Забур 63:1 Эй Худо, Ту Худои ман ҳастӣ; барвақт туро меҷӯям: ҷонам ташна аст Ту, эй ҷисми ман дар замини хушку ташна, ки дар он ҷо нест, орзуи туро дорад об аст; 63:2 Барои дидани қудрат ва ҷалоли ту, чунон ки ман туро дар маъбад дидаам. 63:3 Зеро ки меҳрубонии ту аз ҳаёт беҳтар аст, лабони ман ҳамду сано хоҳанд гуфт ту. 63:4 Ҳамин тавр ман туро баракат хоҳам дод, то ки зинда бошам: Дастҳои худро дар ту боло хоҳам кард ном. 63:5 Ҷони ман аз мағзу чарбу сер хоҳад шуд; ва даҳони ман Туро бо лабони шодмонӣ ҳамду сано хоҳанд гуфт: 63|6|Чун туро бар бистари худ ёд кунам ва шабҳо бар ту биандешам соатхо. 63:7 Зеро ки ту ёри ман будӣ, Пас дар сояи болҳои худ шод шавам. 63:8 Нафси ман аз паи ту меравад, дасти ростат маро дастгирӣ мекунад. 63:9 Аммо онҳое, ки ҷони Маро меҷӯянд, то ки онро нобуд кунанд, ба поёнтар хоҳанд рафт қисмҳои замин. 63:10 Онҳо аз шамшер хоҳанд афтод; онҳо барои рӯбоҳҳо насиб хоҳанд шуд. 63:11 Аммо подшоҳ дар Худо шод хоҳад шуд; ҳар кӣ ба ӯ қасам хӯрад, хоҳад кард ҷалол: лекин даҳони дурӯғгӯён баста хоҳад шуд.