Забур 61:1 Фарьёди маро бишнав, эй Худо; ба дуои ман ҳозир шавед. 61:2 Аз ақсои замин ба суи ту хоҳам дод, вақте ки дилам аст ѓолиб: маро ба санге, ки аз ман баландтар аст, бибар. 61:3 Зеро ки ту барои ман паноҳгоҳ ва бурҷи мустаҳкам аз душман будӣ. 61:4 Ман то абад дар хаймаи Ту хоҳам монд; ба ниҳони болҳои ту. Села. 61:5 Зеро ки Ту, эй Худо, назрҳои маро шунидаӣ, ба ман мероси онҳое ки аз номи Ту метарсанд. 61:6 Ту умри подшоҳро дароз хоҳӣ кард, ва солҳои ӯро ба наслҳо дароз хоҳӣ кард. 61:7 Ӯ то абад дар ҳузури Худо бимонад, эй раҳмату ростӣ омода кун, ки метавонад ӯро нигоҳ доред. 61:8 Ҳамин тавр исми Туро то абад ҳамду сано хоҳам гуфт, то ки ҳар рӯз иҷро кунам қасамҳои ман.