. 82:8 Бархез, эй Худо, заминро доварӣ кун, зеро ки Ту вориси ҳамаи халқҳо хоҳӣ буд.