Забур 43:1 Маро доварӣ кун, эй Худо, ва даъвои маро бар зидди халқи золим даъво кун: эй раҳоӣ маро аз марди маккор ва ситамкор. 43:2 Зеро ки Ту Худои қуввати ман ҳастӣ: чаро маро мепартоӣ? чаро меравам аз зулми душман мотам гирифтан? 43:3 Эй нури Худ ва ростии Худро бифирист; бигзор онҳо маро роҳнамоӣ кунанд; бигзор маро биёранд ба теппаи муқаддаси ту ва ба хаймаҳои ту. 43:4 Он гоҳ ман ба қурбонгоҳи Худо хоҳам рафт, ки шодии беандоза ба сӯи Худост: ҳа, бар арфа туро ҳамду сано хоҳам гуфт, эй Худои ман. 43:5 Чаро, эй ҷони ман, афкандӣ? ва чаро дар дарун хавотир шудаӣ? ман? ба Худо умед бастан, зеро ки боз Ӯро ситоиш хоҳам кард, ки саломатии ман аст рӯй, ва Худои ман.