Забур
61:1 Фарьёди маро бишнав, эй Худо; ба дуои ман ҳозир шавед.
61:2 Аз ақсои замин ба суи ту хоҳам дод, вақте ки дилам аст
ѓолиб: маро ба санге, ки аз ман баландтар аст, бибар.
61:3 Зеро ки ту барои ман паноҳгоҳ ва бурҷи мустаҳкам аз душман будӣ.
61:4 Ман то абад дар хаймаи Ту хоҳам монд; ба ниҳони
болҳои ту. Села.
61:5 Зеро ки Ту, эй Худо, назрҳои маро шунидаӣ, ба ман мероси
онҳое ки аз номи Ту метарсанд.
61:6 Ту умри подшоҳро дароз хоҳӣ кард, ва солҳои ӯро ба наслҳо дароз хоҳӣ кард.
61:7 Ӯ то абад дар ҳузури Худо бимонад, эй раҳмату ростӣ омода кун, ки метавонад
ӯро нигоҳ доред.
61:8 Ҳамин тавр исми Туро то абад ҳамду сано хоҳам гуфт, то ки ҳар рӯз иҷро кунам
қасамҳои ман.