Забур
63:1 Эй Худо, Ту Худои ман ҳастӣ; барвақт туро меҷӯям: ҷонам ташна аст
Ту, эй ҷисми ман дар замини хушку ташна, ки дар он ҷо нест, орзуи туро дорад
об аст;
63:2 Барои дидани қудрат ва ҷалоли ту, чунон ки ман туро дар маъбад дидаам.
63:3 Зеро ки меҳрубонии ту аз ҳаёт беҳтар аст, лабони ман ҳамду сано хоҳанд гуфт
ту.
63:4 Ҳамин тавр ман туро баракат хоҳам дод, то ки зинда бошам: Дастҳои худро дар ту боло хоҳам кард
ном.
63:5 Ҷони ман аз мағзу чарбу сер хоҳад шуд; ва даҳони ман
Туро бо лабони шодмонӣ ҳамду сано хоҳанд гуфт:
63|6|Чун туро бар бистари худ ёд кунам ва шабҳо бар ту биандешам
соатхо.
63:7 Зеро ки ту ёри ман будӣ, Пас дар сояи болҳои худ
шод шавам.
63:8 Нафси ман аз паи ту меравад, дасти ростат маро дастгирӣ мекунад.
63:9 Аммо онҳое, ки ҷони Маро меҷӯянд, то ки онро нобуд кунанд, ба поёнтар хоҳанд рафт
қисмҳои замин.
63:10 Онҳо аз шамшер хоҳанд афтод; онҳо барои рӯбоҳҳо насиб хоҳанд шуд.
63:11 Аммо подшоҳ дар Худо шод хоҳад шуд; ҳар кӣ ба ӯ қасам хӯрад, хоҳад кард
ҷалол: лекин даҳони дурӯғгӯён баста хоҳад шуд.