Забур
82:1 Худо дар ҷамоати тавоноён истодааст. дар миёни онҳо доварӣ мекунад
худоён.
82:2 То ба кай беадолатӣ доварӣ мекунед ва ба золимонро мепазиред?
Села.
82:3 Бечорагон ва ятимонро дифоъ кун, ба мискинон ва бечорагон адолат кун.
82:4 Фақирон ва мискинонро раҳоӣ деҳ, онҳоро аз дасти шарирон раҳо кун.
82:5 На намедонанд ва на дарк мекунанд. онҳо дар торикӣ роҳ мераванд:
тамоми асосхои замин, албатта.
82:6 Ман гуфтам, ки шумо худоён ҳастед; ва ҳамаи шумо фарзандони Ҳаққи Таоло ҳастед.
82:7 Аммо шумо мисли одамон хоҳед мурд ва мисли яке аз мирон афтодаед.
82:8 Бархез, эй Худо, заминро доварӣ кун, зеро ки Ту вориси ҳамаи халқҳо хоҳӣ буд.