Забур 60:1 Худоё, моро дур кардӣ, пароканда кардӣ, норозӣ; Эй боз ба суи мо ру кун. 60:2 Заминро ба ларза овардӣ; шумо онро шикастед: шифо диҳед вайрон кардани он; зеро он меларзад. 60:3 Ба қавми худ корҳои сахт нишон додӣ, ба мо водор сохтӣ, ки шароби ҳайрат. 60:4 Ту парчаме додаӣ, ки аз ту метарсанд, то шавад аз сабаби ҳақиқат нишон дода шудааст. Села. 60:5 То ки маҳбуби ту наҷот ёбад; бо дасти ростат наҷот деҳ ва бишнав ман. 60:6 Худо дар қудсияти Худ сухан гуфт; Шод хоҳам шуд, Шакемро тақсим мекунам, ва водии Суккотро вомехӯред. 60:7 Ҷилъод аз они Ман аст, ва Менашше аз они ман; Эфроим низ қувват аст сари мина; Яҳудо қонунгузори ман аст; 60:8 Мӯоб ҷомаи шустани ман аст; бар Адӯм кафши худро берун хоҳам кард: Фалиштиён, ба хотири ман пирӯз шавӣ. 60:9 Кӣ маро ба шаҳри қавӣ меорад? ки маро ба Адӯм мебарад? 60:10 Оё намехоҳӣ, эй Худо, ки моро дур кардӣ? ва Ту, эй Худо, ки бо лашкари мо набаромад? 60:11 Моро аз мусибат ёрӣ деҳ, зеро ки ёрии одам беҳуда аст. 60:12 Мо ба воситаи Худо далерона рафтор хоҳем кард, зеро ки Ӯ поймол хоҳад шуд душманони мо.