Забур 17:1 Ҳақро бишнав, эй Худованд, ба доди ман гӯш деҳ, ба дуои ман гӯш деҳ. ки аз лабони сохта берун намеравад. 17:2 Бигзор ҳукми ман аз ҳузури Ту берун ояд; бигзор чашмони ту бубинанд чизҳое, ки баробаранд. 17:3 Ту дили маро исбот кардӣ; шаб ба аёдати ман омадӣ; ту маро озмуда, чизе наёбад; Ман ният дорам, ки даҳони ман хоҳад буд таҷовуз накунед. 17:4 Дар бораи аъмоли одамон, бо каломи лабони ту ман маро аз роххои вайронкунанда. 17:5 Роҳҳои маро дар роҳҳои худ нигоҳ дор, то ки қадамҳои ман лағжонанд. 17:6 Ман туро даъват кардам, зеро ки Ту маро мешунавӣ, эй Худо, гӯши Худро хам кун ба ман ва сухани маро бишнавед. 17:7 Муҳаббати аҷоиби худро нишон деҳ, эй касе, ки бо ҳуқуқи худ наҷот медиҳӣ касонеро, ки ба ту таваккал мекунанд, аз исёнгарон бисупор онхо. 17:8 Маро чун гавҳараки чашм нигоҳ дор, зери сояи болҳои худ пинҳон кун, 17:9 Аз шарироне, ки маро ситам мекунанд, аз душманони марговарам, ки маро иҳота мекунанд дар бораи. 17:10 Онҳо дар фарбеҳи худ ҳастанд, бо даҳони худ бо ғурур сухан мегӯянд. 17:11 Онҳо акнун моро дар қадамҳои мо иҳота кардаанд, ва онҳо чашмони худро ба хам кардаанд поён ба замин; 17:12 Мисли шере, ки ба сайди худ ҳарис аст, ва мисли шери ҷавон дар чойхои махфй пинхон доштан. 17:13 Бархез, эй Худованд, ӯро ноумед кун, ба замин парто; ҷонамро аз шарир, ки шамшери туст: 17:14 Аз одамоне, ки дасти туст, эй Худованд, аз одамони ҷаҳон, ки доранд насибашон дар дунё ва шиками ононро аз ниҳони худ пур мекунӣ ганҷ: онҳо пур аз кӯдаконанд ва боқимондаи худро тарк мекунанд ба фарзандони худ моддӣ. 17:15 Ман бошам, рӯи туро дар адолат хоҳам дид: хоҳам буд Вақте ки ман бедор шудам, аз шабоҳати ту сер шудам.