Забур
17:1 Ҳақро бишнав, эй Худованд, ба доди ман гӯш деҳ, ба дуои ман гӯш деҳ.
ки аз лабони сохта берун намеравад.
17:2 Бигзор ҳукми ман аз ҳузури Ту берун ояд; бигзор чашмони ту бубинанд
чизҳое, ки баробаранд.
17:3 Ту дили маро исбот кардӣ; шаб ба аёдати ман омадӣ; ту
маро озмуда, чизе наёбад; Ман ният дорам, ки даҳони ман хоҳад буд
таҷовуз накунед.
17:4 Дар бораи аъмоли одамон, бо каломи лабони ту ман маро аз
роххои вайронкунанда.
17:5 Роҳҳои маро дар роҳҳои худ нигоҳ дор, то ки қадамҳои ман лағжонанд.
17:6 Ман туро даъват кардам, зеро ки Ту маро мешунавӣ, эй Худо, гӯши Худро хам кун
ба ман ва сухани маро бишнавед.
17:7 Муҳаббати аҷоиби худро нишон деҳ, эй касе, ки бо ҳуқуқи худ наҷот медиҳӣ
касонеро, ки ба ту таваккал мекунанд, аз исёнгарон бисупор
онхо.
17:8 Маро чун гавҳараки чашм нигоҳ дор, зери сояи болҳои худ пинҳон кун,
17:9 Аз шарироне, ки маро ситам мекунанд, аз душманони марговарам, ки маро иҳота мекунанд
дар бораи.
17:10 Онҳо дар фарбеҳи худ ҳастанд, бо даҳони худ бо ғурур сухан мегӯянд.
17:11 Онҳо акнун моро дар қадамҳои мо иҳота кардаанд, ва онҳо чашмони худро ба хам кардаанд
поён ба замин;
17:12 Мисли шере, ки ба сайди худ ҳарис аст, ва мисли шери ҷавон
дар чойхои махфй пинхон доштан.
17:13 Бархез, эй Худованд, ӯро ноумед кун, ба замин парто; ҷонамро аз
шарир, ки шамшери туст:
17:14 Аз одамоне, ки дасти туст, эй Худованд, аз одамони ҷаҳон, ки доранд
насибашон дар дунё ва шиками ононро аз ниҳони худ пур мекунӣ
ганҷ: онҳо пур аз кӯдаконанд ва боқимондаи худро тарк мекунанд
ба фарзандони худ моддӣ.
17:15 Ман бошам, рӯи туро дар адолат хоҳам дид: хоҳам буд
Вақте ки ман бедор шудам, аз шабоҳати ту сер шудам.