Забур
60:1 Худоё, моро дур кардӣ, пароканда кардӣ,
норозӣ; Эй боз ба суи мо ру кун.
60:2 Заминро ба ларза овардӣ; шумо онро шикастед: шифо диҳед
вайрон кардани он; зеро он меларзад.
60:3 Ба қавми худ корҳои сахт нишон додӣ, ба мо водор сохтӣ, ки
шароби ҳайрат.
60:4 Ту парчаме додаӣ, ки аз ту метарсанд, то шавад
аз сабаби ҳақиқат нишон дода шудааст. Села.
60:5 То ки маҳбуби ту наҷот ёбад; бо дасти ростат наҷот деҳ ва бишнав
ман.
60:6 Худо дар қудсияти Худ сухан гуфт; Шод хоҳам шуд, Шакемро тақсим мекунам,
ва водии Суккотро вомехӯред.
60:7 Ҷилъод аз они Ман аст, ва Менашше аз они ман; Эфроим низ қувват аст
сари мина; Яҳудо қонунгузори ман аст;
60:8 Мӯоб ҷомаи шустани ман аст; бар Адӯм кафши худро берун хоҳам кард: Фалиштиён,
ба хотири ман пирӯз шавӣ.
60:9 Кӣ маро ба шаҳри қавӣ меорад? ки маро ба Адӯм мебарад?
60:10 Оё намехоҳӣ, эй Худо, ки моро дур кардӣ? ва Ту, эй Худо, ки
бо лашкари мо набаромад?
60:11 Моро аз мусибат ёрӣ деҳ, зеро ки ёрии одам беҳуда аст.
60:12 Мо ба воситаи Худо далерона рафтор хоҳем кард, зеро ки Ӯ поймол хоҳад шуд
душманони мо.