Забур
43:1 Маро доварӣ кун, эй Худо, ва даъвои маро бар зидди халқи золим даъво кун: эй раҳоӣ
маро аз марди маккор ва ситамкор.
43:2 Зеро ки Ту Худои қуввати ман ҳастӣ: чаро маро мепартоӣ? чаро меравам
аз зулми душман мотам гирифтан?
43:3 Эй нури Худ ва ростии Худро бифирист; бигзор онҳо маро роҳнамоӣ кунанд; бигзор маро биёранд
ба теппаи муқаддаси ту ва ба хаймаҳои ту.
43:4 Он гоҳ ман ба қурбонгоҳи Худо хоҳам рафт, ки шодии беандоза ба сӯи Худост: ҳа,
бар арфа туро ҳамду сано хоҳам гуфт, эй Худои ман.
43:5 Чаро, эй ҷони ман, афкандӣ? ва чаро дар дарун хавотир шудаӣ?
ман? ба Худо умед бастан, зеро ки боз Ӯро ситоиш хоҳам кард, ки саломатии ман аст
рӯй, ва Худои ман.